Bin ik sa wurg?

De vermoeidheid begint z’n werk te doen, ik merk aan mezelf dat m’n lontje korter word, ik haal herinneringen op aan dingen die nog niet af of verwerkt zijn, en merk dat die dingen me dan harder raken als verwacht. Schijnbaar als ik vermoeid ben kan ik beter door mijn eigen barieres heen duwen.  Niet dat ik daar beter van wordt, hoogstens dat ik mezelf meer in de weg kan gaan zitten.

Vanmorgen in de trein begon het.
Slenterend door de vrieskou naar het station schoten me dingen van het afgelopen jaar door de kop. Dingen die ik nu anders zou doen, of rustiger. Dingen die schijnbaar gevoelsmatig nog open staan. In de trein luister ik naar Medina, de zangeres die ik in Denemarken hoorde. Als de dagen die ik daar doorbracht me weer door het hoofd schieten merk ik een enorme heimwee. Heimwee naar een nieuw begin, rust, een heerlijk land. Een land waar ik gevoelsmatig een plek zou kunnen vinden zonder ook maar één keer aan Nederland terug te denken.
De dagen in het appartement, het weer, het rondlopen door de parken, rijden door het landschap. Heerlijk, als ze me morgen zouden terugvragen zou ik vandaag al gisteren zijn vertrokken.

Ik probeer er achter te komen waarom uitgerekend dat land me zo raakt. Is het de rust? Het gevoel een nieuwe start te maken (maar dan vals spelen omdat er stiekem toch zekerheden zijn ingebouwd)? De manier waarop ik daar met mensen omging, meer onbevangen en opener dan hier in Nederland? De mentaliteit?
Rondlopen met een onbestemd gevoel van verliefd zijn? Ik maak hier op het moment meer mee, heb hier in tijden niet zo vaak gelachen of de slappe lach gehad sinds we met het nieuwe team gestart zijn, dus dat kan het niet zijn. Wat zoek ik in vredesnaam ?

Als het nummer “Er du med”  speelt heb ik de tranen achter mijn ogen prikken. Stuurs naar buiten kijkend wacht ik tot het gevoel wat weg ebt. Mezelf tot de orde roepend en Rammstein opzettend dwing ik het gevoel naar de achtergrond. Op een station stapt een vrouw in. Fors in lengte wat ze gebruikt om de plek waar de NS ons samendrukt te vullen. Haar lange benen vouwt ze samen onder mijn bank. In gedachten spreek ik haar aan, complimenteer haar met haar benen. In werkelijkheid zal ik haar nors hebben aangekeken wat dan weer haar wat verlegen en onzekere houding zou verklaren.
Ik merk dat ik mezelf daarin steeds weer klem weet te zetten. Het ene willen doen, en dan in werkelijkheid een lompe beer zijn met een rottige insteek op het leven, met dito gedrag. Of juist zo reageren zonder me te realiseren welke indruk of impact ik daarbij op anderen heb.

Op kantoor merk ik dat dat ik me suf irriteer aan de gemiddelde kantoor medewerker. Steevast als ze binnenkomen volgt er een opmerking over de gigantische teringzooi in ons kantoor. Op zich hebben ze gelijk, maar de kortzichtigheid waarmee (of wat) de opmerking gemaakt wordt (suggereert) wekt m’n irritatie. Op de een of andere manier worden we slachtoffer van ons eigen incasseringsvermogen, om er maar een positieve wending aan te geven. Juist doordat we systematisch de grenzen oprekken wordt niet meer gezien of ervaren wat we achter de schermen allemaal doen, regelen en ondervangen om iedereen ter wille te zijn. Door het gebrek aan reserves geef ik steeds minder onverholen uiting aan mijn vermoeidheid en frustratie momenten.

’s Avonds als ik op het perron sta te wachten op de trein en de NS de nieuwe manier van vertragingen doorgeven hanteert (plingel jengel “De trein naar Amersfoort, van 1734 uur zal over tien minuten vertrekken ” wat dan op het moment dat ie zou moeten vertrekken wordt omgeroepen) dendert er een intercity voorbij. Met de rits van m’n jas hoog opgetrokken ga ik in de stuifsneeuw staan die achter de trein meegezogen word. Het prikt in mijn gezicht en ik merk dat ik vakantie wil hebben. Rondrijden op de motor in een met sneeuwbedekte vlakte lijkt me nou heerlijk. Niet dat dat handig is met de motor, maar het verlangen is er. Alles achterlaten en trekken en zien waar ik terecht kom. De dieren die nog geen jaar geleden zo’n groot deel van mijn leven en tijd vulden zijn weg, op nieuwe adressen en ik mis ze. De vachtjes, de karakters, het knuffelen. Het enthousiasme als ik met voer voor ze kwam. Zondags met koffie buiten tussen die knuffels zitten en genieten van ze.

Op de diverse perrons staat die super lelijke Zeeman reclame, zij met een nep bjorn borg onderbroek aan met een mooie vent ernaast. De meid in de Bjorn Borg neppert doet me aan een ex denken. De benen, billen en rug lijken sprekend op haar. Iedere keer weer als ik zo’n poster zie schiet er iets van haar door me heen. De ene keer dat ze voor het eerst opviel. Of toen ze bij me op schoot kroop in tuin en we in het donker tegen elkaar zaten. Of ’s morgens samen wakker worden. Vaak de wekker wat vroeger zetten zodat we van elkaar konden genieten als we wakker werden. Of die keer dat ze letterlijk mijn hart voor 5 slagen wist stil te te zetten, en met een zoen weer liet kloppen. De klap waarmee we uit elkaar zijn gegaan. Had dat anders gemoeten ? Moet dat nu nog anders ?

Had ik met anderen in mijn omgeving dingen anders moeten doen ? Vergevender zijn, juist harder ? Waarvan de een zegt dat ik beter voor mezelf moet opkomen en de ander vindt dat ik te hard ben geweest ? Wat was goed op dat moment, zou ik het nou anders doen ?

Als ik in het dorp ben loop ik terug naar huis. Naar huis waar ik 20 jaar geleden vertrok en nu weer woon. Dingen die veranderd zijn, dingen die nooit meer veranderen loop ik voorbij. Is dit het ? Hier heb ik op de lagere school gezeten en nou ben ik er weer. Toch voelt het bij tijd en wijle alsof ik een vreemde ben “Ie bint niet van hier, bin’ie?“.
Tijdens het lopen en thuis zitten schieten steeds weer “had ik maar” “had ik nou maar niet” “wat als?” dingen door mijn donder. Mijn lichaam begint steeds meer te protesteren tegen de roofbouw die ik willens en weten pleeg. Wat wil ik daarmee bewijzen ? En aan wie ? Of is het gewoon dat ik niet meer 20 ben, en dat niet helemaal onder ogen zie, of er niet voldoende rekening mee hou? Ik wordt pissig als dingen niet gaan zoals ik wil, maar ik verander te weinig om het wel te laten werken.

Dit schrijven ordent slechts een deel, en geeft me geen richting waar ik heen wil of zou willen. Met mezelf als compagnon heb ik voorlopig geen vijanden nodig denk ik.