Kleine jongens worden groot.

De eerste keer dat we samenwerkten is alweer jaren geleden. Hij in Cork, ik in Nederland.  Hij viel op door zijn manier van werken en klantgerichtheid. Dat ie al snel de omgeving Cork vaarwel zei was te verwachten.  Cork verlatend ging ie een wereldreis maken en de bodem leggen voor zijn ‘bekeringsdrang.’ Hoewel ie religieus is is hij geen zendeling, maar wel een die uitdaagt verder en dieper te denken. Een prima gesprekspartner die nog af en toe in jeugdig zwart/wit denken vervalt maar ook de ogen open heeft.
Tijdens zijn wereldreis ziet ie Afrika en wordt verliefd op die omgeving. Zijn toekomst is daar, dat staat voor ‘m vast.

Dan na die omzwerving komt ie weer in Nederland en als hij mij als referentie gebruikt nemen we de kans om ‘m zelf binnenboord te halen. De tweede-lijn van het werk wat ie daarvoor deed. Het sollicitatiegesprek is het kortste en mafste ooit in mijn werkcarrière : “Koffie? Ik bel X om je een baan te geven, huren we je meteen in. “ Om bij ons binnen te komen kostte ‘m minder moeite dan zijn nieuwe werkgever er van te overtuigen dat ie ook echt bij ons aan de bak kon.

Tijdens de gesprekken kregen we het uiteraard over relaties, en daar was ie verdomd stellig in. Geen gedoe, geen gezeur, dat kwam wel. Het idee alleen al. Daarbij, AFRIKA! enzo… ‘Had ie al gezegd Afrika?’ Ja dat had ie. Geen relatie en gezeur, Afrika was zijn doel. Ik stel me tot doel om ‘m nog veel langer binnen te houden want ik vermoed dat dat afrika dichterbij is dan ie zelf wil toegeven.  Wurgcontractjes worden door ons gemaakt zodat ie nog zeker de aankomende 39 jaar hier werkt. Niet dat ie er instinkt, en ook dreigen met betonnen sokken helpt niet echt.

En dan ineens: via via heeft ie ‘kennis aan een meiske’. Eentje die uit het zelfde hout als hij is gesneden, en wat haar minstens zo interessant maakt: ze heeft de zelfde ideeën over de wereld verbeteren. Daarvoor gaat zij een half jaar naar …. Afrika. Vrijwilligers werk in een wezenopvang.  Foto’s van witte leeuwen en een opvreetnegertje worden hier opgehangen. Naast het afstreeplijst wanneer ze weer terug komt. Mailen, elke week een uurtje bellen, mailen en praten praten praten met elkaar. Elk contact maakt het gevoel sterker voor elkaar dan het was. En dan is ze terug in Nederland en gaat het snel. Met hun invulling van het leven kiezen ze voor elkaar maar op de pittige manier. Eentje waar ik als vrijgezel respect voor heb.  Samen werken ze naar een toekomst en dat samen is een terugkerend iets in alles wat ze doen. Hij alleen bestaat alleen nog in de it omgeving, in zijn ‘echte’ leven zijn ze samen zij.

En dan, bijna twee jaar nadat ie vol overtuiging stond te roeptoeteren over Afrika heeft ie haar ten huwelijk gevraagd, op zijn eigen wijze. Een pad met bloemen en vragen in een bos leidde naar de plek waar ie op zijn knieën zat voor haar. En natuurlijk, wie kan dat weigeren?  En zo stond ik dus gisteren in de snikhete zon op een schitterende plek en in een omgeving waar saamhorigheid en vriendschap voor elkaar uitgestraald werden, en zag dat hij heftig ontroert aan haar zijn gelofte uitsprak.

En dan ineens zie je een ‘joch’ van de afdeling opgroeien, samen met zijn vrouw, een schoonheid die zijn idealen deelt, aanjaagt een stel vormen. Gedreven door dezelfde overtuigingen, gevoelens en insteek op het leven. Tja, kleine jongens worden groot.