Nog niet klaar..

Donderdagmiddag, het kriebelt. De telefoon hou ik angstvallig in de gaten om te zien of ik geen gemiste oproep heb, maar nee.
Rond vier uur eens bellen of ze al klaar is. Nee, ze hadden wat tegenslag en moesten nog het een en ander doen. Dus vandaag zou Frederique niet klaar zijn. KACK (zie hieronder)

Dat betekend dus straks weer op de xs400 terug. Die kan het echt niet. Hoewel ik gisteren zeilend met ca. 140/145 terug reed (jawel, na ruim 5-6 km vol gas te zijn gegaan) is het het niet. Geen rest vermogen voor een inhaal actie of normaal verkeersgedrag.
Vanmorgen op de dijk geen probleem. Gelukkig was ik gewaarschuwd voor de temperatuur dus bivak en winterhandschoenen aan. Na de stad op de snelweg gaat het weer fout. Tegenwind en wat regen. Door het model van de motor en mijn manier van zitten ben ik een soort trechter waar alles op het lichaam gericht word. Vol gas tergend langzaam de invoeger op en dan weer hangen tegen de wind. Gas geven heef geen echt zin, want opschieten of snel reageren doet ie niet aan.
Als ik dan eindelijk gang kan maken is er vaak een auto die werkelijk op het allerlaatste moment besluit ‘m er voor te gooien. Terwijl er al bijvoorbeeld ruim 40-50 seconden geen verkeer naast ‘m rijd, maar wel op een meter voor me ervoor moet. Richting aangeven is “BOEIJE hier komt ik” zonder te kijken. En als dan eindelijk het schudden van de zuiging voorbij is en de spiegels weer recht staan rij ik 90 (want inhalen op de snelweg doen we bij voorkeur met auto’s die 85 rijden) is de gang er uit en kan ik weer beginnen.

Daarnaast gaat het bij het uitvoegen van de snelweg bijna fout. Er zit een licht hobbeltje in de weg waar ik altijd om heen rij, zo ook nu, en na de hobbel glijd de achterkant weg. Geen houden aan. Normaal trek je dan je gas open om de controle te hervinden, maar deze slak heeft dat niet helemaal begrepen. Voordat de motor met de huidige snelheid, zo’n 70 km/h, vermogen heeft om de achterkant weg te duwen lijkt het gevoelsmatig wel minuten te duren voor de banden weer grip krijgen. Inspectie later wijst uit dat de banden, net als vanochtend bij vertrek, nog in prima conditie zijn en ook voldoende profiel hebben. In elk geval beduidend meer als Frederique in de laatste weken had, maar die reed normaal door met dat lekkere lijf van d’r.

Op kantoor een tweetal leuke wendingen. De europese invulling van het virtuele team gaat nou vol gas. We moeten nog veel regelen en deel taken uitvoeren maar onderdeel worden van zo’n groot en internationaal team is leuk. Dat houdt wel in dat het lokale werk onder druk komt te staan. Daarvoor moeten we een oplossing vinden. We hebben afgelopen jaar 25% van het support team ingeleverd en moeten nu minstens 20-30% van onze tijd aan het nieuwe team spenderen. Dat kan alleen als we taken en verantwoordelijkheden anders gaan inkleden. Ik moet me bezig gaan houden met helpdesk service, en zal daarvoor met ierse, engelse en amerikaanse teamleden moeten gaan samen werken. Lijkt me ontzettend leuk, en zeker omdat we nog het een en ander willen aanpassen waardoor het doen van meldingen makkelijker gaat worden.

Daarnaast zijn we (als gevolg van het implementeren van M$) bezig met het inrichten van een nieuwe intranet met afdelingsgebaseerde informatie en subsites. Eindelijk klaar met dat gare intranet waar zoveel allemachtig veel staat dat je je niet meer kan oriënteren op wat nu belangrijk is. Less is more zal hier duidelijk worden. Door koppelingen met externe sites, maar juist ook interne afdelingen zal je echt makkelijker je weg weten te vinden. De deadlines zijn kort (misschien te) maar daar moeten we een mouw aan zien te passen. Ik heb het idee om voor de diverse zaken die we ondersteunen de jongens ‘editor in charge’ te maken, en een duidelijke ‘feedback’ functie te gebruiken. Dus gebruikers kunnen makkelijk reageren op wat we neerzetten, en door ons zelf als lokaal team voor de lokale ondersteuning als schrijvers in te zetten weten we zeker dat we kort op de actualiteit van onze ondersteuning kunnen zitten.
Trouwens, daar schieten me nog twee dingen door de kop : de vakantiebeurt en de kidspc.. Daar moet ik van de week nog iets over opzetten.

Vanavond een leuk moment, de tweede fase van Huilie’s minder fijne actie wordt aangepakt. Even de koppen bij elkaar voor het vervolg traject en dan weer een actie ondernemen. Als er door hem of z’n (voormalige ??) werkgever niet wordt meegewerkt gaan we een wat minder prettig stappenplan laten werken. Dan hoef ik hier niet meer zo terughoudend te schrijven over wat en wie.

Maar eerst zo dadelijk weer de kelder in en dan op de trekker naar huis. Verdorie, met dat ik dit intik zit ik te kijken hoe de wind staat. De snelheid die hij met wind mee, ingeklapte spiegels en platliggen haalt haalt Frederique op d’r sloffen zonder ook maar met een lamp,bougie of wat dan ook te knipperen.
Misschien morgen, misschien dat ik morgen even op en neer kan om m’n scheet op te halen en dan zoevend over de weg de eerste 150 km te maken terug naar kantoor..

Oh ja.. KACK :