Tja, sorry ….

De eerste 500 km zitten er op Frederique alweer op. En ze is inmiddels een officiele tonrijder. Daar was ze al overheen maar dat was door een mankement niet geregistreerd. Maar nu staat ze officeel over de 100.000 km.
En gevoelsmatig zitten de eerste 100.000 km op kantoor er ook al weer op na de vakantie.
Vandaag is elke minuut ingepland geweest en ik merk dat ik met de dag geïrriteerder wordt door de “hallway ambushes”. Een term die perfect dekt wat er gebeurd. Je loopt een gang of afdeling door en ineens heeft iedereen een vraag “Nou je er toch bent” “He, grappig dat ik je hier zie” gevolg door een vraag waar ik ook niet het antwoord op weet, maar waar als ik een oplossing zoek, ik meestentijds denk “Joh, even een help bestand lezen of google en je hebt hetzelfde antwoord. ” Of domweg even nadenken, want ik ben geen echt wonder of zo. Vaak lig ik op een gebruiker ongeveer 30 seconden voor, maar door slim zoeken kan ik net wel het antwoord vinden.
Met name vrouwen hebben daar gebrek aan geduld. Vind ik.

Alhoewel ik met gedwongen geduld een usr onder handen heb genomen. Enige tijd geleden hadden we een issue met outlook communicator, en bij onderzoek moesten we diverse stations onderhanden nemen. Een gebruikster wachtte na het overnemen niet tot ik een tijdsindicatie had gegeven en smeerde ‘m meteen, waardoor ik een dik kwartier niet voor of achter uit kon. De reactie toen ik haar daarop aansprak was treffend “tja, helaas… ”

Met een denkbeeldig geel plakkertje staat ze genoteerd op de lijst To be Executed en tot mijn ergernis schiet uitgerekend deze gebruikster afgelopen woensdagavond om ongeveer 1730 uur naar binnen terwijl we na 1700 niet meer direct toegankelijk voor de gebruikers zijn. Niet om ze dwars te zitten, maar ze blijven anders totdat het kantoor dicht gaat naar binnen lopen. Zij schiet nog net door de sluitende deuren en zet haar liefste smile op.

“Mijn pas print niet. Ik was mijn pas vergeten en had een dagpas, maar nu kan mijn eigen kaart niet meer worden geactiveerd.” De techniek hierachter is simpel. De kaart moet door een lezer worden gehaald, en de lezer die gebruikt wordt door onze receptie ziet soms een teken niet goed. De reader die wij op de afdeling gebruiken gaat probleemloos. Dus in voorkomende gevallen komen gebruikers met de printpas even langs, wij frotten ‘m door de reader en clickyclicky zit de pas goed in het systeem. Werkje van niets. En als ik me heeeeeel even kwaad maak snap ik ook hoe dat moet, in plaats van de jongen die het altijd doet.
Terwijl ik haar pas wil aanpakken hoor ik een stemmetje in mijn hoofd.. “tja, helaaas ” en wappert er een post-it voor mijn oog.. “To be Executed : tja helaas “. Ik klem mijn kaak spieren aan om mijn grijs te onderdrukken.

“Da’s nou vervelend zeg. Mag ik je pas even zien ?” Ik doe alsof ik de pas grondig bekijk “Geen beschadigingen. hmhm.. wat was dat nou ook al weer ..” Peinzend kijk ik haar aan “Oh ja, wacht. Een fout uitgelezen teken, da’s erg simpel. Even uitlezen op de reader, en op de server even je id invullen en alles werkt weer. ” Ze fleurt op “Ja, dat was de vorige keer ook. ” Ik wijs naar de reader “Dat is ‘m he ? Die gebruikten ze de vorige keer ook toch?” “Ja, precies” glundert ze. Ik leg omstandig uit hoe het probleem in z’n werk gaat en dat het erg simpel is op te lossen. Ook dat we het vaker doen en eigenlijk een klusje van niets is. In gedachten ziet ze haar probleem al opgelost worden.

In eens sla ik de hand voor de mond. “Potver, dat is ook zo. Ik doe dat nooit, geen idee eigenlijk hoe dat nou precies op die server werkt. Ik zie [naam collega] altijd even heen en weer lopen, wat typen en hoppa hij doet het. Maar wat ie nou precies op die server doet, geen idee eigenlijk.”
Met een betrokken gezicht kijkt ze rond, op zoek naar [naam collega], maar die is er niet. “Hij is er niet ? Wanneer is hij er dan weer? ” Ik denk even na “Eh, hij is met vakantie, zijn vriendin is terug, maar volgens mij is hij er maandag of zo weer. ” “Maar hoe moet ik nou dan printen ?” [Allereerst door niet telkens je pas te vergeten, maar dat zeg ik niet] “Eh, doormailen aan een collega, en dan laten printen ?” Vlekkeloos concept.. onze hinder doorlussen op de collega’s. Je staat verbaasd van het zelfcorrigerend vermogen van een groep.

“Maar dat duurt nog zeker 4 dagen ?!?!” “Tja, hij mag ook vrij hebben hoor.” “En niemand anders kan het?” Ik denk terug aan Denemarken waar exact dezelfde situatie was, en ik in ca. 30 minuten het voor elkaar kreeg, en later binnen een minuut. “Nee, niemand anders kan het. Tja, Sorry” zegt ik gepast beteuterd. “Ik zal het maandag meteen zeggen als ie er weer is.” Ze kijkt me aan en loopt weg. Erg gedienstig open ik de deur voor haar.

He verrek, het is dinsdagavond, en volgens mij ben ik wat vergeten te zeggen gisteren tegen [naam collega], hopen dat ik er morgen aan denk.

Maar eerst een tegen de ondergaande zon een stukje rijden, mijn kop even leeg maken en dingen vergeten.