Awel zunne!

Zo, waar kan ik het verzoek voor meer uren in een dag en meer minuten in een uur indienen?

Net als de tevreden grijnzende schaapsherder die zijn kudde aanschouwde en mompelde ” So many sheep, so little time”  vecht ik met de tijd en alles wat ik wil doen. Broerlief met Ega zijn op stoom (en total loss, de witte sneue bekjes spreken inmiddels boekdelen) en bouwen en verhuizen dat een lieve lust is. Daar help ik  bij en als ik met de ogen knipper is het alweer laat en zeuren spieren, zit de klusbroek met een charmant bouwvakkers decolleté half op de bips en moet ik alweer naar bed toe. Herhaal dat een aantal keer en vrot.. weg week, weg tijd, en al een poos niet meer hier zitten kloppen.

Allez menneke...

Mijn manager is overgekomen omdat ie toch wat ‘ dingen’ had. Gelijk de belgen in ‘ Astrix en Obelix – En de Belgen‘ is hij na ‘weken en weken slavernij en jagen het zat‘. Zakte af naar Nederland waar ie als echte vlaming zijn slag slaat. Vriendelijk grijnzen en begripvol knikkend  wast ie mij en m’n jongens de oren. Deadlines worden systematisch doorgeschoven en in een ravijn geschoven en dat irriteert  ‘m mateloos. Waaar de vorige manager wel eens een wat strakke kop/lip opzette doet deze dat niet.  Deze heeft een heeeel andere aanpak. Eentje die me bevalt : coachend klappen uitdelen. Breek de eigenwijzigheid en maak er wat moois van. Wat ik bij anderen doe doet hij bij mij. Gooit er wat jeuktermen ‘Hero-behoefte, redder, aardig gevonden willen worden’ overheen en jaagt me op.

Maar op een goede manier : waar ik van een aantal klussen die wat levenloos op mijn ToDo lijst telkens het idee had “hoe en waar te beginnen”  pakken we deze op, delen de opstart in een aantal fases in en ineens gaat het lopen. Zeker omdat waar ik wat neig om alles onder mezelf te houden (‘Kunt u delegeren? –  Nee, ik heb geen enkele bindingsangst…‘) staat ie af en toe naast me. “Vraag dit aan die, niet zelf doen” en tijdens de gesprekken bij de start van de dag kan ik mijn grieven uiten. Lijken die uit kasten komen, problemen omdat door de werkdruk in het verleden elke klus met “Maar steek hier niet te veel tijd in” moest worden gedaan waardoor dit nu als volslagen onbekende systemen, programma, procedures of documentatie voor me staat. Maar waar ik ook over foeter, hij laat me stoom afblazen en slaat me weer in fatsoen.

De standaard termen die ik inmiddels onder de knie heb zijn “Daar komt geen kat’ – (‘Daar komt geen hond’. Vert, Red.), ‘Punt aan de lijn’ (‘klaar,punt uit‘. Vert, Red) en ‘Tussen pint en glas‘  (‘Tussen neus en lippen‘ Vert. Red. )  en ondanks dat ik  nog steeds de lange dagen maak die ik hoopte door zijn komst korter te maken,  “Allez, als ik weg ben zal hij nog zotter zijn” grinnikte de snor tegen de jongens,  heb ik steeds meer plezier weer in het werk. Het gevoel dat ik  als een soort brandweerman met een klein spuitje door de gangen ren wordt wat minder ondanks dat daar niet meteen veel in veranderd.

De lijnen wat ie wil en wat wij als team gaan doen zijn helderder, en maken dat de mogelijkheden en doelen weer zichtbaar zijn. En dat doet iets heel simpels: het is nog steeds veel te veel, maar wel weer leuk teveel. Vanavond was de eerste avond dat ik weer eens alles afsloot en dacht “Verrek, weer bijna acht uur, maar ik weet nu weer wat ik allemaal gedaan heb, en dat is al een lange tijd geleden.”

Dat zou je tegenwoordig in je arbeidsvoorwaarden moeten hebben, een goede manager.. Diene Snor, da’sne goeie zunne!