Vertrouwen.

Een andere inwoner hier is H., onze plof afghaan. Ik heb een deal met ‘m : als hij in het kader van recalcitrant moslimextremisme besluit iets op te blazen seint ie mij in.  Dat doet ie door traditionele kleding te dragen en uit de Koran voor te lezen terwijl ie zich zelf ritueel wast. Ik spreek ‘m liefdevol aan met “Extremist” of “Plofmoslim” en hij foetert lief terug dat ik een domme hollander ben die hoogtevrees heeft net als de rest van de nederlanders. Dit omdat ik ooit trots riep “God schiep de wereld en de nederlanders maakten hun eigen land”. Dat pareerde hij door wat lispelend er aan toe te voegen “Maar ze waren te lui om echte bergen te maken.”
We drinken vaak een glas whisky samen (goed is ie ingeburgerd hè, je verwacht ’t niet bij ‘m) en ouwehoeren wat over het leven.

Zijn leven is op de kop gezet nadat ie zo’n beetje op zijn buik tijgerend uit Afghanistan is gevlucht tussen de kogels en bommen door naar Nederland. Hier is hij begonnen aan opleidingen en hij wil uiteindelijk onderwater lasser worden. Dat verhaal loopt al een poosje tot zijn  opleider/werkgever zegt dat ie eens een dag vrij moet nemen. Altijd werken is niet goed. Dus hij spreekt met een vriend en twee vriendinnen af en samen gaan ze naar het pretpark in de polder. En daar loopt het anders. Drie weken later wordt hij wakker in een ziekenhuis na in coma gelegen te hebben. Vriend is dood, meiden redelijk beschadigd. “Maf eigenlijk: in Afghanistan liep ik tussen de kogels door en gebeurde er nooit wat, zit ik hier op een bijrijders stoel ben ik bijna dood.” relativeert hij wat er gebeurd is. Een inhaal manoeuvre verliep niet goed. De auto is total loss en de inzittenden eigenlijk ook.

Na een dik jaar revalidatie waarbij ie op z’n kop een zeer markant litteken ontwikkeld (wat ‘m eerlijk is eerlijk best een knappe kop geeft) en armen die net af en toe wat te kort lijken te zijn door ingekorte spieren probeert hij bij ons in huis de zaken weer op de rit te krijgen. Dat lukt met vallen en opstaan en ik kijk voor ‘m mee met alle papieren die hij binnen krijgt. Hij is een vechter, maar wel duidelijk op zijn manier.

Als je in die zorg instelling van ons woont is een vertrouwen in elkaar kunnen hebben wel iets wat eigenlijk een vereiste is. We delen koelkasten, keukens, badkamers en wc’s dus je moet er vanuit kunnen gaan dat we elkaar en elkaars spullen respecteren.

Dat ging een hele tijd goed. Toen was er wat verloop in de huurders maar ook dat werd weer stabiel. H. en ik zitten op de bank elkaar gepast te schofferen terwijl we genieten van de link die we hebben en als ik een glas whisky inschenk wordt er aan de deur geklopt. “Binnen!” roep ik en als de deur opengaat fluister ik er achter aan “Doe je broek dicht!” Met een twinkeling in de ogen en een rete vet accent antwoord ie  “Jai moet niet raar prahaten of meer wjisky geven” terwijl onze huishomo naar binnen loopt.

Die is pissig zo te zien. Rode wangen onder de blonde krullen. Hij kijkt mij aan “Heb jij mijn hamburgers opgegeten?” Eh nee. Ik heb overduidelijk een hamburger fetisj maar dan van de Burgerking. Geen McDreck of andere. Dus zeker niet de burgers die hij bij de aldi haalt die in de magnetron moeten. “Nee, hoezo?” “Ik mis er één.” “Ah.. zeker bewijs dat ik het niet geweest kan zijn. Die dingen zijn te klein, als ik het gedaan zou hebben zou ik ze alle twee gepakt hebben.”

Hij vloekt. “Dat is godverdomme de tweede keer dat iemand wat van me pakt.” H. bemoeit zich er ook mee. “Ah.. tiepish.. ik miste ook al wat eten.” Er wordt nog wat over door gefoeterd maar er is niet meteen te zien of te herleiden wie het gedaan zou kunnen hebben. Daarbij pakken we wel vaker wat van elkaar maar zeggen we dat ook.

Do not enter: crime in progress

Dit lijkt een zachte dood te sterven tot ik een keer in de koelkast kijk. Mijn rechte blok kaas en ham plakken zijn verdwenen. Verdomme.. Of ben ik in de war? Had ik dat spul niet vorige week gekocht?
Een paar dagen later haal ik in Amersfoort weer boodschappen en neem die mee naar huis. Daaronder een plat stuk kaas en de ham.

Als ik op de donderdag er op thuis werk kijk ik in de koelkast bij het ontbijt en check.. Kaas en ham aanwezig.
Dan tussen de middag wil ik een tostie maken en verdomme.. Spul weer pleite. De huisbaas is net in de gang en hoort me vloeken. Als ik vloekend uitleg dat iemand op kosten van de rest zich rond vreet wordt ie kwaad. Dat is precies wat ie niet wil hebben. We hebben drie nieuwe huurders op dat moment waar na wat overleg er twee als verdachten worden aangemerkt. Ik heb en grote bek over privacy op het net maar hier in huis heb ik er minder moeite mee als iemand ineens doortastend wordt.

De huisbaas stampt twee kamers in en komt na een paar minuten weer naar beneden “Wat voor kaas was dat?”  Eh.. fuck.. hoe gaat dat ding van Geenstijl toch ook al weer. “Dat dikke wijf van de plus reclame”  Oh ja.. Plus, amersfoort. Kilo jonge kaas, plat stuk, en 2x pakken ham, ook Plus.
“Godsamme… die heb ik.” We lopen naar de kamer en daar staat in de hoek een kleine koelkast en daarin mijn kaas en ham. “En nu?” vraagt de huisbaas.  “Terugpakken. Als ik vanavond R. tegenkom zal ik ‘m de kaas laten zien en zeggen dat ik ’t terug gepakt heb. Dan stuur ik ‘m wel door naar jou.”

Mooi plan toch. Zorgt ook voor een beetje levendigheid hier. Ik ga nog naar het kantoor en heb stiekem wel al schik voor de zooi die we vanavond gaan maken.

Alleen dat loopt net wat anders: m’n tilblinde staat in de hoek van de keuken kopschuddend naar de radio te luisteren en z’n wijn te drinken als R. binnen komt. “Oh de huisbaas wil nog even met je spreken.” zegt ie, daarmee mij m’n actie afsnijdend. Als R. zich bij de huisbaas meld gaat deze het ‘gesprek’ in de centrale hal aan. Op volume. Dus in no-time staat elke kamerhuurder die aanwezig is in de hal mee te luisteren. Ik zelf ben wat later erbij dus inmiddels staat onze R. tussen de rest en kan geen kant op. Op erg politiek incorrecte wijze wordt ‘m de haren gewassen en iedereen heeft ook eigenlijk het zelfde argument “We zitten hier samen, en dat is niet voor je lol, als je eens niet de centen hebt of tijd kan je altijd lenen, maar je pakt het niet zomaar. “ Dat wordt zelfs nog eens bevestigd als onze Somaliër later binnenvalt in de discussie in de hal. Althans.. die is zo donker dat hij in de donkere hal pas opvalt als ie grijnst. Een witte streep tanden verraad zijn aanwezigheid. Ook hij zegt ongevraagd “Je kant altijd lenen, maar vraag het wel.”

Gewoon vragen

H. de plofafghaan probeert sympathie voor mij te kweken als diefstal slachtoffer “Kijk, jij ziet, deshje man moesjt zonder eten naar werk. Honger dat ie had hoor. “ De groep valt stil en ziet mij naast H. staan, buik naar voren. Ik kijk ‘m met een verfrommelde blik aan. “Dude, dat werkt niet echt hoor. “ De rest van de groep staat tussen al het gescheld ineens bulderend te lachen. “Wat ish wat ish?” vraaght H. “Joh, ik en honger.. da’s niet echt geloofwaardig.”

Na een klein half uurtje is R. echt verrot gescholden en hangt zijn toekomst in ons hok aan een zijden draadje. Als het aan mij ligt wordt ie er nu direct uit getrapt maar da’s aan de huisbaas.
Die is minder radicaal (hoogst waarschijnlijk ook ingegeven dat een kamer weer verhuren meteen geld kost ;-)) en geeft ‘m nog een kans. Ik maak R. duidelijk dat mijn vertrouwen in hem op het level zit dat als hij goedemorgen zegt ik eerst buiten ga kijken of het dag is. Ook peper ik ‘m in dat als ik hem ook maar een keer ongevraagd in mijn kamer zie ik hem eerst het licht uit de ogen sla en dan pas vragen ga stellen over wat ie komt doen.

Dat lijkt een beetje indruk te maken want inmiddels zijn we een tijd verder, wordt er niets meer gestolen en is R. bovenmatig vriendelijk en nerveus als hij mij ziet. Hij wenst me geen goedemorgen maar vraagt altijd “Alles goed?”. Hij staat daarbij altijd wat schichtig te springen alsof ie strak staat van de speed of ander exotisch snoepgoed.

Nou, er wordt niets meer gestolen? Niet echt. We hebben mee-eters. Van die kleine grijze wegschieters als je de keuken inloopt. Maar die zijn liev. Meestal.