Weet je wat jij moet doen?

De eerste kerstdag loopt (zoals zoveel tegenwoordig) precies net niet als geplanned. Planning was om met een instant maaltijd en een stuk dood beest en een fles wijn de eerde delen van milenium te kijken. Soort therapeutische mentale soft porno, want die neergezette Lisbeth Salander heeft toch echt wel wat. Ook al weegt ze maar een kwart van mij.

Goed, plan de campagne gemaakt, DVD’s bij de Knarren gehaald en klaarzitten. Bl. staat in de keuken en vraagt wat ik ga eten, en nodigt me uit voor een bord kippensoep. Prima, ruil ik die tegen een stuk doodbeest en is mijn kerst ineens een stuk breder. Ondertussen bleek ook de andere B. (bs) thuis te zijn want na een hartstochtelijk gesisst ‘Je bent een viezerik‘ en wat slaande deuren was ook zijn planning in de poeier geschopt. Affijn, samenvattend: de film ging niet door en was ingeruild voor 1 single en 2 aanstaande singles, soep, zalmsalade, vlees en witlof met ham/kaas. Alles in mijn hok en tevreden met onszelf en de afwezigheid van vrouwen lossen we wereld problematiek op.
Na de tweede fles wijn zit Bs. uitbuikend op mijn bank en zegt overpeinzend ‘Weet jij wat je met dat koophuis van je moet doen?’ Een beetje een idee hebbend waar ie heen wil zeg ik vragend ‘Nou, zeg het eens?’

‘Verhuren! blijf je mooi een beetje uit de kosten.. ‘

Ah.. I didn see that one coming.. Ik aarzel wat en zeg ‘Mwah.. dat lijkt me niet het beste idee. Ik ben daar wat huiverig voor tegenwoordig.’ Hij denkt even na om nog wat pro-argumenten te geven. Terwijl ie dat op me afvuurt denk ik na over wat hij als mijn huisbaas nou eigenlijk van me weet.

‘Wat weet jij nou eigenlijk van mij. Waarom heb ik deze kamer gekregen?’ ‘Nou, eh.. ‘
‘Ben ik financieel zeker genoeg voor deze kamer?’ ‘Ja, zal toch wel?’
‘Wat voor historie heb ik?’ ‘Eh, je huis staat al even te koop en je .. ‘

Ik snij ‘m de pas af. Alles wat me met de koopwoning is overkomen, de kosten, de acties van Nuon/Liander, de rechtszittingen etc. vertel ik ‘m. Beide B.’s zitten stil en verbijsterd op de bank. ‘Allemachtig, dat verzin je niet.’ Nee, dan zou ik toch mezelf mooi bij de poot hebben gehad denk ik dan.

De crux zit ‘m in de rol van de makelaar. De mijne die verkopen zou en zijn problemen op mij afwentelde en die van mijn huisbaas die allemachtig snel geld verdiende.

Want wat heeft die makelaar van mijn huisbaas nou eenmaal gedaan?

Toen bij de Knarren en mij de knoop doorgehakt werd om te gaan verhuizen was de keuze voor waar al snel gemaakt. Eenmaal een noordelijke oosterling altijd een noordelijke oosterling. Dus veel verder dan halverwege Deventer – Amersfoort was geen optie voor mij.
Wat rondzoekend op internet naar een betaalbare kamer (ja, vriendjes van GGN, da’s allemaal centjes van cliënt die ik nu ineens moet opmaken, maar dat wisten jullie.) kom ik een kamer tegen die voor wat betreft meters wel OK lijkt. Op een avond langsrijden en een tevreden dronken negert dondert door de deur naar buiten. Ah.. gesellie.

Als ik bij de aanbiedende makelaar (zo’n 123-wonen franchiser en verrek waar zagen we dat eerder?) op de kamer reageer maken we een bezoek afspraak. Dat rammelt wat en op het allerlaatste moment moeten we verstek laten gaan omdat ‘We krijgen de huurder en eigenaar niet te pakken.’ Ondertussen was de tweede ongevraagde mailing al in mijn mailbox gevallen. Daar staat de huidige kamer in waar ik nu in woon. En eerlijk is eerlijk: die plek (als je van prettig gestoord met een karakteristieke insteek houdt) verkoopt zichzelf. Aangezien de eigenaar thuis is kunnen we snel schakelen en is de eerste bezoeksafspraak gemaakt.

Daar aangekomen staat de 123-knakker klaar. Net te gelikt en net te jong om dit serieus te doen. Al snel gaan de huisbaas en ik met elkaar aan de haal. De kamer wordt besproken, de andere bewoners en alles. Al die tijd staat ons 123-menneke een beetje achteraf. Binnen 30 minuten is het duidelijk, dit kon wel eens een serieuze kanshebber zijn.
Een paar dagen later spreken we weer af, toch nog een keer kijken. Kijken of de gekte voor dat hokkie nog steeds aanwezig is. En dat is zo.
We spreken af dat we gaan tekenen. Ik krijg een formuliertje met een aantal basis vragen mee. Omdat ik wat ervaring heb inmiddels valt me meteen op dat er geen enkele diepgaande vraag is. Alleen de standaard meuk, waar je nu woont, NAW gegevens, wat je doet etc., wat je verdiend. Thats it.

Ze willen nog wel graag een ID zien en een salarisstrook. Aangezien ik als IT’er wat kan bluffen vraag ik of via de mail alles opsturen ook goed is? Geen enkel probleem. Aangezien we intern allang geen papieren salaris slip hebben tik ik 2 pdf’jes die kant op. Een kopie van mijn paspoort ingescanned en klaar. Als ik hoor dat ze voor mijn ‘screening’ €600,- willen hebben vloek ik. ‘En wat doen jullie voor die €600 ?’

Nou, dat moet ik niet licht opvatten. Ze doen een antecedenten onderzoek, een credit check (moehaaaaaa!!!!) en kijken of ik inderdaad voor deze kamer geschikt ben. ‘Ik wil een gedetailleerde rekening hebben. Ik wil toch echt zien wat jullie voor die 600 eypo gaan doen.’ Aan de andere kant van de telefoon hoor je het ‘moelijke klant’scriptje inschieten.. Nou ze doen echt heel veel hiervoor, dat is best zwaar werk. Nou ken ik credit checks en ook hoe je daar niet al te zwaar aan moet tillen, want die bedrijven die daarin handelen zijn ook niet altijd zeker van hun zaak, zeker in mijn geval met een erg algemene naam.

Afijn mijn allemachtig grondige onderzoek wordt gestart en jawel 20 minuten later (En da’s dan per mail, dus het feitelijke onderzoek was nog veel korter …. ) ben ik grondig gecheckt en akkoord bevonden. Dat als ze me niet geschikt vinden ze de 600 euro mislopen zal echt niet meespelen toch?

Als ik teken krijg ik de factuur. Drie hele regels : 1x huur, 1x borg, 1x bemiddelingskosten. Als ik aangeef dat ik een gespecificeerde nota zou krijgen duikt de te jonge snelle jelle weer weg. ‘Dat kan niet in ons systeem’  Ik kijk ‘m aan.’Jij vraagt 600 euro voor 2x 20 minuten werk en hebt tijdens de rondleiding alleen mijn achterkant gezien en geen stom woord gewisseld he…. ‘ Door zijn blik weet ik inmiddels hoe een schaap kijkt als water brand.

De handtekeningen worden alsnog gezet, hij wil die 600 euro, ikke de kamer en mijn huisbaas? Die heeft geen flauw idee wat ie binnen krijgt eigenlijk, want de aspirant-huurder betaald zijn eigen goedkeuring. Er wordt geen ene flikker gecontroleerd. Juist daarvoor is al een tijd druk op de makelaars markt gezet om bijvoorbeeld tot een serieus keurmerk te komen, of eens beter op te letten als er huurders en verhuurders met elkaar gaan spelen.  Een van de groepen die zich hiervoor hard maakt,en bij tijd en wijle ook kwaad, heeft de website www.woonfraude.nl, en dan zou mijn toelating onder hun check (zie hier voor de mogelijkheden) wel eens een heel ander resultaat kunnen hebben gehad. Maar gelukkig, die franchisers moeten ook de auto’s met logo en kantoor betalen, dus na een €600  betaald te hebben kan ik gewoon in pension KnutskeButske m’n stekkie vinden.

En daarmee is dus weer overduidelijk dat de hele huizenmarkt en de makelaars die als aasgieren hun gelikte panden, dure franchise constructies omhoog moeten houden  tot  één groot wildwest verhaal aan het worden is waarbij te foute te snelle gassies hun gewin gaan scoren in een markt die vol zit met mensen die te onervaren zijn in omgaan met vastgoed en de grote bedragen die daarin omgaan. 

Dus om de vraag die halverwege dit stuk staat te beantwoorden : ze doen geen ene flikker behalve je bankrekening leeg trekken.