Wijsheid slaat toe ?

Vanochtend om ongeveer kwart voor zeven start ik de plok. Licht grommend start ze. De sneeuw ligt nog dicht op de koffers als we glijdend en glibberend de straat uit sleeën. “Is dit een goed idee ?” schiet er door m’n kop. Ah ja..al eerder over de sneeuw gereden en dat ging goed. En daarbij is -6^oC een mooie test voor het thermo shirt en de nieuwe handschoenen.

Normaal ben ik in ca. 2-3 minuten op de dijk de ik moet volgen, maar nu duurt het bijna 10 minuten. Remmen is geen optie, alleen uitrijden. ik kom bij de doorgaande weg en via een pad in de sneeuw kom ik op de dijk. De eerste bocht is glad en de kont van Frederique schiet weg. Meer gas erop en weer grip. Ik rijd wat afwachtend de dijk en de diverse rotondes over. Eerlijk is eerlijk, het houdt niet over. De laatste plaats voor de snelweg is een totale ramp. Zodra ik de normale weg wil volgen gaat het weer fout, wegtechnisch. De doorgaande weg is niet geschoven of gestrooid. De weg is glibber sneeuw en er is geen duidelijk pad. Tot overmaat van ramp is er ook een file, dus gaten laten vallen om uit te rijden. Onverwacht ben ik ook een bron van file, als motor rijder, best wrang.

De hele route vanaf de kade tot aan de snelweg bestaat uit rijden op grijze glibbersneeuw op aangevroren sneeuwijs. Eigenlijk onverantwoord als ik heel diep in mijn hart kijk. Op de snelweg is het niet beter. De weg zelf is schoner, maar ook glad, de motor gedraagd zich alsof er ijs op de banden zit. Afvallend sneeuw en ijs maakt de nog gladder. Bij het links en rechts rijden merk ik dat de motor niet voldoende grip heeft. Als ik bijna in het centrum van Nederland ben, en er inmiddels een dikke anderhalf uur op heb zitten waar ik normaal drie kwartier over doe realiseer ik me dat dit het niet is. De weg is te glad om verantwoord verder te gaan. Ik rij door tot mijn werk en parkeer Frederique tot de wegen weer goed zijn. De temperatuur is het probleem niet, maar de wegen zijn te gevaarlijk voor 2 banden.

Op het werk zit de nieuwe teamaanwinst al te wachten. Een jongen die bij een voormalige opdrachtgever van me vandaan komt. Daardoor weet ik wat ie voor vooropleiding heeft en bovenal aan welke manier van werken hij gewend is. En dat gaat een pluspunt zijn.
Door zijn aanname heb ik een mooi gemeleerd gezelschap, van christelijk, via boeddhistisch naar atheïst. De ingrediënten voor een pittige discussie tijdens de lunch.
De komst van deze jongen drukt me keihard op de feiten. De manager weet het niet, daar heeft ie personeel voor. Dat klopt als een bus. Een aantal dingen weet ik nog steeds, maar ik merk dat tijdens het inwerken ik echt veel dingen zelf te weinig doe. De indienstafhandeling van ‘m vernaggel ik compleet. Formulieren en verplichte dingen vergeet ik en ik wordt opgejaagd door HR, terecht trouwens. Ondertussen is de nieuwe general manager aangetreden die moet ook zijn nieuwe pc en toebehoren hebben. En ik kan geen donder vinden, wat tot openlijke frustratie lijd. Veel tijd raak ik kwijt doordat zaken niet goed zijn overgedragen of zijn opgeborgen.
Uiteraard zijn er printers die meldingen geven die ik nog niet eerder heb opgelost en ik moet het echt hebben van mijn normale analyse methodieken. Dat is een mooie omschrijving van zelf ca. 5 seconden voorliggen op de rest en wel lezen wat er op schermpjes en dozen staat 😉

Met de nieuweling die kalm alles over zich heen laat komen is de afspraak gemaakt dat ik ‘de basis’ aanleer, en als het andere teamlid straks weer terug is van vakantie kan ie ‘m opnieuw inwerken en opvoeden. Misschien een idee om weer eens zelf ingewerkt te worden, als een nieuweling op m’n eigen afdeling. Het viel me vandaag vies tegen als ik eerlijk ben. Maar aan de andere kant kan het geen kwaad om eens met de neus op de feiten gedrukt te worden. Gevoelsmatig denk ik dat ie goed in het team past, hij laat de gekte die ik veroorzaak rustig op ‘m inwerken en lijkt niet meteen van de wijs te krijgen. Eens kijken wat ie over een maandje doet als ie echt is ingewerkt.

Naast de gebruikelijke handen schudden en kussen (echt heerlijk, je kan zonder er op aangekeken worden alle meiden kussen, en tja.. da’s toch een soort van aandacht he ?) ook een bericht wat me keihard raakt. Een voormalig medewerkster had ons bedrijf verlaten en was zwanger en toen ik vroeg hoever eea. stond kreeg ik te horen dat dat niet goed gegaan was. En dan blijk ik toch nog steeds door dat soort berichten keihard geraakt te worden. Hoewel de omstandigheden niet vergelijkbaar zijn merk ik dat het verlies van een kind ook bij anderen mijn eigen wond nog steeds gevoelig laat zijn. Dat zal nog wel een hoop tijd kosten denk ik voordat dat iets is wat ik makkelijker kan hanteren.

’s Avonds een keerpunt. Kijkend naar de sneeuw een besluit, wel of niet op de motor…
Toch maar niet, in een vlaag van verstand. Ik sein mijn ouders in dat ik met de trein kom en dat ik geen idee heb hoe laat en waar. Mijn moeder klinkt duidelijk opgelucht als ik het meld. Toch typisch dat ik van de twee kinderen die ze heeft altijd met rampspoed, ongelukken, problemen etc. verdacht wordt door d’r. Nou ben ik ook vaak de kluns die de ongelukken heeft, maar daar gaat het niet om, da’s anders toch ? 😉

De Trein..
lang geleden dat ik van de NS (No Service) gebruik heb gemaakt. En het is meteen raak, er schieten 2 treinen voorbij voordat de mijne met vertraging aankomt. OV staat voor een systeem wat je brengt van waar je niet bent naar een plek waar je niet wil zijn op een tijd dat je er niet bent of kan zijn. Ook nu, over het stukje wat ik met de motor in ruim een uurtje / vijf kwartier doe, doe ik nu ruim 2 uur. Voor een prijs waar ik anderhalve keer heen en terug rij.

En morgen? Weer met het ov, en als de NS iets te laat is heb ik meteen een achterstand van een uur, omdat de bussen maar één keer per uur rijden.

Ik hou van kou, sneeuw en het donkere jaargetijde waar we nu in zitten, maar als motorrijder… mwahaaa.. doe mij maar iets handiger weer. Ik ben trouwens benieuwd naar mijn nieuwe motor jas, daarvan zal ik de aankomende twee weken hopelijk meer horen.