Møns Klint - tweede poging.

Mooi weer vandaag, weinig wind, zon en een mooie temperatuur.
Aangezien ik de vorige keer door de toeristische route mezelf plan-technisch had klem gezet vandaag na een leuke avond bij een collega in Roskilde naar Møns Klint, in een streep via de snelweg. Na een dikke 120 km was ik er en moest ik weer die brug nemen waar ik de vorige keer zo’n last van de wind had. Op het hoogste punt op deze brug (die met alle wind in mijn beleving ca. 200 meter moest zijn, hoogtevrees op de motor) bleek ie maar liefst 34 meter hoog te zijn volgens mijn navsys, ah.. die zag ik niet aankomen.

Winderige hoge brug ....

Omdat ik nu wist wat er komen ging en Møns Klint op een eilandje ligt heb ik alleen op het eilandje op de heenrit (rood aangegeven) een korte toeristische trip gemaakt. Vanaf Stege volg ik de Oostzee aan mijn linkerkant, en kom dus via allerlei binnenwegen richting  Møns Klint. Wat een land, mooie slinger weggetjes, kleine meertjes, natuur, fantastisch om te doen. Een mooi langzame snelheid aanhoudend, zo tussen de 30-40 km/h, en heerlijk genieten van de omgeving en de dingen die er te zien zijn. Mooie paddenstoelen, ook nog bloemen, grote slakken. Zeer mooi om allemaal te zien, en heerlijk om te rijden met een motor. Veel slingerende paden, hoogte verschillen, echt genietend motorrijden.

Biologische wijngaardslak, 10 min koken, 5 min met kruidenboter in de oven.

Dan via de krijtpaden aangekomen op het GeoCenter bij Møns Klint. Je kan de auto/motor er makkelijk (betaald 25 DKK) parkeren, alhoewel voor motoren er geen speciale parkeer plaatsen zijn en je dus even de grond moet testen voor draagvermogen van jiffy of bok.
Dan zijn er 3 opties : Kort de berg op (parcours van ca. 500 meter) of het GeoCenter in (115 DKK voor een volwassene), of de trappen af, naar het strand (ca. 130 meter naar beneden, 468 treden, ca 15 min).

Ik besluit om eerst de toppen te bekijken en te zien of er foto’s te scoren zijn. Sommige bomen hier zijn wel 400 jaar oud, en in het hele gebied geldt er een waarschuwing voor verschuivingen. De kalkgrond is met de laatste ijstijd in de huidige vorm gedrukt en er zijn overal grote en minder grote breuken te zien en werkende rotspartijen.
In zowel 1988 als 2007 zijn er grote stukken afgebroken, waarbij de laatste verzakking  zelfs een stuk 300 meter in de zee liet vallen. Dat is wat uitzonderlijk, maar het afbreken van stukken van 30-50 meter is geen uitzondering.

Op een bepaald moment lukt het me om een setje foto’s van een gat in de grond te maken, dat is bij Vitmunds Nakke. Als ik later beneden op het strand sta zie ik dat ik op een overhangende rots gestaan heb en snap ik ineens waarom die hekken zover van de rand er al stonden.

Gat in overhangende rots, loodrecht naar beneden gefotografeerd.

Op het Forchhammers Pynt maak ik ook foto’s maar daarop is de afgrond minder te zien.

Zicht op de kliffen, ter hoogte vsn Dronningestolen

Ik ben dan op een plat stuk waar volgens de overlevering de Deense Klint-koningin ging zitten als haar man uit zeilen ging : Dronningestolen.

Weer terug naar het centrale punt, en even wat eten en drinken. Daar maak ik eigenlijk de eerste fout. Ik heb sinds het vertrek bij mijn collega (ca. 2,5 uur ervoor) niets meer gedronken. De avond ervoor was het drinken voornamelijk bier, en vanochtend een paar koppen koffie en wat jus d’orange. Ik neem een lunch met 2 koppen koffie en 3 snee brood.
Dan ga ik met camera en volledig motorpak (incl. ingebouwd regenpak) de trap af. Onderweg kom ik hijgende mensen tegen die dankbaar gebruik maken van de diverse rustplaatsen die er op de trap zijn aangebracht. Ik heb nog geen idee wat mij te wachten staat een dikke 40 minuten later.

Trap in Maglevands Fald

Terwijl ik de weg naar beneden loop via de trappen in Maglevands Fald, hoor ik een waterstroompje, die komt op een rustplek van de berg aflopen. Dan de laatste treden en op het strand.

Linksom naar Maglevandssnakke, daar zie je pas echt hoe hoog die kalkformatie is, en hoe stijl die omhoog loopt. Op een aantal plekken zijn de vuurstenen lijnen te zien, de ene keer recht dan weer gekronkeld door het geweld van de ijsmassa’s uit de vorige ijstijd.

Het is toegestaan (wordt eigenlijk zelfs aangemoedigd) om, als je wil, te zoeken naar fossielen, die hier in grote aantallen voorhanden zijn. Gezinnen doen dit dan ook en zowel vaders als kinderen staan verwoed in de kalkmassa te hakken. Moeders staan wat afwachtend en gefronst naar de wit uitgeslagen hakkers te kijken.

Terwijl ook mijn voeten steeds witter worden kan ik het niet laten. Overal is krijt aanwezig en overal staan namen en data op de ‘normale’ rotsen gekrijt. Dus ik ook.

En dan weer naar boven. Er staan me minstens 468 treden te wachten om weer naar boven te komen, bijna 130 meter de lucht in. Bij het eerste rustpunt realiseer ik me dat dit een beste klus gaat worden. Pak is net zwaarder dan handig is, en ook fors warmer, met m’n regenpak en trui er onder.

Het stuk erna doe ik op een rustpunt alsof ik de foto’s bekijk of een folder lees, maar het rust punt erna vraag ik me af of er hier ooit dooien zijn gevallen of dat ik de eerste ben. Mezelf oppeppend en water gutsend uit poriën en alle andere gaten en sleep ik me van rustpunt naar rustpunt. Mijn kop staat op knappen, zweet giert door plooien op plekken die niet lekker aanvoelen. Op een bepaald moment wordt ik door een Pakistaans stel ingehaald. Hij minstens 2 keer zo fors als ik met een fotomodel achtige meid bij ‘m. Hij oogt 10x fitter als ik. Mijn kantoorcommando conditie wreekt zich genadeloos.

Terwijl hij met z’n meid het volgende rustpunt pakt wil ik me niet laten kennen en sleep me verder. Dan halverwege de volgende trap zie ik sterretjes en wordt misselijk. Ah.. fuck it, nu zitten en op adem komen.
Terwijl ik zo zit en me toch afvraag waarom ik in vredesnaam dit wilde doen wordt ik nog beroerder. M’n slapen kloppen, ik adem slechter en wordt onrustig in mijn onderlijf. Met alle macht krijg ik mijn ademhaling onder controle en mijn ogen lopen vol met prikkend zweet.
Een duitse vrouw staat me al een poosje te observeren en vraag of het met me goed gaat ‘Liquid oxygen would be nice now‘ ‘Auf Deutch bitte‘ ‘Flussiger Sauerstoff wurde jetzt gut sein‘ Ze kijkt bezorgt en roept naar de anderen boven ons ‘Hier ist eine, die braucht Hilfe‘

Kack, straks allerlei volk om me heen, da’s m’n eer te na. ‘Nein, es geht mir gut, ich brauche nur Luft und Ruhe‘. Ze pakt een fles water voor me. Het lekkerste water ooit!  De fles gaat bijna in een keer op. Als ik vraag waarom zij er zo goed uitziet (ze heeft mijn omvang) zegt ze ‘Ich komme aus Beiern, da haben wir nur diesen Bergen. ‘ Een berg waarbij ze een keer 300 meter omhoog ging deed ze bijna 3 uur over. Ik vertel dat ik uit Nederland kom en we daar ook echte bergen zoals de holterberg hebben, met z’n 96 meter, als een laffe glooiing in het land. Niet dit soort punten die uit de grond schieten. Ze schiet in de lach, een motorijder uit nederland met geen berg conditie.. da’s vragen om problemen. ‘Und du hast auch noch dazu dein motorkleidung an. Das ist zu schwer, und zu heiss.‘ Ze blijkt zelf ook motor te rijden en herkent het warmte probleem. ‘Ja, das weiss ich jetzt, aber wen ich herunter ging schaute es nicht so schwer aus.. ‘ antwoord ik, inmiddels weer wat meer op adem. Schijnbaar zie ik er wat meer levend uit want ze vertrouwd het om afscheid te nemen en verder te gaan. ‘Nogmal herzlichen dank fur dein Wasser, das war sehr gut fur mich’

Ik hoef nog maar een klein stukje, en er is nog een rustplek (ca. 10 meter onder de rand).. die red ik en uiteindelijk sta ik boven, wankelend op mijn benen en genietend van de wind die me afkoelt. Een van de picknick plekken wordt mijn tijdelijke bed, ik ga er liggen en het duurt zeker een 20 minuten voordat ik het aandurf om weer op te stappen. Terwijl ik me sta aan te kleden nog snel even een parkeer munt gehaald. Niet dat ik die nodig heb, want ik kan ook zo via een zijpaadje eraf, maar aan de andere kant, 25DKK voor het onderhoud hier, ach…

Terug!
Nu zonder actieve navigatie, en het water weer links houden. Ik volg even een stukje wat ik reed voordat ik bij Møns Klint kwam, domweg omdat het een mooi stukej is. Later steek ik over naar het zuiden via Sømarke. Dan probeer ik zo goed als het gaat om de Oostzee weer links te houden en rijd dan langzaam via binnenwegen en weilanden langs de kust naat het westen.
Slingerend en af en toe een doodlopend punt inrijdend kom ik steeds verder. Dan ineens.. een plaatsnaam die ik moet fotograferen.. ‘Hårbølle’
Verder rijdend kom ik op een kleiner eilandje, Bogø, wat in het verleden een echt vissersdorpje was.
Het is inmiddels bijna 1900 uur en wat te eten en te drinken zou prettig zijn. Voordat ik de snelweg richting København opga eet ik in Farø nog even wat.

Er zijn meer foto’s gemaakt van deze trip, deze zijn hier te zien.

De planning voor maandag : Het weer lijkt niet helemaal goed. Er komt een fors regenfront wat omstreeks het middag uur København zal bereiken. Als dat is overgetrokken probeer ik naar Jelling te gaan. En ik heb geleerd inmiddels : geen dik motorpak, te weinig drinken en bergbeklimmen op het zelfde moment uitvoeren, ik lees het boek dan wel. Overigens zit ik me er over te verbazen dat ik geen spierpijn heb van de avonturen gisteren.

Gereden route Østersøen on the left. (click voor groter)