En weer terug. :-(

Tja.. leuke dingen vliegen voorbij. Een kort weekend Denemarken is korter dan je denkt. Indachtig de afstand en dat ik op dinsdag weer moet beginnen moet er vroeg vertrokken worden. Nou ja, vroeg. Uitgaande van een maximale reistijd van 11 uur inclusief genoeg rust moet ik zo tussen 10 en 11 uur opstappen. Met pijn in het hart dat dit tripje aan zijn einde komt neem ik afscheid van de gastvrouw. Twee dagen heerlijk! Lekker eten, goede wijnen, bieren, lekkere buitenlucht en een moment om tot rust te komen, en genoten van goed gezelschap en gesprekken.

Vakantieplekje? Nee, een woonhuis.. zwijmel..

De eeuwig ondergaande zon bekeken en me afvragen of doorrijden naar het noorden een optie zou zijn. Alles achterlaten en verder trekken. ‘Screw you guys I’m going home!” Maar waar home dan is is nog even onduidelijk.

Mobiel blogflexplekje

De Krasse K’s een sms sturen (indachtig de Knarrin “Ja, maar ongelukken gebeuren jou altijd, dus laat wat weten.“), en in super heerlijk weer opstappen. Gwyneth moet nog afgetankt worden dus in het dorp verderop even bij het tank station buurten.

Een van de dingen die met Gwyneth duidelijk anders lopen is de rijtijden/rust verdeling. Met Frederique en Daphne was dat mooi makkelijk. Chickie dorstig, dus ikke ook afstappen en wat te drinken scoren en even de benen strekken. Zo elke 200km stond ik langs de kant te genieten van al wat het leven te bieden heeft. Andere motorrijders, motorrijdsters (bij voorkeur in nauwe leren pakken) andere mensen, talen, eten, drinken, de stinkende rioolpijpen van de duitse autobahnpishokken etc. Je kent het, Genieten met een zachte G.

Maar Gwyneth is een beest. Zo’n ‘ahh… toe dan, nog even doorgaan‘ griet. Eentje waar je als veertiger van droomt omdat je het toch niet kan volhouden. Maar zij dus wel. Uren achter elkaar houdt ze het vol. En dat heeft best impact op me. Rekken, strekken, uithangen, voeten laten wapperen, schuinzitten, hangen, naar voor en achter glijden. Alle trucs die ik ken om het steeds harder optrekkend doof gevoel uit mijn onderlichaam te verdrijven moet ik inzetten.
Op zich is dat geen bezwaar, met twee keer tanken naar Denemarken, maar het zitten, pfoe, dat was her en der afzien.

Via de binnenwegen naar de E20. FF melde een side-trip maar daar was te weinig tijd voor, maar hij staat wel genoteerd voor de volgende keer. De rust op de Deense wegen blijft verbazen. Zelfs als de snelheid her en der hoger mag loopt ie alleen op doordat er bergafwaarts wordt gereden. Zoevend suis ik door het land. Als ik de borden lees, en andere teksten wordt mijn plan om deens te leren steeds vaster. Dat moet geen probleem zijn volgens de gastvrouw. “You’ll learn quick.” Mjah..

Pas als ik de tolbrug op ga wordt het weer iets minder. Tikje kouder en af en toe een laf spatje water. Omdat ik meer om me heen kijk dan eigenlijk op de weg let schiet Denemarken naar achteren. Ik neem me voor om de grens in een ruk te halen. Dan is dat ongeveer een acculading op de helmcam en heb ik dus mooi een soort van souvenir die ik nog eens kan terugkijken. Die batterij zou echt langer mee moeten.

Gwyneth - stoer lange afstandsmokkel.

Veel te snel is de grens inzicht en begint het opjagen door de Duitse kentekens. De temperatuur is inmiddels zo hoog dat ik al snel na de grens overgang een rustplaats zoek om de jas om te bouwen. De camera wordt van de helm gehaald en een sanitaire stop. De temperatuur heeft zich in het urinoir niet onbetuigd gelaten, knetter wat een stank.

Terwijl ik de jas ombouw een leermoment. Naast mij staat een Deens koppel waarvan de auto een probleempje heeft. Niets serieus, een rammelend hitteschild. Hij vraagt in het Duits of ik een sleutel 10 heb. Grijns! Ha, eindelijk. Gebruik van van mijn gereedschapssetje.
Dat zijn altijd grappige dingen. De maker van de motor frot wat staal in een zakje en zegt “Moet je kleine dingen mee kunnen doen onderweg.”  Op de een of andere manier als de motor het tweedehands circuit ingaat is het zakje fors aangevuld met echt handige dingen. Dus die 10 zit er in.
Alleen.. dat zakje.. netjes op zijn plek onder het zadel. Onder een tas die met spanbanden en een spin vast zit. Waar mijn twee ‘just in case’ waterflessen aanhangen.. “Als het niet teveel moeite is?” Nee, tuurlijk niet. De banden los, tas eraf, en zakje open. Sleutel 10 en helaas.. alles zit mooi vast in de auto, het hitteschild is kapot. Terwijl hij de auto afsluit pak ik weer op, en maak een notitie. “Toeren met tas? reparatieset in de kopvakken”

Waar zit dat sleuteltje?

Nog even uitwaaien en bloed in de benen jagen en weer opstappen. Duitsland. Mooi weer, niet teveel wind… Jagen. Indachtig een monteur ooit “Van hard rijden gaan ze niet stuk. Slecht onderhoud is probleem” gooi ik het tempo omhoog. Gwyneth blijft mooi stabiel. En dan: een rode fiets. Over het tankje geplakte vent. Een Duc(ati). Een Italiaans mooi weer prutteltje. Grijns. Beetje gas erbij. Naast de Duc hangen en overdreven relaxed doen. Ducje accepteert de uitdaging.

Ducje gas erbij, ikke ook. Snelheid is 140km/h.  Nog steeds relaxed kijken. Meer gas voor het Ducje en ik ook. Rechtop zittend en samen uitdagen. Uiteindelijk rijden we rond de 170km/h op de GPS (en fucking veel harder op de snelheidsmeter, maar die is wel vaker onterecht enthousiast) en dat gaat voor een minuut of 10 mooi prima zo. Ondertussen moet ik wel de eerste tankstop maken en onbedoeld gaan we samen het zelfde tankstation in.
Bij de tank raken we aan de praat en foetert de Duitser gespeeld dat het zo geen rijden is. Hij op een wat afgeknepen Ducati en ik op een sloom slagschip met ‘vrijheid’. We rijden samen nog een stuk op en dan is het rijden toch veel van het zelfde. De wegwerkzaamheden zijn goed voorbij slechts op een paar plekken gaat de gang er uit en is het even afzien.

En dan zo rond 1700 uur: honger. De eerste full stop. Omdat ik inmiddels een dikke 6 uur aan het rijden ben een langere stop. In de raststätte een maaltijd besteld, veel drinken en eens languit zitten. Met zicht op de motor natuurlijk. Waar ik zit zitten nog twee motorrijders te eten, met ook een waakzaam oog op de motoren. Er komt buiten nog een motorrijder aan die kennis gaat maken met Nederlanders.

Hij rijd het schuine parkeervak in en rijd tot aan de weg. Stapt af en pakt af. Een buikschuiver, dus rugzak afdoen, tanktas af etc. De man gaat zitten op de rand en relaxed.  En dan…
Een Nederlandse Renault met dames. Vier stuks, en die net te laat zien dat het vak niet helemaal vrij is. Er ruimte genoeg om een Mercedes bus te parkeren dus het past ruim. Dat ziet de motorrijder, ik en de andere motorrijders. De dames niet.
De auto blijft voor een kwart op de weg staan. Alle dames stappen uit en kijken naar de ruimte tussen de motor en de auto. Die ruimte is drie keer zo groot als de ruimte die nu wordt gebruikt op de weg waar de auto inmiddels vertrekkend verkeer hindert. De dames vragen de motorrijder of ie alles wil weghalen zodat zij er helemaal op kunnen…..
Drie vakken verder is er een vrij vak, maar ja, da’s drie vakken verder, en voor je met je dikke reet die kant op gelopen bent… De man doet dat ook nog, en loopt de motor het vak uit, en parkeert parallel aan de rijbaan. Een van de dames draagt ‘m zelfs de tassen na.  Alle dames stappen weer in, en de auto gaat met veel lawaai het vak in.
En schiet net iets door.
En tikt net de motor om…..

De motorrijder kijkt niet eens verbaasd maar haalt kalm z’n camera uit z’n zak en fotografeert de hele bende, inclusief de auto van de meiden. kenteken, omstandigheden alles legt ie vast. De dames maken inmiddels met veel misbaar duidelijk dat het zijn fout is. Aangezien de man kalm blijft zitten we (de andere motorrijders) ingespannen te kijken wat er nu gaat gebeuren. De man maakt z’n foto’s af. Zet de motor overeind, meer foto’s en .. Hij stapt op. Tassen aan en opgedaan en hij vertrekt. Geen enkel woord tegen de vier meiden of wat dan ook. Alleen z’n foto’s en weg is ie.  De Duitse motorrijders die binnen zitten beginnen te morren. “Das gibts doch nicht!?”  Ik zit ook wat verbaasd te kijken en de meiden druipen af. Alles speelt zich in nog geen vijf minuten af.

We foeteren samen nog wat op vrouwen en auto’s maar uiteindelijk weer opstappen en doorrijden. En dan blijkt dat ik net op tijd gestopt heb. De route gaat van de snelweg af en via een semi-binnendoor weg naar de grens met Nederland. Via de grensovergang kom ik op de A37 richting het westen. Knipperend geeft Gwyneth aan dat ze nu toch echt dorst heeft. Een Total licht me voor de allerlaatste keer op. De inrit van het tankstation is zo ingericht dat je alleen tegen de dure excellium pompen aanrijd. Dat heb ik te laat in de gaten dus gaat er een volle tank tegen €1,79 in.
Scheldend op mezelf rij ik de laatste kilometers naar de Knarren. En weer rustig natuurlijk, Ome $p€€’s struikrovers zijn hier altijd actief.

Fuck, ik mis Denemarken nu al!

De route terug:

Retour route Deens kort lang weekend 2011