Tja. Zit je dan. De telefoon wordt doorverbonden door de receptie “U bent van IT?” Ik maak me op voor het zoveelste verkoop gesprek.
De man aan de andere kant stelt zich voor als belanghebbende voor een van onze domains die we hebben. Als we voor onze omgeving een interessante naam hebben claimen we die. Later zien we dan wel hoe deze te vullen.
Affijn, je weet hoe dat met later gaat.. dat gaat niet. Dus was er een best grote groep domains die eigenlijk wel geclaimed waren maar niet gebruikt.
Tijd voor grote schoonmaak. Zwikkie van die domains opgezegd. Dan gaan ze voor 40 dagen in quarantaine en dan zijn ze voor wie ze maar willen hebben, voor nop. Dat is de afspraak en daar wordt niet aan getornd. Diverse groepen en belanghebbenden melden zich, maar krijgen deze procedure te horen. Ook als ze geld bieden gaan we niet overstag. Domweg omdat die domains niet zoveel waar zijn, en de kosten niet opwegen tegen wat er geboden wordt. En ook om een hele hoop gezeur te voorkomen.
Mooi duidelijk toch?
Niet.. een slimmerikje weet de mazen te vinden.
Niet die nu belt, maar een andere partij.
De beller heeft een tijdje terug ons gebeld en interesse getoond in een domain. Ook hij krijgt het standaard verhaal te horen en doet wat we willen: afwachten. Maar dan…
Het slimmerikje belt. Wordt door een of ander stom toeval doorverbonden met een voorlichtingsafdeling en vraagt om een domain. In eerste instantie krijgt ook het slimmerikje het standaard verhaal te horen. Dat krijgt ie niet meteen, want de afdeling die over de domains gaat wordt eerst even gecontact. En daar sluipen de foutjes in het verhaal. Lang verhaal kort: melding afdeling domains “Na quarantaine mag ie ze hebben.” Wat na het nodige heen en weer mailen met de afd. voorlichting verwordt tot “mag ie ze hebben.” Da’s dan wat slimmerikje beweerd.
En dan slaat ie toe. Bevestigd op zijn manier dat alles overgenomen mag worden en trekt er nog een paar bij. En boekt deze binnen de quarantaine periode over op zijn naam. Dat kan ie want de slimmerik is een registrar. Een beetje een situatie waarbij de expert van ‘Tussen kunst en Kitsch’ je verteld “Ah joh, da’s niets waard, ik neem het over voor 100 euro.” En een dag later zie je je waardeloze ding als hot item op het nieuws “Onbekende Da Vinci gevonden, geschatte waarde 100 miljoen.”
En eigenlijk is dat op zich niet erg, we zouden er toch niets mee doen. Punt is alleen dat ik nu die beller aan de lijn heb. Eentje die eerst door ons ‘in de wacht wordt gezet’ en er dan achterkomt dat een ander het wel voor elkaar krijgt.
De beller legt het verhaal uit. Een net geschreven boek sluit aan op een van de domains, dus had ie eerder eens gevraagd of dat over te nemen was. Had nee te horen gekregen en zou dus afwachten.
Tijdens dat afwachten blijkt ons slimmerikje zijn gewenste domain te willen hebben. Zij hebben inmiddels met z’n tweeën contact gehad en nu blijkt ons waardeloze domain ineens €11.800 waard te zijn. En als je er opkijkt staat ie gewoon vol met slechte SEO meuk, gewoon een doodordinaire vangpagina. Door ons nooit gebruikt en nu ineens meer als tienduizend euro waard.
Ik kan aan de beller gaan uitleggen hoe dat is gebeurd, en dat kan ik niet. Uitzoeken dus.
Intern zoeken en we komen er achter dat het slimmerikje door de juiste vragen te stellen bij de foute partij aan de haal kan. Of kan, denkt te kunnen. Technisch gesproken heeft de betrokken afdeling geen tekenbevoegdheid en om het hele verhaal nu een echte overeenkomst te noemen is ook al straf.
Een belletje naar de SIDN om eens uit te vogelen wat er gebeurd is. Daar blijkt de indruk te bestaan dat alles rechtsgeldig is. Ik leg de procedures uit en dat er dus helemaal niets uit de quarantaine gehaald mocht worden.
Na wat heen en weer gemaild en bellen: ze gaan terug in quarantaine.
En dan: Het slimmerikje belt. Slimmerikje gaat trouwens een Huilie B. doen. Want met bijna natte oogjes weet ie een verhaal over oneerlijk gedrag van registrars te doen. Dat de snelle jongens die wegkapen en dan voor groot geld verpatsen. Ik hou me wat op de vlakte over de truc die hij doet en leg uit dat wat er gebeurd is niet onze policy is en dat we geen toestemming kunnen en hebben (ge)geven.
Daar wijdt dat menneke nog een keer of twee een gesprek aan en dan geeft ie aan dat ie de SIDN gaat dagen. Die kregen ineens ook koudwater vrees en bleek ie zijn gegevens niet goed te hebben en of ie die dus nog even wilde geven.
Affijn Huili in paniek, en Huilie aan de dreig.
Dan ineens een brief van de advocaten van Huilie: Solv advocaten waar ook de internet advocaat Alberdingk Thijm werkt. Eentje die ik hoog heb zitten gezien zijn stellingen voor internet, internetvrijheid en zijn gedrevenheid. In gedachten vraag ik me af of ze zich realiseren welke trucjes hun cliënten uithalen om daarna snikkend op kantoor de vermoorde onschuld uit te hangen.
Ik tik de brief door naar onze advocaat “Kan jij gepast reageren?” Na wat achtergrond informatie gegeven te hebben komt er een mooi weerwoord. We houden vol, nee is nee.
Dat gaat door naar de advocaat van Huili. B. Een dag later belt ze, en vraagt nogmaals om uitleg. Een lang gesprek waarbij ik trouwens wel respect heb hoe ze voor haar client vecht weer een no-go vanuit ons. Ze vraagt om alles nog eens te overwegen en te bespreken. Dat kan op zich wel en we gaan nog eens intern aan de babbel.
En dan klappen rationaliteit en gevoel. Uitkomst van het gesprek intern: dit heeft al te veel tijd gekost en een juridische procedure die we weliswaar zullen winnen kost ook tijd en geld. En dat voor een setje domains die we toch niet meer gebruiken of zouden gebruiken.
Dat bericht ik dan de advocaat van Huili.B. En dat wringt gevoelsmatig aan alle kanten. Dat betekent in dit geval dat zo’n slimmerik door het juist te spelen voor nop de domains heeft, oneigenlijk voorrang heeft (eigenlijk misbruik maakt van zijn positie als registrar) en daar ook nog mee wegkomt.
En is dat dan oplichting of oneerlijke mazzel?
Ik dacht eerst dat het stukje over jezelf zou gaan *evilgrin*
Maar dit is natuurlijk belachelijk.
Ik zou de betreffende domeinen die anderen willen hebben geven aan de anderen en dat hij de rest dan krijgt.
Heeft iedereen (deels) zijn zin.
De eerst komende hebben hun deel en de vuillak wat over is gebleven.
BTW. was domeinhandel in NL niet verboden ofzo?
Tja, punt is dat die vent vindt dat ie het eerlijk heeft gedaan want ‘eerlijk’ gevraagd, en dat bij ons het niet over de juiste afdelingen heen ging is natuurlijk niet zijn probleem.