Schittering

Was het nou alleen maar rampspoed en ellende vandaag? Helemaal niet.  Sterker, stiekem was het een rete goeie dag, ondanks de drukte en het klemzetten en klemgezet worden.

Vanochtend begon het met rijden naar het werk. Pruttelend op de dijk rij ik in de zon en geniet van het mooie stuk Nederland waar ik door rij. Van het vlakke deel van Nederland is waar ik nu woon en rij toch wel het mooiste denk ik.

Wat later op de snelweg dichte mist, en dat heeft ook iets. Op de A1 richting het westen kom je door een soort dal waar die mist schitterend in gaat hangen. Het pak wordt wat kouder, druppels op vizier en scherm en het wordt op de een of andere manier stiller. Doorrijdend door een enorme file als gevolg van een vrachtwagen die een vangrail uit de voegen gereden heeft geniet ik van motorrijden, het weer en van alles wat er toch zo gebeurd.

Op het werk vliegt de ochtend voorbij en na de lunch –> bloemen kopen.  Een zakenrelatie komt langs, met onze accountmanager.  En die accountmanager had nog een beste bos bloemen te goed.  Vorig jaar hebben we veel spoedklussen en problemen gehad en telkens was zij de rust zelve en ongeacht wat we inschoten, aanbrachten etc. etc.. zij pakte het op en deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was.  Dus op een bepaald moment had ik zoiets van “voor wat hoort wat, die moet een bos bloemen krijgen. ” Dus melde ik dat eens terloops, maar wanneer : ‘als we elkaar tegenkomen dan krijg jij die bloemen van me. ”  Eigenlijk een beetje in het achterhoofd dat dat zou gebeuren als ik eens bij dat bedrijf over de vloer zou komen.

Maar dat gebeurde niet.  Weken, maanden gingen voorbij, maar nada ikke  op bezoek daar.  Tot vorige week ineens, in het kader van een project wat we gaan doen, de salesmanager gebeld, zaak uitgelegd, en  “kom langs, dan leggen we eea. eens uit.”  Waarop hij meldt dat ze dus ook mee komt. “Pruttel pruttel… oh shit, da’s ook zo ” schiet er door m’n kop. Dus zodoende, mooie bos rode rozen. Geen idee of ze er van houdt, maar ik vindt rode rozen zelf erg mooi.

Dus het bezoek komt, ik regel dat ik gepast te laat kan komen, want met een bos door de hal zou teveel opvallen. Bij binnenkomst de bos overhandigd en er iets voor terug gekregen waar ze zich waarschijnlijk niet eens van bewust is.

We doen nu zeker iets van tweeënhalf jaar zaken samen, bellen en mailen veel, maar ik had haar nog nooit gezien. Tot vandaag. En ik ben redelijk uit het veld geslagen, en door iets heel kleins : haar ogen, blauw, open, twinkelend en fascinerend.

Wat een ogen….  Het staat nogal stompzinnig om kwijlend aan een tafel te zitten, of iemand gedurende een hele vergadering diep in de ogen te kijken (tenzij je alleen bent natuurlijk dan kan het makkelijk) maar in de setting van vanmiddag zou dat toch wat ongelukkig uitgekomen zijn.

Telkens als ik als onderdeel van het gesprek een reden had naar haar ogen te kijken raakten ze me.  Ik realiseer me nu pas dat ik eigenlijk de hele middag die ogen in herinnering heb…

Toen ik uiteraard weer te laat naar huis ging en over de snelweg en dijk naar huis reed viel me een schittering in de wolken op. Parelmoer en alleen onder een bepaalde hoek ten opzichte van de zon. Maar die schittering was niet zo mooi als die ene die vandaag aan tafel te zien was.