Iedereen zijn eigen Til-Blinde.

Wonen in zo’n verkapte zorginstelling heeft ook zo z’n voordelen. Met de kou en de sneeuw is het halen van je boodschappen met een motor een wat sneue bedoening en moet je al snel overschakelen op lopen. Da’s iets waar ik ook een grondig hekel aan heb (immers = bewegen) maar het moet toch.

Zo ontstond ineens een mooie symbiose in KnutskeButske. Ik heb behoeftes (eh.. meerdere dus wellicht even uitsplitsen) zoals boodschappen en een hekel aan tillen en zwaar werk. Er zijn hier ook anderen die behoeftes hebben zoals onze kopschudder hier.

Hij noemt het wiebelen, maar ik vind het kopschudden. Als ie in een soort van idle-modus staat in de hoek van de keuken gaat z’n hoofd zachtjes heen en weer en maken zijn oren een soort van 8-beweging waarmee hij de omgeving beter kan beluisteren. Tijdens zo’n wiebel/kopschud-sessie raken we aan de praat en komen we tot de constatering dat we beiden nog naar buiten moeten om de boodschappen te gaan halen.

Daarmee is een gewoonte ontstaan. Bijna elke zaterdag gaan we samen boodschappen halen. Maar er zijn wel een paar kleine veranderingen in geslopen: hij tilt en ik leid. Arm gebogen neem ik ‘m mee en volgt hij met de tas aan de andere kant. Da’s mooi prettig. Beetje een biologische variant van mijn motor. Ik laad de tas vol en hij sjouwt die met zijn boodschappen naar huis. Ondertussen ouwehoeren we over van alles, stoppen halverwege om een kop koffie te scoren en eventueel wat te eten en dan verder naar huis. Werkt als een tierelier.

Te goed eigenlijk ondertussen want we zijn een soort van klef getrouwd stel waarbij we de omgeving uitdagen. In een winkel schiet een oudere vrouw mij aan “Meneer, wat onzettend goed dat u dit doet.” Ik kijk haar aan en vraag “Sorry, wat doe ik?” Ze wijst op de geparkeerde kopschudder die verderop een fles wijn staat te bevingeren. “Oh, hij ? Nee. Da’s mijn tilblinde. Die blinden zitten thuis een beetje steun te trekken en zien niets aankomen, deze huur ik. Ik winkel en reken af, en ondertussen als ik ‘m uitlaat brengt hij de boodschappen mee. “ Ik maak een klikkend geluid waarop de til blinde naar ons toe schuift. “Ja” zo voegt ie zich in het gesprek “Anders zit ik toch maar een beetje op uw geld te niksen thuis tot ik dood ga. “ De oude vrouw valt stil en kijkt verbijsterd naar ons beiden. Even verdenk ik haar ervan dat ze stiekem controleert of mijn kopschudder echt blind is maar dan ziet ze zijn ogen die overal en nergens naar kijken.

Ik schop tegen de tas en maak een klikkend geluid en zeg “Kom volg!” Hij raapt de tas bij elkaar en schuifelt achter me aan. Bij de kassa voeren we nog een keer zo’n scene op. Ik foeter dat ie onhandig met de pinautomaat staat te fröbelen en hinderlijk in de weg staat en hij verdedigd zich zwakjes. “Laat me raden, straks ook weer koffie zeker?” foeter ik ‘m uit.  “Nou, als dat zou kunnen?” “Luister, daar heb ik niet te veel tijd voor he, ik heb ook nog leuke dingen te doen vandaag.” De kassiere valt stil en mensen kijken naar ons.
Als ik de tas heb ingepakt zet ik die op de grond. “Tas op de grond, op twaalf uur, hij kan.” Iets voorovergebogen gritst ie de tas en staat overeind. “Zo, veel deze keer.” kreunt hij.  “Loop maar vast ik pik je wel op.” Ik reken af en hij schuifelt zachtjes naar voren. “Ze kosten klauwen vol geld en kunnen geen donder zelfstandig. Deze kent gelukkig de kruisingen, daar heb ik dan weer voordeel mee.” zeg ik tegen de caissière als ik pin. Ik haal ‘m in en geef een arm. “Rechts, arm” hij pakt mijn eleboog en we zetten meteen de pas er weer in.

Buiten hebben we dikke schik en vragen ons af wanneer ik nou een voor mijn bek geslagen wordt door iemand die het te ver vind gaan. Ik geniet van het voordeel dat de roemeense bedelaar ons nu niet aanspreekt omdat ik een blinde begeleid.

Dus: ik kan het iedereen aanraden: je eigen til-blinde. Zij zijn er even uit en jij hebt je boodschappen zo thuis.

• Gemiddeld verbruik 2 koppen koffie per 1750 meter,
• max draag capaciteit (afhankelijk van type en leeftijd) ca. 25kg.
• Ze zijn redelijk inteligent, dus je kan onderweg ook nog eens ergens over ouwehoeren.

Altijd goed meedenken die duitsers