Het blaadje.

Gaat toch een hoop tijd in zitten, in je eentje wonen. Voor je het weet knetter je de feestdagen door en is het nieuwe jaar begonnen. Ondertussen is in pension KnutkseButske de sfeer steeds beter geworden naarmate je achter steeds meer bewoners de achtergronden leert kennen. Dan blijkt de naam KnutskeButske niet eens zo slecht verzonnen.

Daarbij heb ik een interessante ontdekking gedaan (voor mij dan, geen idee of het jullie wat interesseert) maar dat beschrijf ik van de week nog. Ik zal me tijdsbesef wat strakker houden zodat ik ook tijd overhoud om het bloggen weer op te pakken. Zat dingen om over te schrijven en te foeteren.
Eentje die ik er nu opzet is over het vileine gedrag wat sommigen vertonen. Zeker vanwege het voortvarend veroordelen van anderen die niet het juiste boekje gebruiken / geloven maakt ze des te kwetsbaarder voor incorrect gedrag. Even voor de duidelijkheid, iedereen mag incorrect gedrag vertonen hoor, dat is alleen maar menselijk, en ik zal de laatste zijn die mensen op dit soort dingen zal aanspreken. Mits het niet jeukt..
En dat is nou net wat deze zure laaf deed afgelopen weekend in de supermarkt, ik had spontaan jeuk op hele enge plekjes bij mezelf.

Ik steggel naar die supermarkt en als ik naar binnen kom wordt ik vriendelijk gegroet door een man. Het duurt even voor ie weet waarvan en dan corrigeert ie zich zelf. “Sorry, ik zag je voor een ander aan die bij ons werkt.” Sinds de week tussen kerst en oud en nieuw herkennen sommigen mij maar weten dan net niet meer waarvan. Mooi, dan kan ik mooi anoniem doorgaan.

In de winkel struin ik mijn primaire levensbehoeften bij elkaar en sjok naar de kassa. De man voor me heeft een twee sporen beleid gevoerd want hij en zijn zoon lopen synchroon door de paden naar de kassa waar ik ook heen wil.
De winkel is wat onhandig ingericht, want in lijn met de kassa’s staan rijen met vriezers.  De ene lijn is dan voor kassa-1 en de tweede lijn is dan voor kassa-2. Toch proberen mensen dan uit lijn 1 naar kassa twee te gaan, wat op zich geen moeite is maar niet een automatisme.

Achter de hierboven beschreven vent sta ik. Zijn zoon rent nog de laatste onderdelen bij elkaar en we staan in de rij voor kassa-2. Uit de langere rij voor kassa-1 komt een vrouw aangeschoven. Hoewel van rechts komend krijgt ze geen voorrang van ons, zo zijn we dan ook wel weer. 😉

Dan brengt ze haar geschut in stelling. “Ah meneer X, nou herken ik u. Hoe gaat het met u, uw zoon studeert inmiddels rechten he?” De man voor me fleurt op en beantwoord haar interesse vriendelijk. En dan schiet ze haar messen op ‘m af, ze fileert de vent in zicht van de hele winkel. “Oh, en ik las ook in het kerkblaadje dat het met uw dochter niet goed ging he, ze moest stoppen. Waarom ook al weer? ” De feeks spreekt deze zinnen duidelijk harder uit als de eerdere geveinsde interesse. De man verstomd en zoekt haastig zijn plek in de rij weer op. Gered door de kassière kan hij gaan inpakken. Ondertussen druk ik mezelf en de tas achter ‘m in de rij, de feeks de pas afsnijdend.

Met haar stem achter me hoor ik weer haar geschut in stelling worden gebracht. “Meneer, ken ik u niet?” richt ze haar wapens op mij.  Even overweeg ik mijn korte roem als tv-persoonlijkheid in te zetten maar die offer ik aan haar niet op. “Nee mevrouw, dat denk ik niet. Ik sta niet in kerkblaadjes. “ Mijn stem verhef ik zachtjes zodat iedereen het kan horen. Als ze wat rood aanloopt draai ik me om en ga weer grinnekend in de rij staan.