Het waait buiten ineens veel harder dan vandaag het geval was. De kerkklokken luiden hard om de mensen op te roepen naar de kerstmis te gaan in een van de kerken hier vlak bij. Uit mijn jeugd meen ik te herinneren dat die eigenlijk rond middernacht waren, maar dat zal tegenwoordig wel vervroegd zijn in een poging de kerk toch nog enigzins gevuld te krijgen.
Liggend op de bank verbaas ik me over de kracht van de wind en sta op om te kijken hoe erg het waait. Voor ons huis is een kruising waar het bijna zwart ziet van de mensen, kerkgangers in vol ornaat. Nette kleren, bijbeltje in de hand. En lopen maar. Allemaal onderweg naar de luid gebeierde opkomst. Het merendeel is al wat ouder, gezien de wapperende kleuren haar.
Tussen al dat volk zwermen ook wat fietsers. Een van die fietsers is een wat oudere vrouw die alleen rijd. Ook haar kleding lijkt op die van de andere kerkgangers. En dan ineens gaat het fout. De wind heeft vat op haar jas en rukt haar ineen keer om. Ze komt ter val en zit wat verstrengeld in de fiets met een mandje. Als ik blijf kijken vraag ik me af wat er gebeurd. Andere kerkgangers lopen langs deze gevallen vrouw, die nu ineens hinderlijk tussen hun en de geplande mis ligt. Op het moment dat ik denk dat ik naar buiten moet om te kijken hoe het met haar is komt er een ploeg opgeschoten meiden aanrijden.
Duidelijk niet op weg naar de kerk want ze rijden de andere kant op. Ook hun kleding is niet ingetogen, maar vrolijk en van allerlei kleuren voorzien. Ook de mobieltjes zitten in de hand en zoals het pubers betaamt geen verlichting, geen richting what so ever… Ze rijden op de gevallen vrouw af en de eerste zwenkt uit om haar te ontwijken. Dan gebeurt er in die groep een mooi samenspel: de eerste zwenkt uit, en parkeert haar fiets tegen een hek/heg. Ze vangt degene achter haar op, althans haar fiets en mobiel. Dat meisje springt van de fiets en duikt op de gevallen oude vrouw. Andere meiden parkeren fietsen en vangen mobieltjes terwijl anderen de fietsen los laten.
Ze veroorzaken een verkeerschaos maar maken zich daar geen zorgen over. Te midden van fietsen en chaos helpen ze het oude vrouwtje uit haar fiets en zetten haar en de fiets weer overeind. Het stuur lijkt recht gebogen te worden en ik zie dat lampjes aan fietsen aan gaan. Het hele groepje staat om de vrouw en helpt haar op weg. Als blijkt dat ze niet meer goed kan fietsen stappen alle meiden af en lopen zij met de vrouw mee op.
Gedurende dat hele verhaal viel me één ding op: de verstoorde blikken van de anderen die om die gevallen vrouw en later het groepje heen moesten lopen. Een paar passen extra om bij je mis te komen. Een mis die gaat over respect naar anderen misschien?
amen
Malle Babbe momentje?
Wees eens eerlijk, had je wat anders verwacht?
Prettig om te zien dat je weer blogt, ik miste je al te lang.
Want God krijgt wel gemeld dat je de mis gemist hebt (;-) pun intended) maar niet dat je z’n dochter laat liggen op weg.
Walgelijke glad gestreken smoelen, bah. Bijna jammer dat er geen hiernamaals is eigenlijk. Hmmm, zouden de kerkgangers dat inmiddels ook beseffen? Want ik, als fijnbesnaard normen en waarden autodidact, atheïst in het kort, heb nog wel eens de opmerking te horen gekregen dat je zonder geloof gespeend zou zijn van enig normbesef. Want als god niet bestaat ziet hij niet wat je wel en niet doet, dus hoef je je toch niet druk te maken over de consequenties. Wablief? Dus alleen onder dreiging van een eeuwigdurend hellevuur kun je jezelf een beetje menselijk op stellen? Flikker op, denk voor jezelf en behandel mensen zoals je zelf behandeld wilt worden, wie heeft daar nou een god voor nodig?