Je merkt het niet he.

Om mij heen worden inmiddels meer of minder openlijke opmerkingen over mijn gewicht gemaakt. De ene groep overlegt met elkaar of ik voor het einde van Gwyneth een hartaanval krijg of vlak na de aanschaf van de nieuwe. Die zal dan van blijdschap zijn maar toch door een patholoog gekoppeld worden aan de geziene omvang van me.

Ook de knarren foeteren er wat over en de Knarrin gooit er een woorspeling tegen aan “Je moet ook wel een hoop meesjouwen hoor.” Schiet dan zelf in de lach over de onbedoelde dubbelzinnigheid van d’r.

Ook ik betrap mezelf op allerlei kutsmoezen om niet te hoeven zwemmen. Poot stuk na die laatste operatie waarbij een chirurg niet helemaal de bouwkunde van huid en benen snapte, en ik dus nadat ik weer opstapte ik van de 5 hechtingen er meteen openscheurde. “Tja, open wond hè. Mag niet in het water” tot “Ja, maar als ik thuis ben moet ik nog koken en dan wordt het zo laat.” waar ik bij de knarren zonder probleem ’s avonds om 2300hrs nog mijn eten naar binnen werkte. Of “Ja hoor eens.. alleen maar werken en dan te moe zijn.” waar ik dan zelf degene ben die die dagen maakt en bepaal of ik dat op kantoor of thuis doe.

Collega’s  die tussen het geinen door ineens heel serieus over de monitoren heen kijken en zeggen “Ik maak me toch wat zorgen over je hoor.” waar ze normaal meteen de gelegheid te baat nemen om de recent in het gebouw hangende AED op te halen en te dreigen me te resetten terwijl ik nog bij kennis ben.

De til-blinde die tot twee keer toe nadat ik een sprintje de trap opvloog me heel serieus aankijkt, op zijn manier dan, en zegt dat ie hoort dat het niet goed met me gaat. Ik mompel wat over stress en dat het rustiger moet worden. Hij pareert simpel met “Je vreet te veel, ik hoor de hoeveelheden vlees die je naar binnen werkt en dat is ook niet goed.” Als ik tegen sputter dat roodvlees erg mager is schopt ie terug “Kan zijn, maar een pond mager vlees is nog steeds te veel als je maar een ons nodig hebt.” “Klootzak” mompel ik in gedachten. Maar ik kan er niets tegen inbrengen.

Dit soort dingen kan ik rustig naast me neerleggen, omdat ik toch een soort van muur om me heen kan bouwen tegen deze argumenten en bezorgheid van anderen. Mijn leven, mijn keuze (of gebrek aan dicipline, inzet, energie, whatever) en wie doet me wat. Een partner zou me nog wel van het pad der destructie af kunnen krijgen maar die heb ik niet.

Aanduwbaar, zeker, maar niet mijn type.

Of wacht… er is wel een partner die al een poosje in de picture is en inmiddels zoals alleen vrouwen dat kunnen met een leidzaam verzet is begonnen. Elke dag heb ik contact met ‘r en ze veranderd langzaam. Precies genoeg zodat ik het niet meteen merk. Maar dat doet ze al een paar maanden en afgelopen week snapte ik eens wat mijn schoonheid me duidelijk probeerde te maken.

bij de laatste grote beurt was er nog niets aan de hand maar sindsdien is ze van zacht en diplomatiek naar meer mijn taal gegaan. De taal die ik snap : bruut en direct.

De dealer meld ineens “Je moet de remschijven vervangen. Deze zijn op.” Nee, maar rem ik nou zoveel? “Remmen is angst” zei een inmiddels dode motorrijder eens. Dan komt de eerste suptiele opmerking “Ze moeten ook wel veel massa tot stilstand brengen.” Als ik dan kom om de schijven te laten vervangen meld ik een klachtje over het rijgedrag van mijn scheetje. Ze zwabbert wat met de kont. Ook het opstappen levert een lagere fiets op. “Vering” is de conclusie van de dealer. Na een beste rotklap met een hamer is de vering vrijgemaakt en kan ie ingesteld worden, die gaat een op straffe stand zie ik. Gwyneth is op haar manier aan het praten, en fluistert nog wat. Anderen luisteren beter dan ik doe. Een omstander ziet een lekke voorpoot. Ook vering.

Deze rijd beter voor mij

En nou ik zo ineens nadenk… Het rijden met ‘r is wel degelijk veranderd. Waar ik eerder nog een heftige partij asfaltsex had met een ranke afgetrainde griet had lig ik al een tijdje een wat vadsige zak met frituurvet aan te drukken. Dat kan best lekker zijn maar ik snap ineens bepaalde  kleine dingen : remmen wat wat langer duurde, of instabieler. Wiebelen waar een strakke ligging meer gepast was.

Bij de dealer trek ik de portomonee en fix haar vadsigheid binnen een uurtje. Mijn vadsigheid wordt ook door te betalen minder, alleen zal ik ervoor weer in het water gaan liggen.

Vanavond is de eerste keer weer…  ik ben door mijn uitvluchten heen.