Frederique…

Mijn stoere meid was toch iets minder bestand tegen het noodweer afgelopen woensdag. Tijdens een inhaalactie op de snelweg waarbij ik door een muur van water heen moest en het zicht ook buiten de muur van water zo rond de 30 meter lag spoot het opgezweepte water onder een vrachtwagen vandaan vol tegen haar en mij aan. Mijn pak hield dat niet en zij ook (zo bleek achteraf)ook niet.
Tijdens een stop in de stad langs de snelweg bleek ze een soort herseninfarct te hebben gehad. Lampen deden het nog en de snelheidsmeter, maar daar hield het ook mee op. Geen enkele andere indicator of verlichting deed het meer.

De donderdag d’r maar eens onderzocht na het werk en bleek een zekering doorgebrand te zijn. Kan gebeuren. Die vervangen en weer op huus an. Maar na een poosje [tak] weer alles dood. Mhm..
Verder onderzoek vrijdag wees niets extra’s uit dus met een beetje geklooi eens kijken hoe snel die zekering doorgaat. Eerst standaard 10A, PATS, mhm.. nieuwe 10A PATS. Grmbl.. Wellicht te snel, dus een 15A PATS, grotver.. Dan eens een 20A : KLABAM hele motor plat.
Ah.. toch de betere kortsluiting. Zoeken, pieren, vogelen.. Nada resultaat en zaterdag sleutelen, rommelen. En ze deed het weer. Meters gaven de standen aan, er was weer scheurolie te zien.. Stukje rijden. FLITS, weer alles plat.

Bellen met de plok dokter ‘water, noodweer, flits, alles plat, 10A, 20A meer plat, meer flits.. ‘ ‘Doe d’r maar brengen maandagochtend.‘ Affijn vanochtend Frederique zachtjes wakker gemaakt, en met d’r lamme koppie weggebracht. Bij de plokdokter de gewenste opvolger bekeken, die me door de bedrijfseigenaar vol liefde verkocht zou worden, maar ‘ongelukkig in de liefde, geen rijke vriendin, giromaat lacht me uit als ik de pas er insteek‘ mompel ik , ‘wellicht later‘, OOIT … en 15000 euro verder..

Tijdelijk pretfietsje, Kawasaki ER-6N

Dus een tijdelijke fiets meegekregen. Lekker om aan te ruiken en eens extra rij ervaring op te doen.

Dan 1700 uur.. Frederique is bijgekomen uit de behandeling en kan weer op eigen benen staan. Ik knetter met de eencilinder die kant op en doe ondertussen door het model de parachute oefening. Bolstaand zoef ik naar het dorp verderop.

Ze staat buiten en kijkt wat sneu van zich af. De jaren zijn inmiddels wel zichtbaar. De monteur begroet me vriendelijk en rost m’n saldo naar beneden.
Terwijl we staan te kijken naar d’r begint ie z’n slecht nieuws gesprek. ‘Je bent wel gek van d’r he. ‘ ‘Jep, veel al samen mee gemaakt, een van de weinige meiden die ik wel kan vertrouwen.‘  ‘Ah.. ‘ mompelt ie zachtjes als ie zich omdraait.

‘Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, maar we moeten eens over d’r praten denk ik.‘ Ik zie de koplamp mijn kant op staan. Onwillekeurig doe ik een stap achteruit, aanvoelend wat ie bedoelt. ‘Wat is er dan ?‘ probeer ik weg te komen.
‘Volgende maand, die beurt voor d’r.. Grote beurt, banden, koppeling eens nakijken…‘ Z’n stilte is tekenend. ‘Een hoop geld. Als ik eerlijk ben, ik weet niet of ik het je zou moeten laten doen.‘  Ik kijk naar Frederique, 21 jaar, gehavend door valpartijen, slecht weer, veeeeeeel kilometers de laatste maanden. Net een nieuw zadel. ‘Tja.. dat zadel is nog wel goed.. ‘ hoor ik als de monteur naar mij en het zadel kijkt.

‘Eerlijk is eerlijk. Ze is een stoere griet, maar wel aan het einde van d’r latijn hoor. Motorisch is ze niet de sterkte meer. Die beurt wil ik ‘r met plezier geven, maar ik ga je echt veel sneller zien dan je denkt. ‘ In gedachten zie ik de tijdslijn die ik had met ‘r korter worden. Einde van het jaar zou ze nog moeten halen, maar eigenlijk is dat veel te optimistisch. De weken achterelkaar 200 km woon/werk-verkeer/dag in weer, wind, regen, pekel, kou en zonneschijn hebben genadeloos hun tol geeist. Plakband houd d’r koppie bijeen. Scherm is met secondenlijm voorzien van een randje. De cardan lekt wat olie zo af en toe. Laatst gilde ze het uit tijdens een inhaal actie waarbij toeren en snelheid niets meer met elkaar te maken hadden.
De hitte is moordend voor d’r. En toch, elke ochtend weer start ze, vriendelijk grommend, en me meenemend waar ik ook maar heen wil.

Ik loop de toonzaal in om alles op me in te laten werken. Moet ik nu een besluit nemen?  Er staan wat motoren, maar het zijn niet de modellen die ik wil. Degene die ik wel zou willen ligt nog ruim 12.000 boven budget. Onwillekeurig bedenk ik wat ik nodig heb. Volume, i.v.m. afstanden, koffers, brede banden (puur voor m’n eigen geiligheid) en niet te opvallend.  Tussen alle motors betrap ik me er ineens op dat ik opgestapt ben.  Een zwarte, 1100 cc, onopvallend zat ze ineens tussen m’n benen. Contact er even op, wow.. lampjes.. grijns. Als ik er opzit merk ik dat we een klik hebben. Mooie brede bek, en een mooie brede achterband. Maar ja.. geen koffers.  Hoe neem ik dan de meuk mee ?
De monteur komt stilletjes aangelopen. ‘Deze heeft ook nog koffers erbij.‘ KUT.. weg laatste reden om niet geïnteresseerd te raken. ‘Wat voor koffers?’ ‘Grote‘ zegt ie als ie met een hele forse aankomt. Groter als wat ik nu heb.
De koffers worden even aan de zijkant gehangen en ineens zie ik wat ik mooi vind, en wat er gewoon godvergeten geil uitziet. Een zwarte motor, met een serieuze set heupen. De vuilak laat me even alleen met deze dame. Ik kijk, voel, weeg, schud en zit op ‘r.
Wat Frederique nog te wachten staat schiet me door de kop, en ik kijk naar deze jonge schoonheid, jaren jonger en kilometers minder.

Tja..
En nou ?
De monteur laat me even staan en ik overleg. Een proef ritje kan geen kwaad. Wat natuurlijk pure zelfverlakkerij is, net zo serieus als tegen je vriendin zeggen ‘mag ik in je in slaap vallen ? Ik zal echt niet bewegen..’ fucking bullshit.
Buiten het gehoor van Frederique ga ik vol overgave vreemd. We maken voor aanstaande zaterdag een afspraak. Zij met heupen, ik met zin in een serieuze rit. Geen idee of het wat is, ze heeft een ketting in plaats van een cardan, kuip is veel smaller, maar d’r bouw nodigt wel uit voor spelen.

Als ik weer bij Frederique ben doet het me zeer. Ze staat er nog, vol overeind, maar oud, vol zere plekken, en niet meer de prachtige en krachtige meid die ze ooit was, ruim 120.000 km terug…
Als ik haar start en rij zonder de oorproppen hoor ik het rauwere geluid dat ze maakt, en merk ik dat ze wat stijfjes is. Toch zonder ook maar een moment te aarzelen reageert ze op mijn gas, op mijn remmen, maar het wel te merken dat ze veel heeft meegemaakt.
Stil stap ik af als ik thuis ben. Durf niet om te kijken bang om haar te zien, en de onuitgesproken beschuldiging te zien.

Het maalt in mijn kop… wordt dit haar laatste maand ?