Loslaten

De maanden in Denemarken heb ik vaak als tag verandering gebruikt. Dingen die voor mij persoonlijk veranderden, zaken die veranderden met of zonder mijn medewerking. Gevoelsmatig zou ik als een gecultiveerd autistje moeite hebben met verandering. De grootste verandering moet denk ik nog komen. Het nieuwe IT model zoals het bij ons wordt geïmplementeerd begint steeds duidelijker vormen te krijgen. Mensen veranderen van functie, mensen raken hun plek kwijt en mensen worden extern geplaatst. Een foute management term om poppetjes in het exit traject te plaatsen.

De afgelopen weken wordt duidelijk dat er voor mijn team en mij persoonlijk ook een hoop gaat veranderen, meer als we hadden voorzien.
Door de nieuwe insteek op het virtuele team wordt mijn tijdsdruk fors hoger. Er zijn op dit moment twee taken die accuut een tijdsinvestering vragen en waar ik een soort van oplevering moet doen.
Het eerste is de IT communicatie: we hebben een wereldwijd opererend bedrijf met eigen IT en we slagen als IT afdeling er telkens in om de meest verwarrende teksten naar gebruikers te sturen. Of juist totale oorverdovende stilte te handhaven.
Ooit werkte ik met een vriendelijke AS/400 die me na een opdracht toe lispelde “het aantal positionele parameters overschrijd de maximum waarde van 1 ”  Na veel zoeken in boeken (internet was alleen voor de directie beschikbaar) bleek dat ik een spatie teveel had gezet.
Juist omdat soort rare berichten te voorkomen is er een global team waar we internationaal van elkaars berichten en ondersteuning kunnen leren. Da’s een belangrijk iets vindt ik en daarom spendeer ik er graag tijd aan.

Het andere is iets waar ik al tijden me tegen aan loop te bemoeien en waar ik veel energie in wil steken. Da’s deels eigenbelang, maar bovenal voor de gebruikers van belang, en dat is de helpdesk. Die wordt door de gemiddelde Nederlander vergruist, en als helldesk omschreven.
Toch is dat bij ons niet terecht. Ga er maar aan staan : met alleen een telefoon iemand met je stem dingen laten doen en laten vertellen en daarbij een blind vertrouwen moeten hebben om te geloven dat wat de user aan de andere kant van de lijn verteld ook echt zo is, of echt zo uitgevoerd word. En juist daar wringt ‘m de schoen. Users hebben onvoldoende vertrouwen in onze helpdesk, en dat is niet terecht.  Daarmee kom je op het punt dat als je als afdeling de deur dicht hebt, deze uit de sponning wordt gerammeld en als je dan uiteindelijk om verdere schade te voorkomen de deur opent  te horen krijgt “ik heb een heel klein vraagje..” En die vraag kan ook door onze helpdesk worden beantwoord, maar dat gaat er niet in. Liever lopen ze tig gangen en trappen af dan domweg de telefoon op het bureau te pakken en ook het zelfde antwoord te krijgen.
Daarvoor is er vanuit het euopese team besloten de helpdesk en diens taken en resultaten van dichterbij intensiever te onder steunen. Aangezien bij het vast stellen van de vrijwilligers “Please step forward” iedereen een stap achteruit deed en ik ineens niet te nozel als enige vooraan stond is die taak bij mij terecht gekomen. Da’s chargerend trouwens, als ze mij niet hadden aangewezen als vrijwilliger had ik het wel gevraagd.

Maaarr… als deze zaken maken dat de werkdagen die ik maak nog langer zouden kunnen worden. Dus is in het team de insteek dat ik meer moet loslaten.. Gmrbl.. ik vervloekte mijn oude manager af en toe vanwege zijn bitneukerij, maar ik kan er ook wat van. Het valt wel mooi te combineren met het ‘nieuwe empowerment” maar toch.. voor mijn gevoel zal ik dingen moeten loslaten die ik erg graag deed en die aan de jongens overlaten. Daar is niets mis mee, die twee kunnen dat absoluut, alleen mijn gevoel voor bemoeien zal me in de weg gaan zitten.
Meer management by exception dan controle. Vaak werkte ik al zo, maar dat was mijn eigen keuze, en nu moet ik….

Deze week is de eerste invulling daaraan al gegeven. Mailtjes met deeltaken … Eens kijken wat dat gaat worden.