Er is nog hoop

Met het oog op de verhuizing orden ik mijn plattegronden. Het is echt veel te druk nu, en alle vertragingen zijn niet welkom. Ik ben al een aantal dagen alleen via achterdeuren bereikbaar. Een aantal extra plattegronden krijg ik per mail toegestuurd en wil ik afdrukken. Even overweeg ik onze sneaky verborgen printer te gebruiken maar ze zijn duidelijker op A3 denk ik. Pdf op A3.. dat gaat even duren.

De opdrachten schieten het netwerk in, ik zie de tellers trager gaan. Uiteindelijk zijn ze alleen verdwenen en loop ik op mijn gemak de gang in. In het printer hok staan twee printers, bijna identiek, de ene kan kleur en de andere alleen zwart/wit. Mijn pas boven de reader en hoppa.. de lijst vult zich met de opdrachten. Na het nodige gekreun en gesteun ratelen de A3-tje de printer uit. Ondertussen kom er een gebruikster binnen. We raken wat aan de praat totdat haar printopdracht crashed. De printer stopt ineens en op het display staat een grote foutmelding.

Door de afstand kan ik ‘m niet lezen maar de rode knipperende status led voorspeld niet veel goeds. Er valt een enge dode stilte. Zonder het te laten merken raak ik in paniek. K.. deze gebruikster, printer probleem, termen als onmogelijk, zelfredzaamheid, waaromaltijdalsikerben schieten me door de kop. Wat nu?
Geen idee wat er aan de hand is, en normaal zou ik meteen aanbieden “Ah, joh laat mij even” wat even zo vaak werd afgestraft met “Ah fijn” en een weglopende gebruiker en ik de rest van de middag op de knieen met een apparaat met het meewerkend vermogen van een dooie deur. Dat kan ik nou niet gebruiken.

Mijn bloeddruk stijgt, ik zoek wanhopig naar een manier om weg te komen. De enige deur naar buiten is achter deze gebruiker en deze in alarm staande printer. Ze kijkt mij aan en ik kan nog net semi-geintereseerd naar mijn afdrukken kijken “Ah, juist, mmmh” In mijn ooghoeken tast ik haar lichaamstaal af. Komt de vraag ?
Ze twijfelt even. Kijkt naar het schermpje en ik voel dat ze me aftast. Mijn papieren zijn ineens super interessant geworden. Mijn hartslag gaat omhoog, zal ik het toch vragen ?

Ze kijkt nog eens op het display en mompelt “load paper“. Zegt iets luider “load paper, aaah… papier is op.” Ik zou gewoon bot kunnen weglopen nu, maar tja, da’s dan ook weer zo beeldbevestigend. Luchtig antwoord ik “papier op ? ” Ze verlost me uit mijn lijden met  “ah joh, da’s met deze zo makkelijk” en drukt op de ontlaad knop. Ratelend schuift de grote papier lade naar beneden terwijl ze een pak papier pakt en opent. Ze vult de machine bij die meteen weer begint af te drukken.
Verbijsterd kijk ik ernaar. “Ze kunnen het wel zelf!” schiet er verbaasd door mijn hoofd. De dag is weer een stukje zonniger geworden.

Of toch niet ?
Een gebruiker heeft problemen met een printer thuis.  Geen rare opstelling, gewoon een thuis werker. De afdrukken lopen niet goed. Worden wel aangeboden, maar niet afgedrukt en blijven in de queue staan. De helpdesk schiet te hulp maar red het ook niet en zet het incident door naar mijn jongens.

Die nemen voortvarend actie. Printers worden gedeinstalleerd, drivers aangepast etc. Het probleem blijft. Door de drukte doorlopen ze niet de juiste volgorde en ze rommelen even door. Ineens hoor ik een grom achter een bureau vandaan komen. “Nee…?!?!?! ” gevolgd door een rondje lopen en afkoelen. Het gesprek wordt afgerond en ik vraag wat er aan de hand is. “Die afrdukken gingen niet goed, dus ik deïnstalleer de driver en zo. Vraag ik aan de gebruiker of de test afdruk goed gaat, drie keer raden wat die antwoord? ”
“…. nou ?”
“Oh wacht, dan haal ik de printer even van boven en sluit ik ‘m aan.”

Schijnbaar is er niet voor iedereen hoop.