Opruiming

Afgelopen dagen heb ik opruiming gehad. In m’n kop dan voornamelijk. Vorig weekend was er een soort van clash met het thuis front. Daarbij waren twee dingen de basis insteek. Er is meer dan werk in het leven en ik kreeg de klacht dat ik niet voldoende communiceerde.

Dat heeft me aan het denken gezet. Met name de klacht dat ik niet communiceerde is tekenend. Vaak krijg ik vanuit de zakelijke hoek de opmerking dat het communicatief erg goed gaat. Sterker nog, als ik teamleden wissel dan is één van de sleutelpunten de communicatieve vaardigheden van de aspirant. Nadenkend waarom ik dan in de thuissituatie de klacht krijg moet ik de conclusie trekken dat ik door de afgelopen jaren heen een solistische eigenheimer ben geworden.
Deels door het werk en de functies die ik deed en door mijn thuis situatie. Als single heb je nu eenmaal niet iemand waar je tegen aan kunt leuteren en als je zo tevreden in de woonkamer tegen een muur zit te praten dan hebben de buren ook al snel een extra gespreksonderwerp bij de dorpsroddel toch ?
Het werk wat ik deed in het verleden vereist een solistische insteek, besluiten moeten snel genomen worden en daarna uitgevoerd. Vaak zonder dat er dan senior management of hogeren in rang aanwezig zijn. Zodoende ontwikkel je een bepaalde manier van werken en communiceren die in mijn huidige omgeving en werk ook trouwens niet altijd het beste aansluit.

Aangezien ik een redelijk eigenwijze flikker ben is er door deze en gene best op me ingepraat en gehakt om me wat losser te maken in deze en ben ik in eerste instantie bewust over een aantal zaken meer openheid gaan geven in de privé omgeving. Door de gesprekken die gevoerd zijn en een soort van bewuste schakelaar in mijn hoofd omzetten realiseer ik me dat ik niet altijd alles alleen moet doen, maar ook gebruik kan maken van de inzet en ondersteuning die anderen kunnen en willen bieden. Het eind resultaat daarvan is dat een van de krasse knarren nu beneden een papieren dossier zit uit te pluizen en zich meteen inleest voor de loopgraven oorlog die de tweede week van maart opgestart gaat worden. Voor het opstarten van die oorlog heb ik dus ook verlof aangevraagd en wel 3 weken. Ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst drie weken onafgebroken verlof heb gevraagd en ook heb genomen. Verlof vragen en nemen zijn bij mij ook nog wel eens niet het zelfde 😉

Op het werk heb ik een vergelijkbaar moment gehad. Mede door de extreme werk druk die we de afgelopen periode hebben gehad en de veranderingen die we op europees niveau moeten gaan doen heb ik bij mijn nieuwe manager een hulpverzoek neergelegd. Op zich een hele simpele, maar ik heb die wel neergelegd.
Voor de nieuwe manier van werken waarbij we in de europese landen een virtueel team gaan vormen (waarbij de andere landen nu al voorliggen op nederland) moet ik minstens een vijfde van mijn tijd vrijmaken voor deze taken. Da’s per werkweek dus één dag. Neem daarbij dat op dit moment een werkdag probleemloos van acht uur tot acht uur gevuld kan worden en je voelt dat dat problemen gaat leveren. We zullen dus vaker nee moeten verkopen of minder service moeten gaan leveren. Op zich natuurlijk ook geen gekke ontwikkeling, als je een kwart van je team inlevert en nog steeds effectief dezelfde hoeveelheid accounts bediend. Het rennen van de afgelopen maand waarbij na een periode van intensieve voorbereiding een totale bedrijfsunit is verhuisd, een vergadercentrum met iets van 20 of 22 ruimtes is opgeleverd en er realtime ondersteuning is geleverd voor een roadshow waarbij 120 man extra vanuit de hele wereld naar ons kantoor kwamen. De rest van de reguliere medewerkers heeft daarbij als enige hinder ondervonden dat de lunch niet in het bedrijfs restaurant kon worden gebruikt, wij werden daarentegen regelmatig uit de normale werkzaamheden weggerukt met uiterst informatieve meldingen als “Hij doet het niet, kan je even komen ?” waarna je binnen drie minuten maar moest zien uit te vogelen wie wat waar en wanneer en waarom. Natuurlijk is het wel vet kicken als dat dan binnen drie minuten in een werkende oplossing is te veranderen.

En hoe nu verder ?
Vanmiddag zag ik toen ik naar huis reed een oude bekende van me. Ze viel op door haar ogen, die met een enorme aantrekkingskracht omzich heen keken. Een meid (inmiddels dus een vrouw) waar ik vroeger toen ik in dit dorp woonde smoorverliefd op ben geweest. Maar toen out of my league en nu denk ik nog steeds out of my league.
Ze heeft me niet herkend omdat ik op de motor in de helm nog steeds een bivak draag. Thuis gekomen vertelde ik dat ik haar gezien had en dat ik wederom die ogen superbetoverend heb gevonden. Van de andere krasse knar die goed op de hoogte is van wat er zoal reilt en zeilt in het dorp krijg ik te horen dat ze weduwe is. Potver.. een meid van mijn leeftijd en dan je partner verliezen.
Toen ik haar zag was ze overduidelijk met wat leuks bezig, samen met nog wat andere vrouwen bij de sporthal. Ze heeft (en dat is een aanname, dat weet ik, en dus vatbaar voor een fuckup) duidelijk doorgegaan met d’r leven. Dat is iets wat ik ook moet doen.
Ik hou mezelf teveel vast met dingen uit het verleden en belemmer mezelf daardoor dus om nieuwe dingen te ervaren. Een poos geleden heb ik mezelf een vakantie naar Denemarken beloofd. Dat zal de aankomende vakantie periode wel niet worden, maar dit jaar ga ik nog een keer naar Denemarken, al is het maar een lang weekend.

Mijn ToDo lijst voor de aankomende periode :

• Mijn werktijden ga ik aanpassen. Een betere balans tussen werktijden en prive. Niet als het tegenzit harder gaan sjouwen en het erbij nemen, maar ook nee verkopen.

• Weer lol halen uit leuke dingen buiten het werk, als het weer een beetje meehelpt eens wat vaker buiten zijn, andere mensen ontmoeten, of zoals een collega het omschreef “kansen moet je creëren“

• Een einde maken aan de verbintenissen met het verleden. Gewoon eens van me af tikken wat me dwars zit en minder rekening daarbij met anderen houden, dus aanvang publiek dagboek.

Het zou maar zo eens een spannende tijd kunnen gaan worden.