Je eerste indruk.

Je zal toch net met een nieuwe baan zijn begonnen en een goede indruk proberen te maken. Dan is het wel te hopen dat je dat een beetje handig aanpakt.
Dat dat niet iedereen gegeven is is wel duidelijk 😉 Mij ook niet maar dat staat verder op.

Vandaag staat er ineens een medewerker aan de balie, informerend of wij die mail ook hebben ontvangen. ‘Die mail?‘ Ik krijg er in een dikke 3 weken ruim 2400 en dan moet ik dus op een dag ‘die mail’ zien te snappen?
Na wat doorvragen van de jongens lijkt het erop alsof we een spamrun hebben. Zou iemand een externe toegang op ons mailsysteem hebben gevonden?
Na het lezen van de mail blijkt het om een relatief onschuldige actie te gaan: een nieuwe medewerker in India heeft een poging gedaan om lid van een distributielijst te worden. Die aanpak was minder handig: hij mailde zijn naam en functie en locatie aan de leden van die lijst. Netjes, maar een tikje onhandig, aangezien de lijst ca. 80% ons bedrijf wereldwijd omvat. Dus een kleine 100.000 mensen kregen een mailtje in de trent van “Hoi ik ben X, zou je mij op deze lijst willen zetten”…

Nou is dat stap één. Want gelukkig hebben we ook nog de gebruikers binnen ons bedrijf. Die kunnen een aantal basisvaardigheden maar mailen snappen ze niet. Het begrip CC’en of reply of reply to all of signatures zijn allemaal hogere rocketscientists informatica voor de gebruikers.
Dus stap 1 : mail 100.000 medewerkers, en dan stap 2: een grote groep die dankzij de reply to all aangeven dat de nieuweling niet daarvoor bij deze ene medewerker moet zijn. Gevolgd door stap 3 : reply to all dat ze daarvoor de reply to all niet moeten gebruiken… Affijn, naast een milde storm die over nederland trok hadden wij ook zwaar weer in de mailomgeving die daardoor dus plat ging..

Je zal toch morgenochtend weer inloggen op je tweede dag en dit verhaal zien in je mailbox en je realiseren dat jij dit op je geweten hebt..

Maar goed, die medewerker was echt niet de enige: ik kan de zaak ook goed verkloten.
Nadat ik mijn basis militaire training had afgerond werd ik naar een legerplaats overgeplaatst. Op het opleidingscentrum had ik een adjudant van mijn leeftijd die dan Kornet [Naam] wordt genoemd. Hij had een wat typische naam, maar was een beste vent om mee te werken.

Na mijn overplaatsing naar ‘de parate’ kom ik op het kazerne terrein aan, en zoek mijn legeringsgebouw. Dat gevonden moet je je als nieuweling bij een officier melden. Dus tassen in de kamer gezet en zoeken. Kamer naar kamer, en ineens is er iemand. Kijkend op de schouder taxeer ik het goud en zie één stip.

Een stip van mijn leeftijd, dus ik spring in de houding en meld me “De marechaussee Den meld zich kornet.” De Kornet begroet mijn salueering en stelt zich voor “Ik ben kornet van Oranje” Ik schiet in de lach en zeg “Joh, worden jullie op een typische achternaam geselecteerd? Ik had op het OC ook al eentje met een typische achternaam.”
Hij kijkt me aan en zegt “Nou, nee, zo heet ik nu eenmaal.”  Ik kijk terug en zeg “Ach kom, ik ken maar een familie in nederland met die achternaam.”

Dan kijk ik nog eens goed en zeg met het schaamrood op de kaken “Mijn excuses hoogheid, ik had u niet herkend“