Je kan je toch maar mooi vergissen...

Halverwege december loop ik de keuken in en zie onze huishomo daar staan. Witte krullen op de kop en zo te zien net thuis en bezig met zijn eten. “Leven we nog?”  vraag ik met in het achterhoofd dat ie net uit de kast was gekomen hier en het nog aan zijn ouders moest zeggen.
Dat iemand uit de kast moest komen was wel duidelijk nadat een router me overlaadde met de websites die we als huis op internet bezoeken en ook de resultaten van onze lesbienne stonden er in. Maar er was meer gay-pron te zien, dus er was er nog een.

Als ik de vraag gesteld heb draait ie om en kijkt me met wat rode ogen aan.  “Nog wel” antwoord ie. “Fuck.. waar zit ik nou weer in te roeren.” schiet er door mijn kop. “Vertel és?” vraag ik.

Hij loopt bijna huilend naar me toe en zegt dat ie vermoedelijk lympfeklier kanker heeft. Ik vloek hard op. “Godverdomme… het lijkt ook wel of het je niet mag meezitten he?” Eerst al problemen met zijn kinderen die ie niet mocht/mag zien, toen een periode dat ie als dakloze op straat in Amsterdam rondzwierf en letterlijk uit de vuilnisbakken moest eten. Na veel omzwervingen in huize KnutskeButkse terecht gekomen en nou alles een beetje bij beetje op orde gekregen. Rijdt ook zijn eigen auto dus langzaamaan lijkt ie alles weer op de rit te krijgen. Dan nog met wat hangen en wurgen moeten vertellen in een hok met 12 man (ja nou, 11 en een lesbienne die het wel lukt om echt lekkere wijven over de vloer te halen. Wat haar dan weer licht triomfantelijk laat grijnzen als de rest van de kerels wat watertandend staat toe te kijken “Kijk, mij lukt dat wel.” Yeah bitch, how about some commune sharing?) dat ie op kerels valt, maar dat valt hier wonderbaarlijk genoeg prima.

We zijn inmiddels een wat typische commune geworden. Je woont hier niet omdat je in het leven het goed voor elkaar had/heb en als je hier de eerste drie maanden doorkomt (dwz. je bent niet gek geworden en/of er door de anderen uitgeslagen) dan hoor je erbij. Samen delen, samen lijden maar vooral elkaar in de waarde laten. Op onze manier dan 😉

Dus ook als het tegenzit ga je toch verder met elkaar dan alleen zeggen “Joh, nou lullig toch? Fijne avond verder.” We praten nog een deel door. Het is net vastgesteld nadat z’n huisarts wat argwanend was over zijn lange tijd rommelen met de gezondheid. Beetje snotterig, dan weer spierpijn, altijd net niet fit.
Als de rust weer is wat weer gekeerd vertel ik ‘m dat de deur open staat en als ie een keer wil afreageren hij van harte welkom is.

In de periode erna spreken we elkaar vaker, ook over z’n ziekte en de vooruitgang maar het lijkt er niet beter op te worden. Nog een ding wat het verrekte klootzakkerig maakt is dat ie zijn baan bij een lokaal pretpark had opgezegd en een nieuwe baan had gevonden waar zijn opleiding als instellingskok wel precies goed uit kwam. In dat pretpark maakte ie poffertjes en frituurde ie sateh’tjes.. waar hij zou gaan werken zou hij als echte kok gaan beginnen. Met elk verhaal dat ie vertelde voelde je je steeds machtelozer worden juist omdat ie een beste vent is en je iemand ook gunt dat ie na alle shit in het leven wel een keer wat positiefs heeft. Je snapt dat die baan niet doorging toen ze begrepen dat ze een zieke aangenomen hadden.

Dan komt de volgende tegenslag. Het lijkt er op dat er al uitzaaiingen zijn. In het hoofd. Een scan moet eea. aantonen. Later in de week vraag ik ‘m wat de status is. Hij zal nog een keer een aantal dagen in het ziekenhuis moeten blijven omdat ze niet precies weten hoe dit alles aan te pakken. De tumor schijnt vlak bij het oor te zitten en er zijn op zich wel risico’s aan opereren.

Op een avond valt ie door de deur “Heb je nog wijn?” Tuurlijk. Ik schenk een glas in en laat ‘m zitten. Een andere fles geef ik ‘m vast. Hij zit er echt doorheen en het glas maakt de emoties los. Ik zit ook ongemakkelijk. Wil toch steunen en ook niet als een lamme zak meejanken. Als het tweede glas er door is pakt ie de fles en gaat weer naar z’n kamer, die boven mij zit. “Laat je het weten als ik teveel lawaai maak?” vraagt ie in de deur. “Joh, al komt de kalk naar beneden, reageer je af.” En dat doet ie.

Inmiddels weet iedereen het in huis en houden we op onze manier rekening met elkaar, en hem dus ook. Omdat z’n inkomsten ook stil liggen en de gemeente wat traag is met een uitkering geeft zelfs onze huisbaas respijt op de huur, en dat scheelt dan ook weer, toch?

Midden maart gaat hij een lang weekend naar zijn ouders “even uitblazen.” Hij loopt op een vrijdag ochtend langs mij en de huisbaas als wij tweeën met elkaar in de keuken aan het ouwehoeren zijn. “Je zal het toch voor je kiezen krijgen.” zucht de huisbaas.

Het lange weekend is voorbij en onze krullebol is er nog niet weer. Op zich logisch, als je bij je ouders bent. Soms denk ik wat te horen boven maar dat kan ook het kraken van het huis zijn.

Dan komt de huisbaas vloekend de gang in: “Weet jij goddomme wat ie gedaan heeft?”  Nou is de huisbaas wel vaker van de ferme taal en onduidelijkheid want elke huurder is bevloekt en aangesproken met  “ie” dus ik vraag even verder “Wie heeft wat gedaan?”

Dan komt er een heel verhaal los. Onze homosensuele krullebol is een wat leugenachtig typje gebleken. Ergens in de voorgaande dagen heeft ie kleding en een deken uit zijn kamer gehaald en is vertrokken. Om nooit meer terug te komen. De huisbaas laat me de kamer zien. Tuurlijk kijk ik, ik hoor ook graag de laatste dorpsroddels in ons hok. De kamer ziet eruit zoals ik ‘m ken. Netjes aan kant, alles op de vertrouwde plek. Alleen een deken, een laptop en wat kleding mist. Krullebol kan zo terugkomen, zo ziet de kamer uit.

Het blijkt dat de huisbaas wat achterdochtig werd nadat er ook na een serie lange weekenden onze krullebol niet terugkwam. Daarom belde ie de ouders van de krullebol en toen kwam de aap uit de mouw. Of liever, een volledige kinderboerderij. Krullebol had dit al dertien (13) keer eerder gedaan. Variërend van weglopen en nooit meer terugkomen tot nog even een greep uit de bedrijfskluis en dat geld verbrassen in Parijs.

Een dag later komt de vriendin van de huisbaas wat geshocked mijn kamer in. “We ruimen ‘m uit..Maar ik vind me toch spul..Den, je moet echt even komen kijken.” Er is een ‘tuigje’ gevonden, vrij expliciete porno, offertes voor penisvergrotingen… Mhm.. duidelijk iemand die fun hoog in het vaandel had staan, en dat op nog geen 2,5 meter boven mijn kop.

Er vindt ineens veel telefoonverkeer tussen de huisbaas en de ouders van de krullebol plaats. Onduidelijk is waar hij uithangt, er zijn vermoedens voor de hardcore homoscene in Parijs, Berlijn of Amsterdam. Dat ie homo was wisten de ouders al jaren, ook daarin had ie ons een rad voor ogen gedraaid. Als ik gniffelend in de gang sta en zeg “joh zal ik ‘m gaan zoeken als vakantie doel?” beginnen ze te lachen “Ja.. jij kan dat.”  Maar tot zover komt het niet.

We weten inmiddels waar ie zit, en dat er een vorm van begeleiding is. Wel speelt de Heere een grote rol in de begeleiding dus de kans is vrij groot dat ie dit niet meer leest. Jammer, want ondanks dat ie ons op een briljante wijze bij de poot (jep.. foute woordspeling) heeft gehad blijf ik het een prachtig verhaal vinden wat ik echt niet heb zien aankomen. Persoonlijk denk ik dat als je dit soort acties doet jezelf je grootste vijand bent, en de mensen om je heen er nog het beste van af komen.

Krullebol, mocht je dit wel lezen: toch bedankt voor de leuke tijd voor, tijdens en na je vertrek, ik wens je echt heel veel succes en ook iets van beterschap.