Waar zit het geweld bij beveiligers?

Weer een aanpassing in de langzaam om ons heen ontstane politiestaat. Nu wil de beveiligingsbranche dat geweld tegen beveiligers extra zwaar wordt bestraft. Dat idee gonst nu wat in de media. Een dikke vijftien jaar geleden was er ook even sprake om beveiligingsmedewerkers de mogelijkheid te geven wapens te gebruiken. Dat liep gelukkig met een sisser af.

Zelf heb ik een aantal jaren in deze branche gewerkt en zie om de zoveel jaar een ditje of datje waardoor je toch anders tegen het vak aankijkt.

Ik ben het oneens om geweld tegen beveiligers extra zwaar te bestraffen.
Beveiligers, in welke dienstvorm dan ook, zijn namelijk wetstechnisch gewoon burgers. Door opleiding en training hebben ze vaak een meer dan gemiddelde kennis van de wet, maar ook daarmee zijn ze op zich niet bijzonder. Er wordt namelijk vanuit gegaan dat elke nederlander de wet kent. Je zou dan dus eigenlijk beter kunnen stellen dat openlijke geweldpleging zwaarder gestraft zou moeten worden. Niet alleen tegen beveiligers dus, maar tegen iedereen. Het toekennen van zwaardere straffen aan normale ‘commerciële beroepen zal na verloop van tijd een wildgroei aan dit soort strafbaarheidsstellingen oproepen. Men zou er beter aan doen aan de ‘geweldplegers’ duidelijk te maken dat geweld tegen wie dan ook een slechte zaak is.

Daarnaast zijn beveiligers ‘vrijwilliger’ en hebben daarmee in alle redelijkheid voor het vak gekozen. Het kiezen voor een vak maakt je niet bijzonder of rechthebbend voor extra bescherming. Als je kiest voor het vak van beveiligingsmedewerker dan kies je ook voor de aspecten die bij de beveiliging horen. Daar horen dus ook interacties met mensen die soms helemaal niet op die interactie zitten te wachten, of die je om wat voor reden dan ook als een onderhorige menen te kunnen behandelen.

Sterker, vaak mag je bepaalde handelingen helemaal niet uitvoeren. Het klassieke beeld van de ‘arresterende beveiliger’ zie je steeds minder omdat je in het vak steeds vaker met allerlei juridische tegenmaatregelen te maken krijgt. Waar je ‘vroegah’ nog een keer een foute aanhouding kon goedmaken met excuses en een bos bloemen loop je tegenwoordig een serieus risico om een aangifte ‘wederrechtelijke vrijheidsbeneming” aan je broek te krijgen. Precies niet waar je als serieus beveiliger op zit te wachten, zeker aangezien het een strafblad oplevert. De aanhouding op heterdaad wordt steeds zeldzamer.

Beveiligers van nu zijn jongens en meiden die een routinematig beroep doen, net als it’ers of secretaresses. De marges voor de bedrijven staan inmiddels zo onder druk omdat de kosten die met beveiligingswerkzaamheden net als de schoonmaakdienst als sluitpost in de boekhouding van een bedrijf of instelling staan. Er worden daarom in de surveillance diensten zoveel klanten in een rit opgenomen dat ‘incidenten’ per definitie vertraging opleveren met alle stress vandien.

Het echte geweld wat de beveiligers meemaken komt niet van de mensen buiten, maar van de mensen binnen. Binnen op het kantoor van het beveiligingsbedrijf. Waar de winstmarge belangrijker is dan de werkomgeving. Waar een extra man op de auto te duur is. Waar een partime baan inhoud dat je wel twintig dagen per maand komt opdraven, maar elke dienst maar een paar uur draait. Waar arbeidsonzekerheid aan de orde van de dag is, korte contracten en onzekere verlengingen. Waar een roostervrij weekend betekend dat je zaterdag ochtend uit de nachtdienst komt en zondag nacht om 00:00 weer begint.

Dus de branche zou zich eens moeten afvragen waar ze eerst beginnen: buiten een beetje huilen, of intern de zaken eens professionaliseren.