Houston we've got a problem.

Alsof de duivel er mee speelt. De cluster manager is in Nederland en op mijn afspraken lijstje staat een bespreking ‘Waar denk jij je dit jaar mee bezig te houden?’ Dus met gezwinde spoed richting kantoor.

Het mooie weer is super om te rijden en de ene na de andere motorrijder kom je tegen. Genietend van weer, rijden, Daphne en muziek ga ik de snelweg op. Na ongeveer een half uurtje kom ik er achter dat het de trainingen voor het motorrijbewijs toch niet helemaal aansluiten bij de werkelijkheid. Oeverloos bochtjes maken, remtesten, slalommen, lopen met de motor etc etc.. Toch geen dingen waar ik de afgelopen twee weken serieus werk van gemaakt heb. Waar ik wel wat aan gehad zou hebben is een breedte test (destijds bij de Kmar : ‘Hier een vrachtwagen, ros die eens met 80 tussen die twee palen door. Graag zonder ze [knal!] Goed, laat maar… nog eens maar nu zonder ze te raken.. “) waarmee dat ‘zet je zelf eens voor lul‘ moment wellicht handiger was afgelopen. Of zoals vandaag handig zou zijn geweest: “Engine failure – speeding” met als extra funfactoren : wegversmalling, filerijden en opstaande wegafscheiding.

Tijdens het rijden op de A1 floept ineens een rood lampje op mijn dashboard aan. Cool.. lichies! Terwijl dat lampje wat schutterend aan/uit/aan/uit flikkert is er nog niets aan de hand. Hoewel afgelopen zaterdag er nog een slokje olie in Daphne gegoten was denk ik “Dan in Hoevelaken even langs bij de vorige dealer voor een drup olie.‘
Maar zover kwam het dus niet. Op het meest ongenadige moment waarop dit zou kunnen gebeuren heb ik een knetterende motorstoring. Mhm, da’s niet het juiste woord. Een oorverdovende stille motor. Dat dekt de lading meer. En waarom onhandig? Omdat net op dat moment, (ik ben een veilig tankstation net een 500 meter voorbij) ik in een wegversmalling zit. Eentje zonder vluchtstrook, met opstaande randen en uiteraard, ik zit op de linker baan.
Dus examenopgave “U rijd zonder aandrijving op de linkerbaan, er is geen vluchtstrook. In deze wegversmalling moet u de motor aan de kant krijgen zonder een file te veroorzaken. Wat doet u? ”

Tja.. dit soort vragen kreeg ik toen ik afreed niet, dus zoek het maar uit..
En dan blijkt je perceptie je ineens parten te spelen. Waar ik normaal tijdens woonwerkverkeer in een zucht door deze versmalling heen ben duurt ie nu ineens lang, veel te lang. Op het moment dat ik de motor voel inhouden knijp ik de koppeling in en zie de toerenteller meteen op nul slaan. Met de koppeling probeer ik de motor weer aan te krijgen maar nada.. Sterker, ze remt nog beter dan normaal op de motor. Een slecht teken. [gzzz knisper ‘Houston, we’ve got a problem’) Gelukkig blokkeert mijn achterwiel niet.
En dan naar links, richting aangegeven en naar links. De motor gaat steeds langzamer (wat dan ineens tergend langzaam wordt en nergens op slaat, ik ga nog steeds een dikke 70 kmh) en dan hopen dat de uitrol voorbij de wegafzetting komt. In gedachten hoor ik cockpitgeluiden : Slowwhoop Sloowwhoop: pull up pull up. En dat redt ze. Terwijl ik eigenlijk meteen tussen de schrikborden door wil zie ik de berm, die er nat en soppig uit ziet. Als ik daarin terecht kom is het eerste contact het laatste en ik wil toch wel de schade beperkt zien te houden, ook aan mij.

Steeds meer naar rechts balancerend in de hoop de echte haast gevallen niet teveel in de weg te zitten scan ik de berm. Meter na meter zit ik licht vloekend te zoeken naar een plek waar ik terecht kan. Ineens : zand en wat gras, het is het beste wat ik tot dusver tegenkom dus ik ga er voor. Het midden van het stuk inschattend op de kans op wegzakken en over het stuur schieten stuur ik Daphne de berm in. Met een zachte schok komt komt ze tot stilstand. Nog eens kijken of ze starten wil. Nada.. dood.

Afstappen en een veilige plek zoeken. Helm op de fiets zodat ie wat opvalt, en bellen. Dealer: “Tja.. dit klinkt niet prettig Den.. dit wordt een minder fijne.. ” Als ik mijn KNMV-pas plunder (met 2 telefoontjes heb ik voor de aankomende 3 jaar het lidmaatschap er uit, en da’s exclusief de sleepkosten) heb ik na vijf minuten een sleep geregeld die de motor in elk geval in Apeldoorn kan stallen. Als ik de dealer bel dat ie in Apeldoorn staat zegt ie (applaus!) ‘als je deze kant op komt staat er een leenfiets voor je klaar.‘ In Apeldoorn is er koffie en dan wachten op een taxi. Weer dankzij de KNMV-pas. Als ik dan weer in het oosten van het land ben en bij de dealer sta te grotveren (grotver-én) lopen we de mogelijkheden door maar het ziet er niet best uit. De motor is nog geen 9000 km geleden helemaal nagekeken en staat nu pas op 105.000km, maar alles lijkt er op dat er een vastloper/warmteloper roet in het eten gooit.
Als ik wil weggaan loop ik tegen mijn foute planning aan. Mijn eerdere laptoptas was een soort van rugzakmodel, maar daar heb ik niets aan. De tas ligt namelijk thuis op zolder (ik vond een mooiere) en de banden van die rugzak zitten in de linkerkoffer in Apeldoorn. En mijn tanktas past die laptop niet in. Dus alsnog een grotere tanktas meteen maar gekocht die zo fucking hoog is dat ik geen dashboard meer kan zien.

Tja.. en hoe nu verder? Inmiddels heeft de leenfiets ook een naam: Gait-Jan. Vriendelijk beestje, maakt hennig lawaai as’e an’t werk mut. Zodra we weten wat er aan de hand is kunnen we verder, maar er is al gesproken over een nieuw motorblok.. zucht.
Tja… Heb je een keer een knetterende affaire waar hier nog wat licht ontzet over gesproken wordt krijgt die griet een hartaanval. Ik zei nog zo ‘laat mij nou onder.. ” Maar goed. Eerst maar eens zien wat er aan de hand is.

FILMPJE!