Ze moet..

Verdorie.. ik betrap mezelf op een aantal dingen zo ongemerkt. De lol in het algemeen neemt toe, en ik merk dat ik met meer als gebruikelijke verwachting de mailbox open. “Heeft ze.. ” Nee, al een week niet, maar dat doet er niet toe. Ook bleek ik toen ik naar huis reed dat ik niet die andere dacht, waar ik al een hele tijd aan zat te denken en die me bij tijd en wijle van m’n stuk wist te krijgen.

Bij het opruimen van mailboxen en documenten spullen gedeleted en haar daarmee ook definitief afgesneden. Bij dat opruimen kwam ik de thesis van een student van de universiteit van Leuven tegen, waarin ons gesprek van januari 2009 volledig was uitgewerkt. Mooie eye opener om nog eens dingen te lezen hoe ik daar tegenover stond in januari 2009. Veel is er niet veranderd, maar de intensiteit van de emoties is veel meer handelbaarder geworden.
En daardoor vermoedelijk ook het denken aan haar en de stiekeme opwinding die die ‘ene van laatst’ teweeg brengt. Niet dat dat een invulling kan krijgen,want ik heb me nog steeds voorgenomen dit jaar maar eens zonder te doen. Of toch niet?
Ik zit nou met een deense te chatten, en dat brengt toch ook weer goede herinneringen boven en het verlangen naar Denemarken.

Gebaseerd op de gesprekken met de jongens en ook de meiden die hier ’s avonds rondrennen (maar dat werk ik later nog eens uit) kom ik voor een partner als ik het in één zin moet samenvatten: ze moet me aankunnen.

Dus :
Via deze onsympathieke weg, zoekt bolbuikige krompotige IT nerd met cynische inslag contact. Ik hou van koken en ouwehoeren over vanalles  een goed gesprek onder het genot van een glas wijn of whiskey.

Of heerlijk genietend op een motor over de wegen.  Ben jij die kortharige, bitch zelfbewuste, motorrijdster die me aankan, spreek dan met me af. Mijn foto is bijgesloten, je kan me aan mijn blauwe ogen herkennen.