Toch nog..

Als ik thuis aan het werk ben en mobiel en dect onderhanden hou komt dat ene gevreesde maar verwachte bericht in de namiddag: “.. overleden“.
Ondanks dat het verwacht is en er nu eindelijk een einde aan het lijden is komt het toch met een klap binnen. Die kant opbellend krijg ik de Krasse Knarren aan de lijn, overstuur en huilend.
Maf is dat, ze dragen zoveel met zoveel kracht en toch schrik ik als ik ze huilend aan de lijn heb. Die dag heb ik mijn broer nog aan de lijn gehad en gezien alle omstandigheden toch nog een soort van verwachting of hoop dat ze kerst of zelfs oud en nieuw nog zou halen. Mensen zijn sterker of taaier dan je verwacht en soms ook nog niet klaar om afscheid van het leven te nemen.

De dagen erna is het een soort van roes, waarbij verdriet en opluchting met elkaar vechten. Als ik de Knarren een dag later bel om te horen hoe het gaat in de ingesneeuwde boerderij dan klinken ze opgeruimd en opgelucht. Deels door de regelmodus waar ze samen met iedereen daar in zitten maar ook omdat ‘het over is.’

Veel dingen moeten ze regelen en de afspraak is om vandaag of morgen naar huis te komen. Dat wordt uiteindelijk vandaag. Als ze binnenkomen gaat de knop om. Even niets meer regelen, alleen maar de emoties. Koffie staat klaar en de verhalen komen, de tranen, woede. Alles waartegen ze daar gevochten hebben om het voor elkaar en de zus overeind te houden. De verhalen die diep verdriet vertellen maar ook de slappe lach in de boerderij veroorzaken. Zoals de kleinkinderen die nog niet helemaal alles meekrijgen en onbevangen de kop om de deur steken en vragen “Oma is nog niet dood?” Waarop oma zegt dat dat nog even duurt.. Ongemakkelijk wegkijken wordt gevolgd door lachen als iedereen de rare situatie onderkent.

Maar ook tot het einde weten wat ze wil, welke foto als achtergrond op de kaart moet worden gezet, en welke tekening van de kleinkinderen op de kist moet.
Raar om dit zo te horen. Ik stel me voor dat er eentje van de Knarren dit zo zou doen met mij in die rol die de Knarren hebben en schiet vol. Nog geen afscheid nemen, blijf nog langer.. Ik zou het niet zo kunnen zoals zij het kunnen en gedaan hebben.

Zestig is ze maar geworden. Op een moment waarop je tegenwoordig gaat genieten van de lol en vrijheid die je hebt ging ze het gevecht aan met de kanker en verloor deze. Een fijne man, zus en (schoon)broer, kinderen en kleinkinderen achterlatend.