Film : Super 8

Een nieuwe film van Steven Spielberg en Abrams. Met goede teasende trailers onder de aandacht gebracht en met een snufje suspense. Dus afgelopen zaterdag er naar toe (uiteraard voorzien van prettig gezelschap, wat te drinken en te nashjen erbij.) en dit SF-spectakel over me heen laten komen.
Een korte beschrijving van Super-8 : een setje pubers willen een film maken voor een wedstrijd en op een van de film locaties zijn ze getuige van een treinongeluk. Althans dat lijkt een ongeluk, want bij nog eens goed nadenken en wat er daarna gebeurd wordt het duidelijk dat de crash bewust is uitgelokt.

–SPOILER ALERT  —
Dat is het begin een verhaal met veel special effects en een paar schrikmomenten. Want al met al is het een formulematige film. Leuk voor verstrooiing maar het verhaal is dun en voorspelbaar. Dat wordt gecompenseerd door bij tijd en wijle goede special effects maar ook daar komt de klad er in. Aan het einde van de film komt een bekende uit de jaren 80 om de hoek kijken.

De formule blijkt wel een beetje uit de beschrijving hieronder.
De hoofdrol spelers:
Gezin – 1:
diep getroffen door het verlies van moeder zijn vader de hulpsherrif en zoon uit elkaar aan het groeien. De supersterke band met moeder blijkt uit het wanhopig vastgehouden medaillon tijdens de hele film waarin moeder en zoon op de foto staan vlak na zijn geboorte. Moeder is aan het begin van de film omgekomen door een ongeluk in de staalfabriek.

Gezin – 2:
Dorpsonrustoker en zijn dochter. Moeder is hier al jaren verdwenen en dochterlief is een ontluikende schoonheid die moeilijk in het leven staat door de verhouding tot haar vader die het verlies van moeder met drank en asociaal gedrag tracht te overkomen.

Gezin – 3:
Gezin 3 is het met teveel kinderen gezegende echtpaar waar de oudste zoon wil doorbreken als regisseur. De hoofdrol in dit gezin is weggelegd voor de oudste zoon, zijn doel in de film is het maken van ‘de Zaak’; een zombie movie. In het verhaal heeft hij een typische puperrelatie met zijn oudste zus. Zij is het type blond, borst en billen model met typische ‘Duh’-houding die naar ene Wendy wil. Aan het begin van de film wordt daarmee de basis gelegd voor de extra inzet van haar ‘potentiële’ vriend later in de film.
Overigens moet je gedurende de hele film bij scenes van dit gezin opletten. Er worden dan dubbele verhaaltjes verteld, eentje voor de hoofd film, met op de achtergrond dan een slapstick actie.  Een voorbeeld: tijdens het ontbijt is een van de jongste kinderen met een opblaas knots op het eten aan het slaan. Moeder loopt geroutineerd langs, grist het slagwapen uit de handen en loopt door. Zonder ook maar een seconde vertraging pakt het kind een identieke opblaasknots die alleen van kleur verschild en gaat verder met het slaan op het eten. Dit soort scenes zijn op de achtergrond de moeite van het kijken waard.

Gezin 1 en 2 worden door de dood van de moeder van gezin 1 gebonden. De man uit gezin 2 zou dienst hebben gehad maar was door drank niet op tijd op het werk verschenen waardoor moeder de dienst overnam en onder een ton staal was verpletterd. De man uit gezin 2 heeft het daar moeilijk mee en uiteraard de man uit gezin 1 ook, maar die komt (zo als het in dit soort films hoort) later tot een dieper inzicht. “Het was een ongeluk.”

De basis setting van het verhaal is na de koude en wat trieste start de zomer. Zoon uit gezin-3 wil een film maken, naast wat vriendjes die op een basis kwaliteit zijn geselecteerd (neurotische drang tot opblazen en neurotisch de antiheld spelen) doen het meisje en joch uit de twee andere gezinnen ook mee.

En zoals je kan verwachten: zoon uit gezin 1 wordt verliefd op meisje uit gezin 2, wat door beide vaders als hel en verdoemenis wordt gezien en de zoon uit gezin 3 is de sneue verliezer in het liefdesverhaal.

Door een news item op TV wordt de film in 1979 geplaatst, als de kerncentrale Three Miles Island, Harrisburg, een minder fijn moment heeft.

Gedurende de hele film worden shots genomen door de kinderen voor hun film. Het begin is een shot op het treinstation. Daar ontpopt de dochter zich als een zwijmelende binnenbroeksorgasme veroorzakende vamp, die de jongens van hun stuk weet te krijgen. En ontstaat het eerste scheurtje in de film.  De kinderen zijn pubers maar er wordt een soort van semivolwassen hunkerend liefdesgevoel gecreëerd waardoor je als kijker wat ongemakkelijk zit te wachten op een stomende scene die niet komt.

Dan zijn ze getuige van een bewust uitgelokte treinramp. Waar in het echte leven een pickup door een goedentrein aan de kant geschoven wordt is in deze film het voertuig voldoende om zware militaire goederenwagons door de lucht te laten vliegen. Met overweldigend geluid en explosie effecten word een kleine crash tot een der grootste rampen ever uitvergroot. De camera van de pubers is er getuige van en blijft stug door filmen terwijl de kinderen hun heil zoeken tussen al het vliegende staal en vuur. Later zal blijken dat de camera de geheime inhoud van de goederen trein gefilmd heeft.

Ogenblikkelijk na de ramp komen de geheime eenheden van de luchtmacht (uiteraard aangevoerd door een kwaadaardig type die later in de film aan zijn einde zal komen voor het gerechtigheidsgevoel) om de ramp te onderzoeken en het gebied veilig te stellen. Helikopters cirkelen om het gebied heen terwijl de kinderen maken dat ze wegkomen.
Het tweede scheurtje in het verhaal is dat nooit duidelijk wordt waarom de crash wordt uitgelokt, of waarom de militaire eenheden zo dicht op dit ongeluk op de plek des onheils komen, en dus ook waarom ze dit niet voorkwamen.

Wat er dan volgt is rommelig en soms ongeloofwaardig: de kinderen kunnen ongestoord hun film verder afmaken in de nabijheid van een crashsite waar met geigertellers onderdelen worden verzameld van de crash. Gewapende bewakers staan tussen de brok stukken terwijl de kinderen in zicht hun film vol schieten.
In de hele stad vinden rare gebeurtenissen plaats : stroom valt uit, honden gaan op de loop, en mensen verdwijnen. Het blijkt dat een buitenaards wezen wat normaal onder grond leeft, in 1953 is neergestort en zijn schip weer probeert op te bouwen, maar daarbij is vastgenomen door het Amerikaanse leger.  De kinderen verplaatsen zich op het wanhopige af telkens met de moutainbikes, zelfs als de jongens schijnbaar bijna  naast elkaar wonen.
Die speciale eenheden zijn niet instaat om in het huis van de crashveroorzaker de documenten te vinden waar de kinderen (en specifiek het neurotische antiheldje) weten uiteraard dan wel waar deze zouden moeten zijn: in de dungeon, waar de inmiddels vermoorde crashveroorzaker altijd zijn spullen opslaat.  Uiteraard zijn zij wel instaat om de container (“the dungeon”) te openen. Een zwaar slot wordt met wat wrikken al snel genomen.

Om de helden rollen en wisselende rangorde te verantwoorden (de puber regisseur verliest zijn leidende rol ten gunste van de zoon uit gezin-1) wordt de dochter uit gezin-2 door het wezen gegrepen tijdens een dramatische achtervolging tussen dochter op de moutainbike en pa dronken in een oude mustangachtige auto.  Dit is het keerpunt in de film. De beide getroebleerde vaders komen nu dichter tot elkaar om naar het feelgood en “all ends well” punt te komen.

In een poging het wezen te vinden besluiten de militairen het plaatsje letterlijk onder vuur te nemen om zodoende het wezen op te jagen. En uiteraard lukt dat niet. Waar de brandstichting een grootscheepse evacuatie moet opstarten omdat de chemische (?) fabriek gevaar loopt dwarsbomen de pubers dit snode plan. Met de liefde die een blower voor de zus van de puberregisseur heeft weten ze met een auto te ontkomen. Dan blijkt het wezen via de begraafplaats onder de grond de vermiste mensen op te slaan als snacks. De stroomstoringen en gestolen goederen (waaronder wel 20 magnetrons) worden door het wezen gebruikt om zijn ruimteschip weer op te bouwen.

In een stelsel van onderaardse gangen wordt toegewerkt naar het einde van de film, waarbij en passant de dochter die ook als snackje was opgeborgen gered word, het explosie nerdje zijn moment suprême heeft (hij mag explosies doen) en uiteraard is het gangenstelsel te complex om naar buiten te komen.  De anderen met wie ze proberen te ontsnappen worden door het wezen genadeloos gepakt en opgegeten tot onze held (want dat is hij uiteraard inmiddels) door het wezen wordt gestopt. Het joch praat op het wezen in en wordt vastgepakt. In een moment van verbroedering (het wezen beschikt over telepathische krachten) snap het joch het probleem. “Het wezen is bang, hongerig en wil naar huis. ”

En bij nadere beschouwing blijkt iedereen het wezen eigenlijk al lang te kennen: ET op steroïden. Het koddige buikje en vingertje zijn weg en vervangen door 4 armen, en een soort van slijmerige schedel, maar het is gewoon een met meer explosies en special effects gemaakte “ET-2 : kicking some ass and going home.”

Om het verhaal even af te sluiten wordt het schip nog afgemaakt uiteraard. De finishing touch is als het moeder/zoon medaillon tegen het te bouwen ruimteschip komt en het weg kan vliegen.
De cliché shots zijn er dan ten overvloede : Vader en zoon knuffelen, Vader en dochter zijn weer blij en jongen en meisje hand in hand. En de Bad-guys hebben allemaal klop gehad. en het uitmelken van een ‘wezen in het donker met special effects´ is wat doorgeschoten. Waar een potentieel goede SF / slaughter movie aanwezigwas is het verhaal (volgens de commercieel voorspelbare feelgood-lijn) naar een kinder avonturen film gebracht.

Tip : bij de aftiteling: bijf zitten.

Het gestoei met de film die die pubers maken wordt dan alsnog duidelijk: een mini film is het resultaat “De Zaak” met een (niet zo verassend) einde. Duurt nog geen vijf minuten en ach,je hebt er toch al voor betaald.