Of man and women.

Mooie titel gejat van een bekend boek cq. toneelstuk. De tijd vliegt hier en ik loop mezelf een beetje voorbij. De luxe warme brokjes van de Knarrin stonden toch altijd maar mooi klaar. In pension KnutskeButkse moet ik een hoop zelf regelen en dan knipper je twee keer met de ogen en is er zomaar een week of een maand voorbij. Diverse keren betrap ik me erop dat ik verbaasd kijk dat ik bepaalde dingen niet ‘geblogged’ heb of dat zaken die toch spelen niet benoem of domweg mijn geleuter er over in tik. De een na de ander loopt hier binnen en heeft vragen, of wil een leuk gesprek met een lekker glas of er moet een site gebouwd worden.

Een van de dingen waar ik al een tijdje tegenaan zit te kijken zijn de ‘relaties’ hier. Ruim 70% van wat hier woont heeft een vorm van een relatie en 90% van de bewoners is man.
Van de meerderheid van de mannen ken ik inmiddels de achtergronden van de relaties en ik zit me serieus af te vragen wat er dan nog aan is. Tuurlijk is dit kippenhok niet representatief voor de echte relaties maar ik verbaas me over de gevechten die achter de deuren plaatsvinden.

Op het werk schuift een meid de afdeling op. Na wat vaag heen en weer gepraat over thuiswerken realiseer ik me dat ze om de hete brij heen draait. Vorig jaar hebben we toevallig nog een uurtje over relaties en zeker langdurige relaties gesproken. Ik kom niet verder dan vijf jaar en dan gaat er ‘iets’ niet goed, komen andere mannen over de vloer of vinden er anderszins rare fratsen plaats. Dat zal absoluut aan mij liggen hoor, ik zit stiekem nog gewoon te wachten en te dromen over die ene meid die haar nagels diep in mijn rug zet op een mooi moment en me zachtjes in het oor fluistert ‘Sssstt…. dit waardeer je wel…’

Zij is inmiddels al meer als 10 jaar bij dezelfde vent. ‘Was’ moet ik zeggen eigenlijk want beiden hebben besloten ‘even afstand te nemen.’ Voor mij is dat gewoon zeggen dat je elkaar laat wennen aan het zonder de ander moeten doen. En dan zit je al stel ineens samen alleen op een kamer. Bijvoorbeeld in zo’n prettig gestoord pension als waar ik nu zit. Typisch dat iets wat vorig jaar nog onder de lange relaties viel nu ineens een soort van palliatieve therapie krijgt.

Een setje van die kerels hier heeft een ‘overspel’ verleden. Een al lang geleden maar het kwam toch nog recent ter sprake, en een ander ging korter geleden de mist in. Hij heeft inmiddels met verschillende gesprekken me weten te overtuigen dat het een eenmalige stomme actie was. Sterker, gezien de omstandigheden kan ik het me ook wel iets voorstellen. Niet goedkeuren (voor zover ik wat te keuren heb natuurlijk) maar wel voorstellen. Dat misstapje was dus de reden dat hij tijdelijk in ons pension als medebewoner optreed.

Inmiddels zijn we/hij maanden verder en zie ik wat gebeuren waar ik me toch over verwonder. De rollen zijn inmiddels omgedraaid. Waar hij eerder zijn partner pijn deed is de partner nu degene die het machtsmiddel van de pijn in handen heeft. Als ik het met ‘m erover heb dan beschrijf ik het dat ie gegrild wordt. Tuurlijk, fout zijn =  billen branden maar hij is inmiddels verkoolt en absoluut overdone.
Wie welke middelen gebruikt moeten ze zelf weten trouwens, maar wat mij verbaasd is het feit dat beiden dit pijnlijke proces ingaan en blijven volhouden. Zij die vaak de gelegenheid aangrijpt om elk moment waarin vertrouwen naar voren komt (en dan niet alleen op relationeel vlak trouwens) met een welhaast chirurgische precisie haar naald met zuur in de relatie of moment te plaatsen en hij die elke operatie die ze uitvoert gelaten en in vol slachtoffer-ornaat ondergaat.

Ik snap dat je elkaar het leven even zuur maakt als dit soort zaken voorvallen of dat je snelhandelend de relatie afschiet maar een maandenlange sadomasochistische relatie opzetten omdat beiden onzeker zijn, dat wil er bij mij niet in. Ik snap het ondergaan van de prikken, de pijnlijke stook momenten en de urenlange telefoongesprekken die schijnbaar niets opleveren niet. Maar ik snap het uitdelen van die prikken, het stoken en de ander dresseren om naast de telefoon te gaan zitten ook niet.

Wat zoek je dan bij elkaar? Een relatie of een partner is toch om het samen leuk te hebben, te geinen, te genieten van de ander of gewoon stilletjes te genieten van de aanwezigheid van de ander? Je verheugen dat die ander er is, je tevreden ergeren als de ander haar koude voeten tussen je benen stopt en zegt ‘Koud he?‘. Of haar gespeelde ergenis als ik mijn muziek laat horen “Luister je echt naar zoiets?” Of snap ik het nou niet? Zoek ik iets wat er niet is? Zoek ik überhaupt? Of heb ik het hier gevonden?

Je krijgt er wel mooie muziek van : Goteye – ‘Somebody that I used to know’