Nou mevrouwtje verteld u eens..

Ik zei toch dat het een minder handige week was? Vanochtend ging het gewoon verder…

‘Nou agent.. Die motorrijder zat er echt ineens. Die moet veel te hard hebben gereden en ik kon ‘m echt niet gezien hebben. Dus eigenlijk is het zijn eigen fout. Toch?‘ Huilend verteld ze haar verhaal aan de KLPD’er die wat routineus naar de wrakstukken van mijn leenmotor kijkt.

De voorvork is afgebroken door de klap tegen de wegafscheiding. Mijn helm zit nog om m’n hoofd maar de banden van de helm hebben mijn hoofd zo’n knak gegeven dat er minstens twee wervels als bouwgruis in mijn nek zitten. Mijn rugzak is losgescheurd en de pc die erin zat ligt in gruzelementen op de snelweg. Hij noteert alles op een kladblokje. ‘Vertelt u verder mevrouw?’ ‘Nou ik reed op de linkerbaan en het werd allemaal wat nauw. Ik geef richting aan en ga naar de rechterbaan. Terwijl ik naar rechts ga zie ik ineens dat er een motorrijder tegen de auto zit en die gaat vol de schrikborden in. Hij raakt de auto, volgens mij sloeg ie de ruit in zelfs en rijd zo tegen die metalen delen aan. Hij moet echt heel hard hebben gereden en me rechts hebben willen inhalen. ‘ De vrouw wat observerend aankijkend schrijft de KLPD’er zwijgend alles op. Ondertussen zet de collega van de noterende KLPD’er wat pionnen op de A1 en meld per radio aan de meldkamer dat van de A1, ter hoogte van de bouwwerkzaamheden bij Tankstation Lukasgat de linker baan afgekruist moet worden.

Auto’s remmen af om met een geschrokken gezicht te kijken naar de ravage op de weg.  De auto van de vrouw met het ingeslagen raam staat scheef, glasscherven overal. Mijn motor hangt half over de wegafzetting en er liggen overal omgereden schrikborden. De vrachtwagen achter me staat bijna geschaard op de snelweg en de chauffeur zit wit weggetrokken een sigaret te roken.  Ik lig met mijn hoofd op de snelweg, mijn nek maakt een onnatuurlijke hoek met de rest van lijf, en het rechterbeen lijkt ineens een extra gewricht te hebben.  De warmte die ik op mijn gezicht en nek voel is bloed of zo denk ik.

Terwijl ik kwaad maar machteloos licht comateus op de grond lig en de regen mijn bloed verdunt trekt langzaam het bewustzijn uit mijn kop weg. De warmte van de adrenalinestoot toen ik crashde ebt weg en ik voel mijn armen en benen koud worden. De karakteristieke alertheid die iemand heeft na een ongeluk is van korte duur en ik hoor in de verte de ambulance aankomen.  Geen idee of ik ooit de ogen weer open zal doen, maar de vrachtwagen achter me heeft in elk geval nog kunnen stoppen. In de politieauto hoor ik zachtjes de radio.  ‘Verkeers informatie : files op de volgende wegen. A1 ter hoogte van de wegwerkzaamheden bij tankstation Lukasgat één rijbaan afgesloten in verband met een ongeluk.  Verder op de …’ langzaam sterft het geluid weg als ik wegzak in een donkere bewusteloosheid. Ik voel nog dat mijn pak opengesneden wordt en de ambulancebroeders iets zeggen over de verwondingen die ik onder het pak heb. Zeker het feit dat ik minstens drie schrikborden heb geraakt voor ik het metalen afscherm raakte maakt het er allemaal niet beter op vandaag.

Terwijl ik uit mijn lichaam treed zie ik de ambulance broeders het opgeven. Hoofdschuddend trekken ze mijn kleding in fatsoen en sjorren me op de brancard vast. De deken gaat over me heen en ik zal nooit meer de ogen open doen of stukjes tikken om me af te reageren, of die vuilak van een Huilie B. de oren wassen.

De KLPD’er met het notitieblokje loopt naar me toe. Hij frummelt wat aan mijn zakken en haalt mijn portomonee er uit. Als hij mijn rijbewijs heeft gaat ie in de auto zitten en tikt op het schermpje wat gegevens in. ‘Hee..‘ mompelt ie. Hij kijkt naar buiten naar de resten van mijn motor. Kijkt weer op het schermpje en loopt naar z’n collega. “Die motor, da’s een Yamaha, Diversion nogwat ?” De collega kijkt en knikt. ‘Hee.. grappig. Volgens het systeem zou deze man een Kawasaki hebben. Een GPZ 1100.’ ‘Een 1100? Das’s een heel ander slag dan deze motor, dit is een 600 of 900cc‘ beaamt de collega. Als ze op basis van het kenteken achterhalen dat het niet mijn motor is bellen ze met de dealer. ‘Oh, leenmotor, zijn motor staat bij julie?’ Hij rondt het gesprek af met de mededeling dat ze een leenmotor armer zijn.

Staand naast z’n auto neemt ie alles nog eens in ogenschouw. Vrouw, helemaal overstuur, reed gewoon op de linker baan. Dan die motorrijder. Heeft zelf een wat zwaardere motor en nu een leen fietsje. Net ander model, net minder vermogen. Gezien het pak van die vent rijd ie regelmatig en zou ie misschien inderdaad rechts hebben willen inhalen. Er stond in het systeem dat ie daar al eens een bekeuring voor gehad had. Tja. Wat moet je hier nu mee. Geen motor remsporen, die auto met die ruit kapot geslagen. Kijkend op z’n horloge ziet ie dat het over half tien is. Tijd voor koffie eigenlijk. ‘Fucking klerezooi. Rijd dan ook normaal.Wacht dan tot het zomer is en mooi weer.‘ mompelt ie als ie z’n verslag gaat opstellen.

Gevalletje testosteron. Stoere motormeneer heeft niet de snelle motor die ie gewend is. Mevrouw is wat nerveus door de krappe weg. Motormuis schiet er rechts langs en klapt op auto en bouwmaterialen. Exit.
’s Middags op kantoor voert hij me in het systeem in als het zoveelste statistiekje van een vent die de motor niet onder controle had. Hij had nog wel wat medelijden met de vrouw. Ze was erg overstuur geweest en had tot ze thuis was gebracht in de auto zitten huilen.

Vanavond zitten de Knarren wat ongemakkelijk te wachten tot ik thuis kom. Dat verhaal op de radio over die omgekomen motorrijder op de A1 had ze geraakt als een koude bliksemflits. Als de deurbelt klinkt en er een agent wat ongemakkelijk kijkend binnen komt begint de Knarrin te huilen, zachtjes, maar met brandende tranen. ‘Mijn oprechte deelneming mevrouw.‘

De agent brengt de spullen die op en bij de motor zaten. Een tanktas met een nietgebruikt navigatie systeem. M’n zwemspullen, en flitsende zwembril. De sleutel van de leenmotor. Mijn helm, met gescheurd vizier, en bebloede zijkant. Grote krassen geven aan dat ik snoeihard het metaal geraakt heb. In een tas zitten de bebloede en gescheurde resten van een motorpak wat een jaar geleden op maat is gemaakt. Mijn aantekeningenboekjes door de regen onleesbaar geworden, een kapotgeslagen horloge. De pc zit er niet bij. Die is gedurende de file die ontstond helemaal aan poeier gereden.

De Krasse Knar pakt de helm vast en kijkt. De camera die ik een poos geleden gekocht heb zit er wat verfrommeld aan. Mijn opgedroogde bloed begint op de lens donkerbruin te worden. Als ie aan de achterkant peutert om ‘m van de helm te halen schiet het klepje los. De memory card zit er nog in. Hij haalt ‘m er uit en rommelt in de kastlade naar die memorycard reader die ie laatst gekocht heeft.  ‘Zie je, komt ie toch van pas.‘ mompelt ie.

Terwijl ik in het mortuarium kouder en stijver wordt ziet de krasse knar dit filmpje…..

[click op DB cam TV om af te spelen ]