En waar ben jij van ?

“Gewoon een motorrijder” grijns ik naar de bestuurder van de volvo knikdumper die ik aan de kant heb weten te krijgen. Hij grijnst opgelucht. Donderdag vertrok ik naar het werk en had op de eerste de beste rotonde de grootste moeite om mijn motor onder bedwang te houden vanwege de enorme hoeveelheid zand die er lag. Vlak voor me rijd een knikdumper die tot over het maximum is beladen en meer naast de bak neergooit dan ie er in houd.
Een beetje tricky wat ik ga doen, maar ik besluit de knikdumper in te halen en aan de kant te zetten. Frederique schiet er vlot naast en met een bepaalde uitstraling weet ik de aandacht te trekken en geef een ‘volgen’-signaal. De kniklader gaat naar de kant waar ik de bestuurder aanspreek. Ik stel me netjes voor en we hebben het over de zooi op de rotonde en dat dat opgeruimd moet worden. De man helpt meteen mee, en zegt dat ie al de veeg wagen heeft opgeroepen nadat ie over de radio z’n collega’s had gewaarschuwd dat ie de klos was en door een motoragent aan de kant werd gezet. Grinnik..
Als we afscheid nemen kijkt ie naar mijn rug en zegt “En waar ben jij van ?” Ik leg ‘m uit dat ik een gewone motorrijder ben en geen politie of zo, en dat er niets aan de hand is. Hij kijkt me aan en schiet in de lach. “Je had me mooi tuk..”

En toch is dat gewoon een kwestie van kijken. Een normale motor, geen rare fratsen, een normaal motorpak zonder toeters of bellen en alleen m’n eigen logo op de rug. Dat automobilisten niet voldoende kijken en daardoor schrikken van motoren en bij elke motor denken dat het politie is heeft z’n voor en z’n tegens.
Die voor’s ga ik later die dag nog meemaken.

Op het werk escaleert het gierend uit de klauw. De werkdruk is inmiddels zo fors dat vanuit het team gerommel komt. Iets met “ik heb een jaarcontract, maar ik kan natuurlijk ook zelf kiezen om niet te verlengen.. ” Anderen hoor ik openlijk praten over andere banen en dat de lol uit het werk is. Ik heb nog steeds lol in het werk en ben ook wijs met het bedrijf waar we voor werken maar afgelopen dagen heb ik eens wat dingen op een rijtje gezet. De jongens hebben nu vaste instructies gekregen om hun eigen tijden te bewaken. De onderlinge sfeer is goed maar je merkt aan alles dat stress en werkdruk hun tol aan het eisen zijn.

• “[……] Ben nog steeds single” “Is dat oorzaak of gevolg van het werk?” reageert een vrouwelijke collega

• ’s Nachts wakker schrikken met een oplossing of idee. [en da’s tekenend]

• niet meer uitgerust wakker worden.

• tegenwoordig ineens koppijn tijdens het werk.

• werkdagen die routine matig tot 1900/2000 uur doorlopen, en de opmerking dat overwerk vanaf mijn functieschaal ‘functie gerelateerd is’. Dat klopt ten dele denk ik.

En dat geld niet alleen vo0r mij, meerdere mensen hebben daar op verschillende manieren last van. Afgelopen weekend en deze week heb ik nagedacht over wat dat voor mij betekend. Zoals het er nu voorstaat, en als er niets veranderd houd dat voor mij in dat ik aan het einde van het jaar m’n ontslag indien. Dat reorganisaties veranderingen betekenen is niet erg, maar in ons geval is het gewoon terecht gekomen op met minder mensen het zelfde werk doen. Daarbij komt dat IT in ons bedrijf een aparte ‘tak’ is geworden met internationale teams waardoor we effectief nog meer werk moeten doen. Uitgerekend naar manuren heb ik op dit moment een team wat met iets meer als 50% van de tijd 120% van het oude supportwerk moet doen. De andere 50% gaat op aan ‘extra klussen” zoals roadshows, verhuizingen, verbouwingen, server migraties, UMTS test trajecten etc etc. Maar een keer creatief een oplossing bedenken is niet meer mogelijk, alles moet afgeraffeld worden.
As. maandag is de europese manager bij ons, en zal ik dit proces en mijn conclusie aan ‘m vertellen. Er was sprake van nogmaals een FTE aan het einde van het jaar laten vervallen, zoals door EU is bepaald, maar het zou maar zo eens op een inhuur kunnen uitdraaien als de eigen kern opzegt in een worsecase scenario.

Dit alles is met de jongens van het team al doorgesproken en we gaan sporten. Whoeargh.. Een poos geleden was ik al blij dat ik een rondje kon volhouden, maar deze week ben ik dinsdagavond gegaan en pak ik met de jongens op donderdag avond een hele training en die extra oefeningen voor m’n schouders. En verrek.. het paarse en rode is al wat minder heftig. Aan het einde van de training ben ik zelfs nog in staat om te praten. Als ik klaar ben met douchen en dan mijn pak aantrek is de spierspanning dusdanig dat ik me afvraag of ik de helm goed op kan krijgen, maar dat lukt.

oude en nieuwe route

Over de snelweg pruttel ik naar huis als ik na het tanken in de stad vastloop: verkeersopstopping. De weg die ik moet volgen is aangepast. Door werkzaamheden zijn de twee banen die normaal beschikbaar zijn nu voor heen-en weergaand verkeer bedoeld. Precies in de bocht (zie afbeelding, rode cirkel) zijn twee auto’s frontaal op elkaar geklapt. Inzittenden lijken niet meteen gewond te zijn en er wordt al voor politie en ambulance gebeld. Over de enige overgebleven rijbaan, die in een bocht toch al niet makkelijk is vechten heen- en weergaand verkeer om voorrang.
Eens kijken of ik het nog een keer kan. Mensen een iets ander idee geven dan wat ik ben. De motor gooi ik op de stoep en ik stap tussen de auto’s. In eerste instantie heeft iedereen meer oog voor de crashsite maar als ik een auto met wat dwingen tot stilstand weet te krijgen heb ik de controle. Door afwisselend beide banen op te laten rijden en te laten stoppen kan het verkeer normaal doorrijden zonder dat er erg lange rijen ontstaan. Verkeersregeling: ooit eens geleerd bij de KMar en schijnbaar blijft dat dan hangen. Waar ik me wel op verkijk is het heen en weer lopen en al snel is het pak erg warm, gna… da’s dan extra sport zeg maar 😉

Uiteindelijk voordat ik wordt afgelost door politie en stadstoezicht ben ik ruim een uur verder. Stel dat ik inderdaad per eind december een andere baan ga zoeken, zou ik dan weer eens kijken of de politie een optie is ? Motoragent ? Dan mag er nog wel een beste partij sporten aan vooraf gaan voor ik weer die conditie van toen heb.