Moeten jullie eigen sleutels hebben?

Het is zaterdag ochtend, half negen. In de verte hoor ik een kloppend geluid. ‘Bekijk het maar.. het is zaterdag‘ denk ik terwijl ik weer wat dieper in slaap zak en me omdraai. De keerscheet die door het omdraaien los komt jaag ik met aangespannen buikspieren onder de deken. Grinnikend om mijn eigen lawaai en trots op de perfectie van de knal wil ik verder slapen als ik me realiseer dat het kloppen aanhoud. Ze kloppen op mijn buitendeur.

Vloekend kom ik mijn bed uit. Zeker weer een van die pubers hier die zijn sleutel vergeten is.
Ik kom mijn bed uit, grits een trui mee en loop mijn ‘woonkamer’ in. Door de ruit zie ik wie er klopt. “What the fuck, alweer?‘ foeter ik.

Als ik de voordeur opendoe kijk ik een blonde agente aan, met een mannelijke collega naast haar. “Eh.. is het niet handiger dat jullie een eigen sleutel krijgen?” De blondine kijkt me vragend aan. “Nou, als jullie zo vaak komen is dat handiger dan ons telkens uit bed te halen. Voor wie kom je ?” beantwoord ik haar onbesproken vraag.

Als ik hoor voor we ze komen mompel ik “Des te meer reden om je eigen sleutel te hebben.” Ik realiseer me dat ik alleen in ondergoed voor de beide dienders sta en trek mijn trui aan. Ik ga ze voor naar de juiste verdieping en wijs de juiste deur. “Succes, ik hoor wel wat er gebeurd.” zeg ik en ga weer naar beneden. Daar kleed ik me aan en zet koffie. Na een poos komen de agenten weer naar beneden en de mannelijke agent meld zich weer. “Niets aan de hand hoor.” “Sure, jullie kwamen kijken of ie lekker geslapen had?” pareer ik de ‘status melding’ “Nou, meer dat z’n naam weer genoemd werd. “ Ik krijg wat meer achtergrond informatie en het blijkt ze iemand zochten en als ‘vluchtadres’ was een van de jongens hier genoemd. En dan moeten ze even kijken natuurlijk. Dan wel.

Wat er eerder die week gebeurde was dit:
Een van de jongens staat te koken op zijn manier. We raken aan de praat en dat duurt even. Na een poosje komt er een meid door de deur, blonde haren, kekke bips en pronte voorgevel en die vraag waar mijn gesprekspartner blijft. Hij gromt wat en ik gein ‘Zo, nou al onder de plak? Samenwonen?”  Voor hij kan antwoorden antwoord de blondine “Jep, en ook kindjes maken.” Hij gromt wat en de blondine verdwijnt weer naar z’n kamer.

De volgende ochtend: doffe klappen en “Openmaken! Politie!”

We zijn hier wel wat gewend op zich (zie ook een ander pension incident ) maar zo vroeg elke keer, das wat anders. Een etage lager duikt er een routineus onder z’n bed, op de begane grond worden deuren nog eens extra op slot gedraaid maar dat zijn allemaal personen waar ze (nu althans) niet voor komen.

De deur gaat open en er volgt een wat lawaaierig gesprek achter de deur wat eindigt met een enorme scheldpartij. Niet van hem, maar van de blondine. Die tiert dat het een lieve lust is maar dat helpt ‘r niet. Ze wordt meegenomen en afgevoerd.

Die avond wordt de jongen waar zij de nacht mee had doorbracht aan een verhoor onderworpen door de ouderen in het pension. Ze bleek een 13-jarige meid te zijn die uit een instelling was ontsnapt. Hij mompelt nog wat schutterig dat ie ‘echt verliefd is” maar daar wordt grof op ingegaan. “Een 18 jarige die ‘m in een 13 jarige steekt is geen liefde. Dat heet juridisch ‘sex met een minderjarige’ zelfs al stemt zij er mee in. “ Wat ie ook zegt, hij krijgt de wind van voren. Na veel verbaal geweld waarbij hij niet op veel begrip van de anderen hoeft te rekenen wordt dit ‘incident’ afgesloten en bij de historie van het huis geboekt.  Tot de zaterdag er op. Maar indachtig het lawaai wat ie over zich heen had gekregen had hij er nou bij de agenten op aan gedrongen om meteen duidelijk te maken aan ons dat ie geen betrokkenheid had bij deze actie.
Zou ie dan wat geleerd hebben?