Principes, zo handig..

‘Broehh, aaaahhh, broehh, aaaahhh, broehh, aaaahhh, broehh, aaaahhh broehh, aaaahhh’ en met een laatste slag ben ik aan de kant.

Terwijl ik de afgelopen eerste digitale meeting van vandaag nog eens doorneem in gedachten, en alle fouten veel groter zie dan de deelnemers hoor ik naast me ‘ ...allang?’ ‘Sorry?’ ‘Of je die tatoeages al lang hebt?’

Een van de wat vastere zwemsters heeft me aangesproken. Staand naast twee andere meiden dacht ik dat ze met die aan het kletsen was maar het was tegen mij.  ‘Ja en nee, de ene is al ruim 13 jaar en de andere net iets meer als een jaar.’ ‘Pijnlijk?’ ‘Niet zoveel als de reden om ‘m te laten zetten.‘ antwoord ik wat kort. ‘Oh.’

Schijnbaar straal ik mijn ongemak uit want ze reageert met een grote lach ‘Je kleurt, wat lief.’ Wat dan weer een reden is om nog harder te kleuren.
‘En wat vind je vrouw van die tatoeages?‘ Onverstoorbaar gaat ze met het verhoor verder.  ‘Mijn vrouw?’ Ze wijst op mijn ringen. ‘Oh, dat, geen vrouw. Dus vind ook niets.’ ‘Vriendin, vriend dan?’ ‘Nee, en nee, dus vinden ook niets.’

Ik wil mijn zwembril weer opzetten en weggaan als ze doorpakt.  ‘Zou je dan eens een kop koffie met me willen drinken? Of een lunch of zo? ‘ Tja.. en dan gaat het fout in mijn kop. Ooit eens hier geschreven en driftig verkondigd ‘Stoer, onafhankelijk en moet me aankunnen‘ waren de kwalificaties waaraan de leukere vrouwen moesten voldoen maar als ik die dan tegenkom speelt mijn verlegenheid me parten. De rationele kant van de hersenen liggen in een soort van coma, en emotionele kant van de hersenen gaan helemaal los zonder zich de consequenties te realiseren.

‘Koffie? Eh, kweenie..’ aarzel ik. ‘Joh, een kop koffie. En de tafel blijft tussen ons in staan.’ Ze heeft duidelijk alles onder controle. ‘Nou, ik woon hier niet, meer naar het oosten, en werk meer naar het westen.’ ‘Nou, hoeft ook niet meteen nu, of morgen, kan ook in een weekend of zo.’ Ik wordt kriegel. Van mezelf omdat mijn non-verbale communicatie haaks op mijn verbale communicatie staat. En van haar omdat ze me feilloos doorheeft.

‘Hou je van motors en motorrijden?’ vraag ik. ‘Hoe dat zo?‘ is de wedervraag.  ‘Nou, das iets wat wel stevig in mijn leven staat en zou ik dus best als een gemeenschappelijke factor zien.’ M’n nerd gehalte begint me parten te spelen.  ‘Nee, met motoren heb ik niets.’ antwoord ze kort. ‘Oh, nou dan moest het maar geen koffie worden.’ ‘Hoezo, alleen vanwege die motors?’  ‘Tja, sorry, ‘ Ze kijkt me wat koud aan, zegt iets van ‘maf‘ of zo en duikt weg.  Ze zwemt nog een paar banen en gaat dan het bad uit.

Mijn hersenhelften zijn in oorlog met elkaar. “Zo hee, dit was hoe het moest?” tiert rationeel tegen emotie. “Nee, dan jullie, praat er een keer iemand tegen je over iets anders als IT hebben ze een flauwte.” Met mijzelf als vriend heb ik geen vijanden nodig.

Het zwembad waar ik zwem is een simpel bad: voordeur, halletje met kassa en dan een open ruimte waar je als bezoeker/gast kunt zitten en doorlopen. Die ‘ruimte’ (die is gewoon open) geeft zicht op iedereen. Zwemmers, gasten, wie komt en gaat.  Als ze aangekleed is loopt ze dus door die ruimte. Tussen de bekvechterij in mijn hoofd door zie ik haar lopen. Ze kleed zich aan en loopt nog even terug, zodat ze het zwembad deel kan zien.

Ze heeft een fel gekleurde motorjas aan, zet een helm op en zwaait nog eens, draait zich om en loopt weg.  Ah.. zij was die andere motor die ik wel eens zie staan……

Dus vriendjes en vriendinnetjes hersenhelften : hou alsjeblieft je bek eens als het leuk wordt, met je kutprincipes.