Procedure [prəsidʒər]

Eerst een stichtelijk moment :

“This is my procedure. There are many others like it, but this one is mine. My procedure is my best friend. It is my life. I must master it as I must master my life. Without me, my procedure is useless. Without my procedure, I am useless. I must use my procedure true. I must proceed straighter than my enemy, who is trying to kill me. I must win my procedure before my enemy knows me. I will. Before God I swear this creed: my procedure and myself are defenders of my life and house, we are the masters of our enemy, we are the saviors of my life. So be it, until there is no enemy, but peace. Amen.”

Na een aantal ruwe weken waarvan er eentje voornamelijk op een soort van langzame sterf actie leek omdat mijn lijf en ik ineens niet meer op speaking terms met elkaar waren was er een moment van bezinning. Op meerdere vlakken, maar eentje werd ingeluid door “Het lijkt er toch duidelijk op dat de claim zelf (de hoogte van de vordering) is gebaseerd op beweerdelijk “misbruik” vanaf maart 2006(!)”
Daarmee werd een nieuw moment gecreëerd waarop ik weer vol de aanval moest inzetten. Maar hoe?

Waar de papieren elkaar tegenspreken (waar de een heeft het over maart 2008 heeft een ander dossier het over 2006) moet ik orde en overzicht zien te scheppen. Orde en overzicht die er niet zijn, domweg omdat na 3 verhuizingen papieren zoek zijn, foto’s verloren zijn gegaan of bij exen achtergebleven. Voeg daarbij dat ik niet altijd de meest geordende ben en je realiseert je dat er zich weer een situatie voordoet waarbij je je moet afvragen hoe je dit weer gaat oplossen.

Een magisch woord doet even hoop reizen: ‘verklaring‘.
Indachtig mijn blauwe verleden denk ik aan “heden verscheen voor mij een man die opgaf te zijn X, geboren Y te Z, en deze man verklaarde aan mij, Den, het volgende. …. aldus volhardend ondertekende X in aanwezigheid van mij Den, op W te D. “
Mhm.. dat is het niet echt. Sterker, ik zal op de knieën moeten. Mijn subtitel op dit blog “een contact gestoorde It’er op avontuur‘ komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ik zal dus op de knieën aan bekenden en liefst minder bekenden moeten vragen of zij op papier en desnoods voor de rechtbank willen verklaren dat in de periode 2006-eind 2007 zij bij mij in de woning zijn geweest en (hoe raar) geen hennep hebben gezien in welke vorm dan ook.
Familie ontploft als ik het vraag. Niet vanwege onwil om te verklaren maar omdat de rollen zijn omgedraaid. Gevoelsmatig voor de meesten dan. Ik weet inmiddels dat als je in dit soort dingen valt je nog harder moet vallen om sneller beneden te zijn dan mijn tegenstanders. Mijn tegenstanders zijn nu met z’n tweeën.

Door een soort van mirakel (Jl : jouw chef?) heb ik inmiddels weer juridische bijstand, dezelfde tijger als voorheen.
Nadat ze op haar kantoor een soort van hennepspecialiste werd na zich razendsnel ingelezen te hebben in zaken als bloeiperiodes, elektra verschillen etc. etc. en zelfs meewarig door de rest van haar kantoor werd aangekeken is zij de scherpschutter geworden. Met mij als soort van ‘verkenner’ in het veld, een team achter me wat de mortieren bemand moet ik de doelen aanwijzen en haar van munitie voorzien.

Zo lief als ze eruit ziet zo direct is ze. Dat ik constateer dat ze direct is zegt overigens iets. Als ze mijn administratieve onvolkomenheden gefileerd heeft en stiekeme KGB acties lief maar resoluut weg tikt met “Indien er geen eenduidige mening is over het wel of niet achterhalen van dergelijke stukken door ‘de burger'” wordt ik het veld weer ingejaagd. Scoor die verklaringen!

Grappig om te zien we er dan wel en niet reageert. Ex, buren, familie produceren in no-time de gevraagde verklaringen. Als door toch nog een winterse periode ik het niet kan ophalen haalt de een er meer op, en wordt alles doorgestuurd naar Knarren HQ die met de Knarmobiel de wegen en winterse buien teisteren (pun intented) en naar mij komen. Een avond met de scanner (die overigens onder ubuntu zonder ene bit HP driver gewoon werkt, eat that HP met je 670MB driver meuk) in de weer en mijn munitie ligt bij de scherpschutter. Die jaagt mij het veld in met de mededeling “Neem een afwachtende houding aan.” Dat doe ik niet, ik heb nog een mogelijkheid voor meer kruit. Een makelaar die ook in de woning is geweest destijd voor de verkoop neem ik op de korrel. Na wat gesputter, de makelaar denkt op de een of andere manier dat ik hem onder schot neem, snapt ie wat ik wil en kan zonder bezwaar een verklaring afleggen. Waar vroeger papier dagen onderweg was is het nu in seconden geregeld. Ook dit stukje munitie leg ik bij de scherpschutter.

Zo alleen in een schuttersputje doet iets met mensen. Een moment alleen op jezelf, onder het geraas van inkomend vuur ga je nadenken. Zo ook de scherpschutter. Die komt met een mooie bom.
Na wat heen en weer werken is de bom klaar en wordt ie afgeschoten. Vandaag kwam ie aan. In de rechtbank in Zwolle is de eerste stap van de oorlog begonnen. Mijn eerste zaak die tegen mij gericht is, is begonnen met een tegeneis. Een tegeneis die mijn voormalig makelaar voor zijn kiezen gaat krijgen.
In het team en de mooie, vriendelijk maar genadeloze scherpschutster heb ik vertrouwen, dit jaar zal mijn vakantie uit rechtbanken bestaan en is de laatste fase van een inmiddels te lange periode begonnen.

En zoals het een goed atheist betaamt, een mooi gebed tot slot.

“God has a hard on for Procedures, because it kills everything we see. He plays His games, procedures play ours. To show our appreciation for so much power, procedures keep heaven packed with fresh souls. God was here before the procedures, so you can give your heart to Jesus, but your ass belongs to the procedure.”