If you can’t beat them

Tja.. een ronde tafel sessie. Binnen ons bedrijf al een poos een goed gebruik  om eens als EC het oor te luisteren te leggen bij het personeel.
Ook dit jaar. Een ploeg die een soort doorsnede is van het bedrijf. Sales, finance, legal, training en IT. In het kader van “slechtweer en hutjes op de hei” zijn we uitgeweken naar Gent, Belgie.
Er is dan een thema of een vraag waarover je als ploeg met elkaar van gedachten gaat wisselen. Ook dit jaar. Een ploeg van zo’n 20 man die nu als vraag kregen “Wat zou jij doen als je een dag de algemeen directeur zijn. Wat verander je, wat gaat goed en wat doe je anders.“

Tja, zit je dan met je grote bek. Eh.. wat gaat er goed, wat zou je anders doen?
We worden opgedeeld in ploegen, en moeten met deze vraag aan de slag. Ons team was sales, hr/training en IT. En los gingen we. Eerst eens de feitelijke reorganisatie bespreken. Pijnpunten en succespunten worden besproken. Gevoelsmatig heb ik niet de indruk dat dit het jiste moment is geweest daarvoor, omdat op dit moment de feitelijke reorganisatie pas effectief wordt. De rook en puinwolken van het proces wat per september in een ruk opgestart is beginnen pas net op te trekken.  Op zich zijn we wel een goede weg ingeslagen, maar ik denk niet dat we er al zijn. In de nabije toekomst verwacht ik nog een aanpassing op onze werkwijze. Niets mis mee, maar het moet nog wel denk ik.

Het leuke van deze dag is de interactie tussen de verschillende afdelingen. Als it’er zit ik (zoals tijden de laatste dag benoemd werd) toch op een eilandje buiten het ‘normale’ werk.  Daardoor kan ik redelijk onafhankelijk opereren en heb ik hopelijk ook een andere kijk op dingen.
Als snel vliegt de tijd om en moeten we alle zeilen bijzetten om toch nog tot een presentatie te komen. Die moet morgen ochtend worden gepresenteerd.

Van deze middag in een hok opgesloten zitten heb ik genoten. Een leuk team, verschillende persoonlijkheden en uitdagende reacties. Wat ik ook erg plezierig heb ervaren is de kennis die ik opdeed van de andere afdelingen. Wat ik dan realiseert is dat ik na drie jaar toch nog steeds bepaalde dingen niet weet, of er te ver vanaf sta. Daar moet ik wat mee doen, eens wat vaker buurten bij de andere afdelingen.

’s Avonds het ‘sociale’-deel.
Geen opdrachten voor het werk en eens rondslenteren door Gent. Uiteraard niet alleen maar voorzien van twee gidsen die dingen vertellen, opdrachten geven en lol maken.
Een van de opdrachten is garnalen pellen. Na een klein blikje te hebben moeten pellen (wie het eerste klaar was had gewonnen… hoe simpel kan het zijn) heb ik toch ineens veel respect voor die garnalenpellers en pelsters. Het pellen duurt verdorie langer dan het opeten. Dus om een handvol hapslikweg friemels te maken sta je bijna 10 minuten te heisteren.

Uiteindelijk zijn we geëindigd in een zeer goed en lekker restaurant. Een beetje lullig om te zeggen maar er waren twee hoogtepunten in dat restaurant. En dat was niet het eten. Niet dat het eten en de wijn niet goed was, sterker die waren zeer smakelijk en uitstekend. Alleen er waren anderen dingen die net wat meer de aandacht opeisten.
Eerste hoogtepunt de toiletten. En dan meer de deuren ervan. Die waren een soort van doorzichtig die pas ondoorzichtig werden als je de deur op slot deed. Tja, en als je dan ooit eens opgesloten hebt gezeten en dan dus niet die deuren op slot zou willen doen. Of denken dat het geen toiletten zijn en dan de enige ondoorzichtige deur inloopt en dan er achter komen dat dat het opslaghok is. Tijdens het eten waren de deuren diverse keren het middelpunt van het gesprek.
Mijn eigen hoogte punt was genieten van jhet zicht op de keuken. Een relatief jong team wat door twee gasten aangestuurd wordt. De een een (letterlijk) grote Gentenaar en de andere een soort van Tom Kruis. Zonder elkaar te controleren worden opdrachten geroepen en het team is een geoliede machine waarbij iedereen zijn eigen aandachtspunt heeft. Een genot om naar te kijken!

Terug in het hotel een afzakkertje en toch nog redelijk op tijd in bed, morgen verder met opendeuren.