Nestgeur of toch je sporen achterlaten

Ik zit nu in het tweede kantoor en lopend over de gang voor ons kantoor bemerk ik toch nog onverwacht dat ik mijn sporen hier achterlaat. Niet verwacht dat zo’n klein beetje zoveel effect had, zelf niet met de deuren dicht. Zelfs al zou  je het nog niet eerder geroken hebben dan nog herken je die lucht. Het lijkt wel alsof die lucht overal nu zit.

Vanochtend ben ik begonnen in het tweede kantoor. De allerlaatste keer. Voorlopig. Ik zal de vent die ik vervang eens een fles wijn sturen en een romantische film met het verzoek deze ’s avonds met zijn vrouw te kijken, kijken of er dan weer een mogelijkheid geschapen is.

In het tweede kantoor eerst mijn plek ingericht in het flexkantoor en ontbijt gepakt. Veel vers fruit staat weer klaar, dus met een appel, 3 appelgrote pruimen en wat druiven ben ik weer gestart. Kop koffie er bij en eens kijken wat we te doen hebben. Tijdens het inlezen gaat het fruit eraan. Die slappe pruimen in nederland halen het niet bij de stevige hier.

Na wat heen en weer geschuif met de helpdesk komen de eerste gebruikers binnen en de tijd vliegt voorbij, tot om half twaalf de een gebruiker binnen komt en de laptop neerlegt en zegt “I’m off to lunch” Oh ja.. Lunch..  Na wat doorgerommeld te hebben en nog een gebruiker geholpen te hebben ga ik ook lunchen. De laatste keer in dit gebouw.  Rosbief met olijfolie, pesto en selderij. Tomaten met ui, bieslook en een olie/azijn dressing. Verse laksfrikadelle (soort fishnuggets maar dan met echt deeg en verse zalm). Ik ga dat echt missen hoor.

Weer aan de slag, tijdens de middag nog wat problemen opgelost en dan een telefoontje van de general manager van het hoofdkantoor, of ik langs wil komen om afscheid te nemen en nog wat dingen door te spreken. De laatste dingen worden afgerond in het tweede kantoor. Met die man die al zo lang op zijn laptop zit te wachten heb ik uiteindelijk gelijk gekregen. Hij heeft ‘m nog steeds niet. Van het tweede kantoor krijg ik deense chocolade als afscheidscadeau. Eens kijken hoelang die doos het volhoud. Tijdens het staand werken beginnen mijn ingewanden de oorlog met de pruimen te winnen. Het roffelt en klopt, dat mag naam hebben. Maar ja.. open kantoor, dus toch een beetje inhouden maar.

Als ik op het hoofdkantoor ben ga ik meteen door naar het kantoor van de general manager op de eerste verdieping en onverwachts wordt het een heel gesprek. Zittend op de bank hebben we het over als buitenlander in denemarken werken (zij komt uit australië), de culturele verschillen en wat nou typisch deense dingen hier zijn.
Ik leg uit dat ik met name de brandoefeningen om 1600 uur erg typisch vindt, wat zij met wat argumenten kan verduidelijken en uitleggen. Terwijl we dat gesprek hebben knallen mijn ingewanden, en klinkt het bij tijd en wijle als een gesmoorde koerende duif. Inhouden….

Het gesprek is op zich constructief maar ik moet duidelijk mijn aandacht verdelen tussen mijn ingewanden, het doffe geluid wat toch door alles heen opborreld en het gezicht van de manager. Zou ze een en ander mee krijgen ?

Terwijl de druk zich steeds verder opbouwt en ik me afvraag hoe ik dit in vredesnaam ga redden gaat haar telefoon, gered door de bel.
Ik loop het kantoor uit en moet bukken om mijn tas te pakken. Pijnlijk bukken. Als ik haar deur uit sta ik op de gallerij die op de centrale hal beneden uitkomt, en met aangespannen buikspieren zwaai ik de tas op mijn schouder.
En dan gaat het fout.

Terwijl de tas zich om mij heen slingert en ik mijn buikspieren aanspan, floept ie er uit. Onverwacht, en niet tegen te houden. En omdat ie niet meer tegengehouden wordt krijgt ie momentum en versneld. Schiet de galerij over en slaat tegen de muur.  Dat geluid en mijn schreeuw trekken de aandacht van de mensen natuurlijk. Hij valt meters naar beneden en spat uit elkaar. Terwijl ik met een rode kop over de reling kijk zie ik ‘m beneden uit elkaar gespat liggen, en ik ruik het al. Mijn flesje pepermuntolie ligt in gruzelementen op de door de zon verwarmde vloer, en meteen begint er een doordringende pepermunt lucht door de hal te gaan.

Da’s dan op zich weer een klein voordeel, want als ik later op de tweede etage mijzelf op de wc overgeef aan de natuur en ik knallend als klein Slochteren mijn methaan bijdrage lever ruik ik alleen nog maar pepermunt.

Morgen mijn laatste werkdag hier. Om 0900 uur beginnen met ontbijt, en dan eens zien wat die laatste dag gaat brengen.  Dan is ineens een periode van 3 maanden voorbij, zomaar, waar ik bij stond te kijken was ie er, en ineens voorbij.