Aftellen – dag 10/11

De tiende dag voordat we gaan verhuizen. Vandaag bleek tijdens een spoedcursus patchen dat we iets over het hoofd hadden gezien. De foto’s van de laatste keer intensief patchen werden gebruikt om dingen aan onze nieuwe aanwinst te verklaren. En toen ineens.. midden in een foto van onze telefoon centrale.. ‘ping’.. eh hoe gaan we die telefoon toestellen gebruiken ? We missen nu ineens ruim 70 aansluitingen. Dus als de bliksem de interne aansluitingen op de telefooncentrale besteld.

We hebben de plannen nog eens doorgesproken en voor het grote weekend is het voor iedereen duidelijk wat er moet gebeuren voor ons team.
Morgen komt de tijdelijke kracht voor twee weken kennismaken. Op zich best een rottige opdracht. Je komt voor twee weken, letterlijk. Hij begint aanstaande maandag, werkt dan voor twee weken onafgebroken en vrijdags is ie voor het laatst. Niet de meest indrukwekkende opdracht, maar we hebben nou juist die extra handen nodig.
Pand bewaking en opening is nu definitief afgesproken. We houden niet erg onvriendelijke starttijden aan, maar de avonduren is geen zinnig woord over te zeggen. Dat word dus sluiten op sfroep.

Vandaag bleek overigens dat mijn inwerken duidelijk niet voldoende was. In een klein jaar ben ik van de meest basale dingen de kennis al kwijt geraakt en kan ik voornamelijk een paar kunstjes. De inwerking van onze nieuwe aanwinst wordt nu deels teniet gedaan door de foutjes die ik er ingebracht heb. Een leuke klus dus voor het team om dat recht te trekken.  Niet dat daar vandaag erg veel van kwam. De afgelopen avond en nacht was er een soort bedrijfsfeest waarbij de jongens de nieuwe mobieltjes verspreid hebben. Daarna een avond eten, drinken en feest vieren en vanmorgen nog een uitdeel ronde en dan weer naar kantoor. Je kan je voorstellen dat de productie niet super hoog lag vandaag.

Wat wel een super idee is, en de toekomst zal uitwijzen of dat inderdaad zo is, is de manier waarop onze nieuwe zijn patch opdracht oppakt. Nadat ik ‘m de kast had laten zien, verteld had wat er gedaan zou worden ging ie aan de slag. Ik verwachtte zoals een gemiddelde it’er dat ie een soort van streeplijstje zou maken waarmee de patchkast morgenavond zou kunnen worden gedaan. Nee… hij niet. Eigenwijs maakt ie met kleuren en codes een soort van digitale afdruk van de kast, met al zijn  aansluitingen en types. Markeert de aansluitingen, en ook waarnaar ze verbonden worden. En hoppa.. een digitale registratie van de kast.

“Vriend.. jij hebt zojuist je zelf bij de poot gehad” grijns ik terwijl ik de andere teamleden op het overzicht wijs. Onnozel kijkt ie me aan. “Jep, jij hebt jezef bij de veter“zegt de tweede die erbij komt. Nog steeds grijnzend vraag ik hem “we hebben op de andere afdelingen ook patchkasten staan, die zouden ook best zo gedocumenteerd kunnen worden.” Pas dan dringt tot ‘m door waar ie ingestonken is. Niet dat dat een probleem is, dit is een aanpakker die hier geen probleem mee heeft. Na de verhuizing gat ie dus tijd vrijmaken om de kasten te voorzien van de juiste kodes, kleuren en connecties. De kasten zijn op zich netjes aan kant, maar een echt digitaal overzicht hebben we niet. We werken met kleurcodes op de kabels dus op zich zou je best relatief eenvoudig de bron kunnen maken. Kijken wat dat word als we straks ermee aan de slag gaan.

Zijn er nog meer dingen die ineens boven water komen ? Volgens mij niet, maar dat dacht ik gisteren ook en toch kwam die set telefoon kabels om de hoek kijken. Dus morgen zal er wel weer iets zijn in de categorie ohh…jaa…