Ze moet – II

Ondanks alle drukte op het werk en de jongens die steeds harder rennen beginnen dingen mooi op hun plek te vallen. Een wat groter project wat al een hele tijd aanrommelde is afgesloten, en voor België, Nederland en Denemarken geïmplementeerd.
Natuurlijk staat er nog een hoop te doen maar ik maak gevoelsmatig voor mezelf ook stappen vooruit, hoewel wellicht een aantal mensen dat niet vinden of juist vinden dat ik me afsluit voor hun. So be it.
De e-reader heeft een onvoorspelbare rol gespeeld in een verwerking die ik doormaakte. Overal slingerden op mijn pc en netwerk pdf-jes waaronder een thesis van de Universiteit van Leuven, waar ik in januari 2009 aan meegewerkt heb. Al die pdf-jes zijn op dat ding geparkeerd en worden gebruikt en gelezen. Ook die thesis. Uitgewerkte interviews, gesprekken, koude statistieken etc etc, en dat doet me ondanks de pijn die ik lees toch goed.

Ik mag hier altijd graag van leer trekken en vol overgave ‘het beter weten’ maar dat valt best mee. Wat ik namelijk niet weet, of kan, is een relatie op een zuivere manier lang vol houden. Tuurlijk, Frederique lukt uitstekend, maar die lust alleen Euro-95 en is net als ik redelijk binair in haar reacties. [Scheurolie in de buik = fun, lege buik is geen fun] Dat werkt voor mij.
Een relatie langer volhouden met een meer ‘analoog’ reagerende partner is een heel ander verhaal. En ik kan er niet meteen de vinger achter krijgen waar ‘m dat nou inzit. Is het mijn “what you see is what you get” gecombineerd met het typische “ah… dat verander ik nog weleens bij ‘m” of “mijn nee is afhankelijk van weer, temperatuur, lichaam, zonnestand [afijn vul maar verder in] soms ja, maar kan ook nee of misschien zijn.” tegen mijn “nee = nee & ja = ja”?
Is het mijn onvoorwaardelijke vertrouwen en respect voor de ander waardoor ik te laat zie of merk dat dat niet wederzijds is? Is het mijn inzet of steun of hoe je het ook noemen wil, wat ik niet terug krijg als ik het een keer nodig heb?

Of is het zoals T. hier laatst met schaamrood op de kaken bekende “Ik weet dat ik toch wel terug mag komen? ” toen we het hadden over een keer over de schreef gaan. Mijn vraag aan haar was “Waarom veranderd de benadering van een vrouw naar haar partner als hij vol overgave z’n liefde en vertrouwen heeft verteld (of kenbaar heeft gemaakt)aan haar?” en “Waarom ga je vreemd of maak je een andere knetterende fout in relatie?” die door haar met een knalrode kop werd beantwoord. Na wat doorvragen geeft ze het antwoord: “Ik weet dat ik toch wel mag terugkomen.” Als ik dan wat gemeen doorlaat schijnen dat ze dus het prettig zou vinden dat ik meer afstand zou houden, me meer onaantastbaar moet opstellen glundert ze. “Ja! Dan moet je [de vrouw] moeite doen, en dat maakt het interessanter.” Ah..
Grappig is overigens dat ik generaliseerde in mijn opmerking en ze geen moeite deed om dat te ondergraven.

De jongens op de afdeling zijn van een gemêleerd gezelschap, voor zowel de religieuze als relationele achtergrond, en ik bestook ze tijdens een lunch met een vraag. “Je krijgt op mijn blog een regel tekst tot je beschikking, waarin je een contact advertentie mag plaatsen. Voorwaarde : er mag maar een zin in staan, en daarboven staat alleen iets van “Gezocht, vriendin, eigenschappen :” Dit is natuurlijk een onzinnige vraag maar dwingt wel tot samenvatten. De antwoorden :

ze moet het beste in me boven halen

ze moet zichzelf blijven

ze moet me aankunnen

Die regels (of antwoorden) staan niet toevallig zo denk ik, als ik ze beschouw naar wie welk antwoord gegeven heeft. Naarmate je ouder word of meer ervaringen opdoet worden je eisen en verlangens anders. Als ik naar mezelf kijk zie ik dat mijn grootste veranderingen zijn gegaan van “Ik wil… ” naar “Het zou prettig zijn als… ” naar “ik wil zeker niet .. ” En mijn knelpunt zal zijn om weer te vertrouwen, en het gevoel te hebben dat er oprechtheid is. En hoe ervaar je dat nou? Hoe weet je nou zeker dat dat wat je voor een ander voelt oprecht is en dat die ander dat ook voelt?

Vragen?
Nope, dat werkt niet. In beide gevallen waarin ik de vraag stelde werd vol overtuiging ontkennend geantwoord, en bevestigend gedaan.

Controleren?
eh.. is dat een serieuze optie? Dan kan ik net zo goed jaloers worden.

Wat dan wel een optie is is om een veel afstandelijker houding aan te nemen, en niet eens vanwege de uitspraak van T., maar meer indachtig de reactie van een van de jongens van het team “Ze moeten wat van je, en dat geeft geen basis van gelijkheid. ‘ Deze opmerking is treffend. Pijnlijk treffend. Even met een boerenbruinester perspectief (achteraf bekeken) zijn de omslagpunten waarop ik ‘ingeruild’ werd wel makkelijk te zien, en die waren inderdaad de keren waarop ik om hulp vroeg en zij de hulp inmiddels binnen hadden.

De een had na een rampzalig verlopen scheiding ineens behoefte aan “wat leuks, iets met mensen en wat voor ze betekenen” Ah ja, dat daar mensen staat en dat het er eentje werd is toevallig zeker. De tweede “maakte zich zorgen over mijn gewicht en conditie” en ging tijdens mijn sportavonden op gitaarles. Het zal wel aan mijn opvoeding liggen, maar de gitaar die bespeeld werd noem ik gewoon een naakte vrouw. En de laatste had na allerlei woeste plannen met “voor zichzelf beginnen, lekkere broodjes maken en mensen blij maken en een leuke moeder zijn” ineens alleen oog voor de nieuwe financiële carrière, waarbij het en passant ontstane vaderschap kapot getrokken werd in samenspel met vrienden “tja, jij ligt in de kreukels door een motor ongeluk, ik heb al anderen geregeld.‘
Jep, ik stond er bij en ik keer er naar, en accepteerde dat er met twee maten werd gemeten.

En dat zal me waarschijnlijk weer gebeuren. Omdat ik dat toelaat, en onvoorwaardelijk gek kan zijn van iemand. Zou ik dat willen veranderen, afstandelijker zijn? Geen idee, wat het voelt zo goed om een ander lief te hebben.
Vol overgave ziek worden van verliefdheid als ik je ogen zie, of je stem hoor. Als ik bezig bent met werk ineens het gevoel hebben dat je meekijkt, of je stem denken te horen. M’n mailbox opendoen en heftig teleurgesteld zijn als er niets nieuws van je is. Anderen die mijn ogen zien twinkelen als ik je naam noem, vaak nog voor ik het zelf in de gaten heb. Mijn huid in kippevel zien samentrekken als je me met een nagel streelt. Rustig worden als je in mijn armen ligt en in slaap zakt, je gezicht strelen en met tranen in mijn ogen je lieve glimlach zien. Elektrisch geladen worden als de telefoon overgaat en je naam in het schermpje zien staan. Onzeker grijnzend voor de spiegel staan en niet weten dat je naar me kijkt. Wakker worden doordat je me wakker kust terwijl je er niet zou zijn. Mijn hart tot stilstand brengen en me weer tot leven kussen terwijl je slaapdronken je armen om me heen slaat en in mijn oor fluistert “Kom, ik wil dat je naast me komt liggen, je moet het onweer bij ons weghouden“.
Al deze dingen die maken het waard om de schilden te laten zakken, en anderen weer toe te laten.

Waarom ik dit zo neerplemp? Geen idee, maar het rommelt al te lang in m’n kop om dit weg te drukken, en ik na de laatste “Ik mis je“-mail te vaak de vraag “Wat mis je? Mij persoonlijk of de dingen die bij the package horen?” als discussie ging voeren met mezelf, en dat heeft ondertussen al lang genoegd geduurd, time to change the package.