Ik heb toch niks te verbergen! Prism en de overheid.

Soms moet je om dingen groter te kunnen zien klein beginnen. Neem het volgende voorbeeld.

Huize Jansen aan de Modaalstraat heeft een fijn en gezellig contact met de buren. Ze komen bij elkaar over de vloer, houden elkaar op de hoogte van eventuele overlast, delen een grasmaaier en iedereen is tevreden. De familie Jansen gaat met enige regelmaat op vakantie en voor de plantjes en de poes hebben de buren de sleutel. Want dat is veel makkelijker dan een pension voor de poes en na de vakantie allemaal nieuwe plantjes kopen loopt ook zo in de papieren. Dus op gezette tijden wandelt de buurvrouw door het huis en watert planten en voedert de poes. Daarna sluit ze keurig weer af en alles is wel en fijn. De buren, na een buur periode van vier jaren gaan verhuizen. En nu wordt het gecompliceerd, want de familie Jansen krijgt de sleutel niet terug. De buren weten het goed uit te leggen, de sleutel hoort namelijk bij hun adres en niet bij het gezin. De familie Jansen kijkt wel wat beteutert, want wie krijgt nu de sleutel? Zal dat ook zo’n fijn en sociaal gezin zijn? Zo oppassend en hulpvaardig. Maar mijnheer Jansen krijgt er ook een wat naar gevoel van. Want hadden de buren niet kunnen aangeven dat ze de sleutel niet terug konden geven? Gedane zaken nemen geen keer, maar dit gaat wel wat ver.

Een half jaar later. Mijnheer Jansen loopt gapend de trap af. Bij de voordeur staat de nieuwe buurman in de hal. Hij heeft de post van mijnheer Jansen opengemaakt en staat op zijn gemak de papieren door te nemen.
Schuchter groet mijnheer Jansen de buurman. Hij moet er nog wat aan wennen. Maar ja, zoals de buurman heeft uitgelegd, hij heeft toch niks te verbergen. Mijnheer Jansen loopt door naar de keuken en maakt een kopje koffie. De buurman loopt zwijgend de keuken binnen en houdt zijn hand op. Mijnheer Jansen diept zijn mobiele telefoon op uit zijn broekzak en overhandigt hem. Het volgende half uur zit de buurman zwijgend zijn email, facebook en googleplus door te lezen. In een opschrijfboekje houdt hij precies bij wie wanneer wat tegen wie heeft gezegd. Gelukkig maar dat ik niks te verbergen heb, denkt mijnheer Jansen en toch voelt hij zich wat ongemakkelijk. Gisteren stond namelijk de buurman midden in de nacht ineens in zijn slaapkamer en reageerde heel verbaasd toen mijnheer Jansen zich het apelazarus schrok. Of mijnheer Jansen wat te verbergen had? Gelukkig wist mijnheer Jansen de buurman te overtuigen dat dat niet zo was. Nu hoefde mijnheer Jansen zich alleen maar aan te wennen niet meer te schrikken als er vreemden in zijn slaapkamer stonden en alles was nog net zo als vroeger. Toch? Maar als mijnheer Jansen had geweten dat je de sleutel tot je privacy maar één keer kon afgeven had hij het heel anders gedaan.