Moe, spierpijn en een brok in de keel.

Zo zit ik mijn aantekeningen te loeren voor “Oh ja.. daar wilde ik ook nog wat over schrijven” en dan ineens ben je een week verder, van het pad af, kluts kwijt, moe, spierpijn, overzicht verloren en total loss. En me voor te bereiden op een kort lang weekend Denemarken.

Het begon ooit op een dinsdagmiddag, een weekje geleden, omstreeks 1245hrs. Medewerkers zien (afhankelijk van hun instellingen) een dubbele lijst met directorynamen of alleen de directory namen. Waar ze op dat moment naar kijken is een soort van kweekvat vol bad bugs..

In de veronderstelling dat dat foldertje degene is die ze nodig hebben roepen onheil over zich en de rest van de organisatie af. We zijn geraakt door een virusbesmetting. Het duurt even voordat het losbreekt maar gelukkig zijn er mensen die dan wel de helpdesk bellen. De vage klacht “ik mis mijn bestanden” wordt al snel ondervangen met “Verrek, die bestanden staan er hidden en de zichtbare mappen zijne een .exe .. ”

Nadat dit groot wordt opgeschaald wordt er een cordon rond de betroffen servers gelegd en worden proeven genomen om te achterhalen waar we mee van doen hebben. Nauwe samenwerking leert dat het om een variant van een bekende worm gaat. Symantec draait extra hulpdiensten voor ons, en door het strategisch uitschakelen of soms uitschieten van servers wordt een veel grotere besmetting voorkomen. Niet dat ie nu klein is, want na een week waarbij de vrije dagen van Hemelvaart en het weekend als extra gratis tijd voor de teams geld blijken toch ruim een 100 shares problemen te hebben en een kleine 200 pc al in dat eventjes een besmetting te hebben. Met regelmatige updates komen de problemen en ondernomen stappen per mail binnen die dan weer per land wordt doorgegeven aan de verschillende gebruikers groepen.
Via updates worden alle pc’s voorzien van de juiste virus definities en krijgen we beetje bij beetje de beschadigde bestanden weer terug. Even een korte opleving maandagochtend door besmette pc’s die sinds woensdag niet meer online zijn geweest, maar zo al met al is op dit moment de klus veilig afgesloten. Door alle info en ook soms tegenstrijdige berichten is m’n schema ondersteboven getrokken.

Dan gelukkig een paar dagen vrij (terwijl de andere teams de shitzooi proberen op te lossen)? Mwah.. Broer heeft in het kader van nestdrang met diens ega een huis gekocht. Aangezien ie het zelf gaat gebruiken moest het voor bewoning en inrichting gereed worden gemaakt. Ik vind schuren en schilderen geen vervelend werk dus had al eens laten vallen dat ik dat wel zou willen doen als ze extra hulp en handen konden gebruiken. Waar mijn schoonzus normaal niet echt naar me luistert bleek dit wel te zijn blijven hangen en hadden de twee tortels een soort van “Al you can Schuur“-marathon opgezet. Zeg maar de 1800m² snelschuren voor senioren.  En voor beide activiteiten hadden ze me ingeschreven.

Donderdag die kant op, met Gwyneth die d’r eerste 100K beurt heeft gehad (en f*cking hell: goedkoper dan de andere fietsen [grijns]) en pruttel/pruttel/vrotvroaar die kant op. Niet wetend dat een dikke 4 dagen later ik compleet verrot op dat zelfde zadel zou zitten en me zou afvragen waarom dat zadel zo retehard is.
Bij binnenkomst instant jaloezie. Niet op de wat creative kleurstelling Oker geel / Deep Kobalt blauw / Bruin-goud metalic / Paar goud metalic, Parelmoer die door de vorige eigenaar is achtergelaten maar wel op de hoek waar ik een stoel zou neerzetten, met een fles wiskey onder handbereik en een openhaard… [zwijmel]

In het kader van “creer je nestgeur” moest alles waar ook maar verf op zou komen moeten worden geschuurd. Oude kleren aan, blik op oneindig, een schuur-muis met padjes geconfiqeerd en aan het schuren. Over zakkers, gaten, rotteplekken, tig lagen verf. En dat voor uren achter elkaar. Die dagen niet zwemmen is me vergeven. Vrijdag ochtend: “Ja, en nouh?” Hoe de f.. kom ik uit bed?  Spierpijn. Op plekken waar volgens mij niet eens spieren zitten.  Even koffie drinken, oude meuk weer aan, doppen met muziek in, en weer schuren, schuren, schuren, schuren, schoonzus over de zeik helpen: “Ja, maar [broer] zei dat ik een broodje bal zou krijgen! Da’s standaard tarief! Voor klussen en zo.” Foeterend overleggen ze met elkaar en zijn al snel overeengekomen dat ik volslagen uit mijn nek lul. Dan is ze de opmerkingen (en ook de tering herrie van het schuren) zat en koopt bij een snackbar de volledige voorraad ballen in jus op.. Gelukkig niet alleen voor mij. Alle dagen staan in een bijzonder teken: een partij samenwerking waar je alleen maar trots op kan zijn. Kinderen, vrienden, familie, alles werkt onverstoorbaar door, geen verkeerd woord en vooral met erg veel plezier.

You is my friend, yes?

Dan komt de wraak van hogerhand: onder luid gekraak en gelach van de kinderen zak ik achterover door de stoel tijdens de aanval op de ballen uit de jus. Gezien de spierpijn aan alle klanten kan ik alleen als een soort van dronken nijlpaard omrollen en zodoende proberen weer overeind te komen. En weer : Schuren, schuren, schuren, schuren. Iedereen werkt vol gas mee. Ah..eindelijk:  eten, brokjes en bier/frisdrank. Pitten!
Zaterdag: koffie, oude meuk aan, en weer schuren, schuren, schuren, schuren, schuren, schuren, schuren, schuren, schuren, schuren, schuren, schuren. Je kan ons allemaal van verre horen als je aankomt vanwege het zoemen en gieren van de schuurmachines en het geschreeuw van de kinderen. Zo ondertussen schiet het al goed op. Alle deuren zijn rond, alle latjes, kozijnen, ramen etc etc… Alles is een grote stofbende, nergens kan je bewegen of wolken geel, hout, blauw of parelmoer stof volgen je. Eind van de zaterdag: het einde is in zicht. Alleen een trap waar een soort van kogelvrije lak op zit is nog hardnekkig. Geen probleem, een 750w bandschuurmachine met korrel 40 en 120 is mijn vriend.  Daarbij heb ik een power file, een vlakschuurmachine en een schuurmuis met korrels 40-80-100-120 tot mijn beschikking. Terwijl iedereen gillend gek wordt van het oorverdoven gezoem en gekrijs van de apparaten lost de laklaag op en wordt die trap toch een mooi stukje hout. De schoonzus is ondertussen in een stofvrij deel al proefstukken aan het zetten die er goed uitzien. Zelfs de rubberen parelmoer lak is handelbaar.

Zondag de laatste restjes en dan is in 3,5 dag de hele binnenboel geschuurd, en klaar voor gronden en lakken. Top! Op het laatst dreigt het nog even fout te gaan als we de bbq in elkaar willen zetten. Nodig “een sleutel 8, een schroeven draaier en een hamer?”  Maar goed dat die hamer niet gebruikt is want daarmee hadden we dat ding helemaal aan gort geslagen. Chinese meuk, alles net niet passen, of te weinig onderdelen. Daar kom je dan net achter als alle cosmetische aansluitingen werken, maar net dat ene stabiliserende dwarsbalkje heeft geen schroef meer. Uiteindelijk toch nog : dood beest, in de fik, en genieten maar!

Dan ben ik zo moe dat ik overweeg te blijven slapen maar dat komt met de kleding niet uit, en aangezien ik maandag niet thuis slaap moet ik naar huis. Niet wetende wat me te wachten staat douche ik, kleed aan en ga op de motor. Deze rit kost me echt moeite. Focus op de weg, zitten, alles gaat moeizaam en pijnlijk.

Thuis gekomen klets ik bij met de Krasse Knarren, wordt het huis besproken en dat ik daar toch best wel jaloers op ben etc.  Vlak voor ik naar bed wil gaat het fout. Mijn vader en ik zijn nog even aan het pielen met een pc als de Krasse Knarrin roept. Iets paniekerig, onduidelijk praten en een slappe arm. De eerste reactie die ik heb is “TIA fuck…” Via 112 komt de ambulance aangevlogen maar ze knapt toch wel weer op. Als de broeders (waarbij deze als “komische eenacter met twee Twentenaren” de boeken in kan) na een uur vertrekken is er niets meer aan de hand, behalve een hoop geschrokken figuren die wat wit en sneu van zich afkijken. Dan om half twee gaat het weer fout. Tweede TIA, de Krasse Knarrin heeft meer verschijnselen en is er zelf ook niet meer gerust op. Terwijl de ambulance voor de twee keer onderweg is, de Krasse Knar als de bliksem kleding en alles bij elkaar zoekt  (“Nou gaat ze naar het ziekenhuis”) praat ik met haar en houd met argus ogen de symptomen in de gaten. Als de broeders er zijn kan ze schuifelend naar beneden en wordt ze naar het ziekenhuis gebracht. Als de ambulance wegrijd sta ik op mijn poten te trillen. Die stoere, altijd aanwezige, de rust zelve stoere Knarrin is geen 20 meer, geen 40 meer, maar wordt ook wat ouder en breekbaarder, dat besef slaat in als een bom.
Dan om half vier vanochtend belt de krasse Knar de laatste statussen door: alles is rustig, maar meer onderzoek moet nog gebeuren… Het besef dat haar aanwezigheid “want ze is er altijd” wankelt iets, ook zij is maar mens.