Een hondebaan

Echt, soms heb ik een hondebaan. Werken met mensen die computers stukmaken. Laatst een week in Noorwegen, regenen als een dolle. Sporten als ik van de metro tegen de berg op moest naar dat design science park.  En nu weer. Word ik naar Portugal uitgezonden. Drie weken lang in een hotel met mooi weer beetje de it’er uithangen. Echt. Geloof me, het is het beste voor iedereen dat ik het doe, dit wil je een ander niet aandoen.

Eerst al het gesodemieter om drie weken kleding in een draagbare tas te proppen, dan met een overvolle trein naar Schiphol. Dat overvolle werd na Amsterdam Duivendrecht wel minder aangezien de trein leeg liep naar de opendag van Ajax. Dan de tas dumpen en door naar de boarding. Bij de controle steevast wat gefronste wenkbrauwen als mijn pc tas opengaat, zwikkie laptops, snoertjes, smartphones, mifi, memory sticks. En dan soms ook nog eens een zoem toon als ik met de ribbekast door de scan ga. Of ik metaal heb? Ja, 13 cm in de schouder (iets met fout van de brommert afstappen), litteken laten zien en door.

Dan vlieg je naar Lisabon waar de landing een beetje deed vermoeden alsof tussen 8 km hoogte en de landingsplaats alle daken aangeraakt moesten worden. Toen de vrouw naast mij tijdens de schokkende landing driftig tegen de stoel voor haar duwde vroeg ik als niet geroutineerde vlieger of dat hielp. Bleek niet zo te zijn maar voelde voor haar wel veiliger.

Daarnaast zat trouwens een heldje. Jonge jongen die aan zijn accent te horen uit het Suijen van nederland kwam en na anderhalf jaar lang verkering op facebook te hebben gehad eindelijk zijn Portugese vriendin in het echie ging zien. Samen met haar familie trouwens. Mooi ding dat internet, eerst long distance date en dan eens echt naar elkaar kijken.

Goed, dan je tas scoren, en lopen naar de reserveringsbalie lopen, in dat warme land. Weer sporten, ik heb dat ook altijd. Bij die reserveringsbalie moet ik met allerlei plastic wapperen en dan pas heb ik de huurauto. Gelukkig heb ik mijn eigen gps bij me (tip van de collega) en kan ik dan naar het hotel rijden. Na wat slingeren door Lisboa bij het hotel, inchecken. Dan de kamer in, die is maar 3 keer zo groot als in pension KnutskeButkse en alles weer uitpakken. Er is maar één internet aansluiting, eigen keuken en wasmachine/wasdroger. Dan alles in de kasten verwerken en eens zien waar we zijn.

Woonkamer	Slaapkamer, zie jij een deken?	Keuken - met wasmachine etc.
balkon uitzicht	meer balkon uitzicht	balkon - 's avonds
Dat blauwe : atlantische oceaan.	Buitenzwembad	Bar in buitenzwembad
nacht impressie	Meer nacht impressie	Nou gezellig alleen..

Een beetje basic hotel, ondergrondse parkeer plaats, sportzaal, 2 zwembaden, wifi op de begane grond, 2 restaurants, roomservice, uitgebreide zonneomgeving buiten bij het zwembad, badhandoeken bij de receptie etc.

Na het uitpakken komt de gastvrouw vragen of alles naar wens is. Natuurlijk niet. Bed mist een deken? Blijkt dat ze hier de bedden zo strak opmaken dat de deken er als een hoeslaken uitziet. Het idee… zetten ze er niet eens bij. Ook de batterij van de airco is leeg, dus die vervangt ze ook meteen.  Zucht..

Goed, naar bed en er vroeg uit. Door het tijdsverschil sta ik op de normale tijd op en ben ineens wel optijd op de zaak.
De eerste indruk van het verkeer hier: survival of the fittest. En dat ik dit jaar pas 30km in een auto gereden heb maakt het er niet beter op. En hun manier van routes en bestemmingen aangeven loopt niet helemaal synchroon met mijn gps dus turend naar het scherm, loerend met samengeknepen ogen door de ruit (ah.. flaw in da system. Mijn zonnebril… zit achter de linker schuif van mijn Schübert C3, die in Knutskebutske op de nonfunctional trap staat…) ruk ik aan stuur en claxon om doorgang te krijgen.

Dan aan het werk. Mazzeltje. mijn collega laat me een en ander zien en als blijkt dat ik tot eind augustus haar vervanger ben en bij voorkeur in Engels, deens, duits of nederlands aangesproken wil worden schijnt er iets van een taal barrière te zijn. Gniffel. Mi non comprendo di hablas portugees zeg maar.

Daarbij is ruim 70% van de medewerkers op vakantie dus kan ik ook mijn normale taken waarschijnlijk wel blijven doen.

Cozido - moet het niet van de presentatie hebben

En dan tEaalf uur. Lunch! en wat voor een. Een typisch portugees gerecht : Cozido, makkelijkst omschreven als haggis zonder de blaas.
Maar wel lekker!

’s Middags wat zaken afgerond waaronder een verschrikkelijk klote klusje : tickets controle (kijken of onze helpdesk de zaken wel goed doet) en weer naar huis. Boodschappen doen, eten maken. Dat fruit hier he. Ziet er niet uit. Vlekken, niet een mooie vorm en alleen maar erg lekker. En vers. tssk.

De volgende dag (vrijdag), rest van de voorstel ronde, en werken tot ongeveer 1230 uur, dan even de stad in voor een hapje, en een oplossing voor het internet gebrek op mijn kamer. Een prepaid kaartje voor de mifi en we zijn klaar. Dan eten: verse inktvis, rijst en salade. Mijn collega eet een typsich lokaal gerecht wat bestaat uit gebakken rijst, eend, kruiden.

Inktvis... lekker al dente ipv al durex

’s Avonds thuis na het ontbijt en de lunch: tijd voor matigheid. Dus een fruithapje: verse druiven, meloen en wat kaas. Ook maar een glas wijn erbij en afzien op het balkon. Getjirp van krekels, milde wind, zon op de bakkes. Enig idee hoe vervelend dat is?

Dan dan vanmorgen: uitslapen, op mijn gemak dan maar ontbijten. Hebben ze hier een nespresso automaat staan. Zo’n soort robot waar alle smaken inzitten en waar je dan je koffie van maakt. En lang dat dat duurt, dus ook maar vers annanassap (kweethet..fout geschreven maar ik probeer dat woord niet meer goed te schrijven) gepakt. Is best te pruimen bij de verse croissants.

En nu? Tja. Maar met m’n bakkes naar het zwembad en wachten tot ik naar bed mag. Hopelijk is het weekend gauw voorbij.  😉

Portugeze brökjes van mijn collega