Ze moest eens weten.

Afgelopen week stuif ik het hok van de advocaat in in het kader van de positieve berichten, zonder te hebben gekeken of ie er was. Terwijl ik zo de kamer in wil stuiven komen er net twee medewerkers van de andere afdeling zijn kamer uit lopen.

Wat overdonderd, mede omdat zij er ook bij zat, vraag ik wat plomp verloren “Is ie er niet?” “Nee” “Ah, en komt ie nog vandaag?” “Geen idee.”

En dan blokkeer ik.  Geen “Ah ok” en omdraaien en weglopen of zo. Normaal kan ik goed uit mijn woorden komen en kan ik zeker als ik haast heb wel goed een aftocht bouwen maar dat gaat nu helemaal fout. Ze maakt een positieve opmerking (en jawel, compleet overdonderd weet ik dus helemaal niet meer welke) en ik kleur wat. Omdat ze mijn kleur ziet (denk ik) kickt de verlegenheid vol gas in, en wordt ik rood toch achter de oren.

Zo erg dat ik de volgende minuut die uren duurt ik alleen haar mond zie bewegen en totaal niet registreer wat ze zegt of doet. Dan wordt godzijdank onze aandacht getrokken door een andere collega die door de gang loopt. Die heeft een op z’n zachtst gezegd een markant kenmerk wat me met goed fatsoen een gelegenheid geeft geeft om weg te kijken. Ze zegt nog “Goh, je kan helemaal niet tegen een positief geluid” ..

Oh jawel, daar kan ik best tegen, maar sommigen kunnen tegen me aanpraten en ik hoor en zie niets meer, en gedraag me als een volslagen idioot. “Ah eh tja, gebeurd me niet zo vaak he.. ” mompel ik in een slappe poging tot damage control terwijl ik een manier zoek om goed weg te komen, maar zoals altijd in dit soort situaties lukt dat niet, en ik kan me alleen maar lomp en afkappend bevrijden uit deze hel van verlegenheid. “Ik moet er weer vandoor” mompel ik als ik me omdraai en weer weg loop.

Ik ga dit nooit leren….