Met mate

Oh ja, dat was het begrip wat ik telkens vergat. Met mate. Doordat ik ‘met mate‘ leef moet ik nou sporten. Even overwoog ik om mijn vakantie als slap excuus te gebruiken om niet te moeten sporten. “Ja, maar moet ik dan 100 km rijden om mezlf af te beulen?” of “Tja, hallo zeg, al tijden gewerkt, nou mag het toch ook wel even rustiger” .. je kan je de uitvluchten voorstellen, en als ik gemotiveerd ben kan ik recht lullen wat krom gemaakt is.

Eerlijk toegegeven, na de vorige week waarbij zelfs vloeibare zuurstof intraveneus me nog niet had gered, voelde ik me op zich wel goed, beter eigenlijk als verwacht. Dat zit zeker tussen de oren, maar motivatie zit ook tussen de oren, dus we doen net alsof mijn gezondheid, uithoudingsvermogen enzovoort met sprongen vooruit gaat. Zelfs samen om het hardst kermen op de afdeling met de spierpijn geeft toch een gedeelde smart ervaring.

Na een druk weekend bouwen, schrijven en herschrijven aan mijn nieuwe project voor de loopgraven oorlog (maar daarover later meer) inclusief de woede die daarbij hoort kan het geen kwaad om van m’n kamer af te komen en te gaan sporten. De uitvluchten schieten door m’n hoofd “Site moet af” “nog een keer langs gaan” “Morgen kan ook” maar ik zet door.

Als ik ingepakt in mijn nieuwe motorpak Frederique wakker wil maken gebeurt het… Devine intervention !
Na het starten loopt ze warm en ik trek de handschoenen aan, en ineens als ik wil weg rijden valt ze stil. Totaal stil. Start niet meer, geen sjoege whatsoever. Mhm.
Nog eens proberen. Starten, systeem resetten, schakelaars controleren.. Niets, geen starten.

Grijns, tja, als het van het Flying spaghetti monster niet mag wie ben ik dan om zijne sliertigheid te mishagen toch? Even de jongens bellen. “Hoi, mijn motor heeft wat kuren, ik kom iets later.” mispel ik door de bivakmuts en helm. “Geen probleem, doe maar rustig aan.” klinkt het aan de andere kant.

Shit, te begripvol. Pielen, duwen, grommen, Frederique de huid volscheldend probeer ik weer de motor aan te krijgen. Net als ik inwendig lachend weer wil bellen dat iets met het OV geregeld moet worden neemt de trut wraak. Klik, pruttel en draaien.. alsof er niets gebeurd is. Verder weer aankledend blijft ze lopen en we gaan op pad.

Heerlijk over de snelwegen, waar het nu licht is. Pas als je in het licht rijd realiseer je je waarom motor rijden ook weer zo leuk is: je ruikt, voelt, hoort, ervaart alles weer om je heen. Zeker m’n nieuwe pak wat nu inmiddels alweer een dikke 800 km ingereden is bevalt super. Warm, ruim en bovenal, meer bewegingsruimte.

Als ik bij de sportschool aankom staan de jongens al enthousiast op de crosstrainer. Een sadistisch toestel waar je armen en benen gebruikt om net te doen alsof je met tegenwind aan het hardlopen bent. Ik kleed me om en ga ook op zo’n crosstrainer staan. Vorige week “opgewarmd” met stand 13 denk ik nou aan “met mate” en stel de machine in op 5. Na wat lopen op deze wijze en het missen van de tegendruk stand 7 en doorlopen, tot de 10 minuten om zijn. “Nog even ” denk ik en stel in op 14 en loop door tot 15 minuten. Dat doe ik geheel vrijwillig, dat die sportsmurf naast me breedgrijnzend al 17 minuten op stand 12 staat en nog steeds normaal kan praten en inderdaad ietsje zweet speelt niet mee natuurlijk.

Zo bezig met dat apparaat vraag ik wat de planning is, of er nog meer met de speedfitness gaan mee doen en krijg te horen dat we in elk geval om 1800 uur meedraaien. Of er meer vrijwilligers zijn is onbekend. Fuck, 1800 uur… en het is nou net 1735 uur en ik moet nog maar 10 minuten. Hoe ga ik die andere tijd overbruggen?

Er staan op het parcour wat we moeten gaan doen ook andere apparaten en daar ga ik mee aan de gang. M’n draai zien te vinden op de juiste standen, want ik verrek het principeel om vanavond weer als een reanimeerbare zak snot in de hoek te hangen. Die lol gun ik de jongens niet. Stand 5-7 is telkens goed vol te houden en ook langer. Mooi, en het is inmiddels 1800 uur. De trainer komt er aan en ineens zie ik een hoop andere medewerkers van ons bedrijf. Veel die eigenlijk het sporten niet nodig hebben vind ik, maar ja, dat vond ik van mezelf ook.

Die trainers, die worden geselecteerd op hun sjagger talent volgens mij. Als daar een lichtelijke sadistische inslag bij komt dan zijn het zeker gewaardeerde trainer vermoed ik. Ze geven opdrachten die we trouw moeten volgen “Ok, wissel, en 45 seconden volhouden ” Ik wissel van toestel en ben druk bezig als hij zegt “Ok, en starten over 10 seconden” gmrbl.. heeft ie toch tig seconden erbij gedrukt bij me. Maar ik kan volhouden “met mate.. ” zou het werken ?

“Wissel” en door naar het volgende toestel. Mezelf klem zettend trek ik de stangen naar beneden, en fantaseer over soepele spieren, die licht opbollend op mijn schouders en nek liggen. Opbollend, dat heeft die griet die aankomt lopen ook, en meteen de aandacht van de trainer trekt. “Hoe gaat het met je? ” vraagt hij geintereseerd terwijl ik snap waarom ie haar de aandacht geeft. In gedachten ben ik inmiddels een dikke 40 kg lichter en sla routineus de stang naar beneden in de zwaarste stand. Maar dat is maar heel even. Een warme pijn gaat door de schouders en ik realiseer me dat de trainer vrolijk pratend mijn 45 seconden ongemerkt aan het verlengen is. Pruttelend (en gelukkig ik niet alleen) komt het verlossende woord “Grondoefening! ”

Ik kan het niet laten he, een grote bek hebben. Hinkelend op een been gooien we zware ballen over. Ondertussen vraag ik ‘m “Die lesboeken van jullie opleiding hé, zijn die nog steeds in het duits met een gotische letter ?” en naast me hoor ik het gegniffel van mijn collega’s. De clue ontgaat de trainer in eerste instantie, maar later snapt ie ‘m. Kom ik te laat achter..

We krijgen te horen dat we alle toestellen mogen gebruiken in het parcour dus we pakken er een aantal bij. Bij de op een na laatste oefening besluit ik nogmaals aan de ‘buikspier bal” te hangen. Je steunt op je eigen armen/schouders en trekt je benen op. In ongeveer 45 seconden een keer of 15 moet lukken. Met de eerste ronde had ik 13 keer gehaald, nu met de tweede ronde wil ik er 15 hebben. “Gaat heel goed, nog heel even volhouden” krijg ik van de trainer te horen. Vorige week kon ik dit maar één keer, nou doe ik er al twee rondes mee, en zelfs beter. Inwendig trots rond ik deze af en maak me klaar voor de laatste grondoefening.

Te vriendelijk kijkt de trainer ons aan. “Laatste oefening, 3x 15 keer, liggend op de bal, buikspieren aantrekken” AAARRGHHHH…. Ik wil mezelf niet laten kennen en geef mee met de oefening. Mezelf inwendig vervloekend dat ik niet een stap verder kijk trek ik mijn buikspieren aan. “Het is voor een goed doel” hou ik mezelf voor terwijl mijn super geisoleerd sixpack schreeuwt om rust. Bloed stroomt pijnlijk langs zenuwen die ik niet eens ken.
“En laatste 15, 15, 14, 13, 11, 10” klinkt het als het gevoel uit mijn buikspieren wegvloeit.

En klaar!
Gered, alle oefeningen, niet een keer tegen de vlakte en geen rare fratsen. Het zweet gutst langs m’n kop als ik mezelf hoor zeggen “ik train nog even af met de crosstrainer“.. what ? wie ? ik ? Standje lichter dan bij de opwarming loop ik nog een dikke 5-10 minuten op het ding om weer wat losser te worden.
Als ik na het douchen m’n pak aantrek en naar de motor loop ben ik verbaasd. Mijn temperatuur is beter, ik sta niet als een bezetene te trillen en ik voel me eigenlijk wel goed.

Met mate, tja.. zou het dan toch werken ? Volgende week weer.