McGyver

Zit je in een niet onaangenaam hotel in een ontwikkeld land moet je toch noch flink nadenken zo af en toe.

Ik wil / moet zonnen. Goed voor de huid en mij zeggen ze. Nou had ik dat in Turkeije al eens gedaan en ondanks waarschuwingen van vriendin en mensen om mij heen bleef ik stug volhouden dat ik een eventuele verbranding wel aan zou voelen komen en dat het dan nog vroeg genoeg was om te gaan smeren. Vriendin en mensen om mij heen hadden echt een andere mening. Waarschijnlijk omdat ze mijn rug wel zagen die ik na de tweede of derde dag niet meer voelde. Goed, rest van de vakantie t-shirtje aan, speciale yoghurt op de rug en zo leek alles weer goed te komen. Tot ik bij de huisarts kwam na drie weken voor de traditionele turkse middenoor ontsteking. Op aandringen van mijn vriendin die zei dat het er inmiddels een stuk beter uitzag als daarvoor, trok ik een shirt omhoog en hoorde ik de arts vloeken. Na drie weken waren er nog steeds delen van de rug derdegraads verbrand. Verzoek van de arts was om dat nog een keer te voorkomen.

Met dat in het achterhoofd en het feit dat ik in Nederland tussen de regenbuien door alleen in motorpak rond rij waarbij een dun streepje op de neusbrug wel met de buitenwereld wordt geconfronteerd dacht ik om het slim aan te pakken. Twee keer daags een kort moment met de bolle bast in de zon. Uitgekleed (overslaan als je niet tegen visualisaties kunt), en in de witte melkfles outfit loop ik naakt door het appartement, mijn zwembroek zoekend. Waar de… ik zou toch zweren dat ik de zwembroek had meegenomen. Alles op de kop. In gedachten de tas nog eens inpakken. Alles zat er in en toen moesten de zwembroek en nog een ding er in…. Daar was geen ruimte voor. Oh wacht.. De schoenen, daar zit die bende in.

En hop: gevonden. Ruk de broek open, twee laf behaarde bolkuitige poten in den slip en flup.. draadje schiet er in..
Grmbl..
Hoe op te lossen. Gelukkig heb ik als kind veel naar Mcgyver gekeken en kan ik dus een auto starten met een potloodgum.

Even pieren, en hoppa

Als IT’er heb ik van alles bij me maar geen veiligheidsspeld. De knarrin kan met zo’n ding in notime een broek rondfietsen, maar ikke niet. Voornamelijk omdat ik ‘m niet heb.
Eens de tas openen pieren, en zien waar ik wel wat mee kan. Hoppa.. grinnik: ik heb serverbinders bij me. Soort van rubberen spermatozoide. Draadje er door, en in de zon (hopend dat de kamermeid niet binnenkomt) dat draadje door de broek pieren. Done.

Mijn collega heeft voor een universeel probleem nl.:  je zit met de headset op naar een vergadering te luisteren wat inhoud dat je niets zegt en alleen luistert. Dat wordt steevast opgevat als dat je naar muziek zit te luisteren en dat je dus gestoord mag worden.
In Nederland hebben we als eens geopperd met een soort van zwaailicht te werken maar bij gebrek aan makkelijk bedienbare zwaailichten (die politieauto die er onder zit neemt te veel ruimte in) is er nooit een oplossing gekomen.  Mijn collega wel, die heeft onderstaande constructie gebouwd:

portugese TC indicator

Dan loop ik met het tijdsverschil de mist in. Als in Nederland lunchtijd is heb ik nog een uur, als dat uur voorbij is ben ik met lunch en zo loop je elkaar af en toe mis. Zo vandaag ook. Een en ander uitzoeken en ineens is mijn collega weer terug. Half twee lokale tijd. Dus half drie Nederlandse tijd. Geen lunch.
Nou kan ik dat hebben hoor, geen zorgen.  Maar als ik dan zo rond 1830 uur hiertijd naar buiten ga lust ik wel wat. Beetje simpel spul, eigenlijk een ping-warm maaltijd. Kan ik ook nog zwemmen vanavond.
Na wat rondgereden te hebben in hoge en lage slingerende wegen heb ik een supermarktje gevonden. Veel vers spul en aan snelle hap alleen pizza. Nou nee.. liever een verse pizza dan zo’n diepvries kreng.  Zoeken, stukje vlees, meloen, brood, kaas. Ik red me wel. In de rij, weer terug, boter voor braden. Weer aansluiten in de rij.

Dan onderweg naar huis realiseer ik me dat ik geen kruiden heb. Ach.. boter, beetje blussen met wijn, komt vanzelf. Sause du Den. (Normaal horen daar nog walnoot olie, een snippertje ui, wat kastanje champignons en een snufje peper bij)
Aangekomen in het appartement: oh shi.. elektrisch koken. Dat had ik in Denemarken ook. Elektrisch koken en ik.. da’s een mindere combo.

Maar ja, er is niets anders en ik verrek het om duur uit eten te gaan in het restaurant beneden. Ik weet hoe dat gaat, na drie weken rol ik tonnetje rond naar buiten en staat de receptie te juichen als ik afreken. Mijn bedrijf minder.

Goed, pan erop, max stand = 9 dus eerst 5.. na een stief kwartiertje blijkt de pan inderdaad warm te zijn. Boter er in die als een naaktslak op kattegrit naar beneden zakt. Ok, standje hoger.. bij 7 smelt de boter, vlees er in en dat kleurt mooi grijs… Grijs?
Het blubbert wat in de sappen en de boter en gaart wel maar dit is bezopen. Stand 9, nieuwe boter, en als die knetterend bruin is jaag ik het tweede stukje er in. De pan die ik gebruik is eigenlijk alleen voor het bakken van een ei geschikt. Na een paar minuten is de buitenkant mooi bruin. Zachtjes duwen.. lijkt goed te zijn. Dan op brood. Plak kaas erbij.. Oh  da’s ook zo.. geen kaas schaaf, wel een rete scherp mes wat me afgelopen zondag al bijna een middelvinger kostte.
Pier pier, plakje er af. Nou maar eens kijken wat dit is.

Na een half stukje vlees ben ik klaar. Bruin van buiten, rauw van binnen, geen smaak,  dus ik vrot nog wat kaas erbij en flikker de rest weg. Die meloen jaag ik in een paar stukken en eet ik op…. aaah…. lekker.

En dan afwassen. Och kack. Dat was ook zo.. die afwas staat nog in de koeling in de supermarkt… Heeeeel heet water dan maar.
Tja, ik zit hier drie weken, is dat de moeite om nu een uitgebreide keuken outillage aan te leggen of hobbel ik zo door en geniet ik straks in KnutskeButke weer van mijn eigen dingen?