Gwyneth: De eerste operatie

Toch een beetje zenuwachtig gaan we (uiteraard veel te laat) richting de plastisch chirurg.
Een meedenkende medewerker probeer mij middels een wat hakerig verhaal te overtuigen om in een handleiding nogmaals de zin “Let op: bij standby werkt dit niet” te laten toevoegen. Dat die zin al twee keer in die handleiding stond was ‘m compleet ontgaan, dus een derde keer zou nog beter zijn.  “Ja, maar als je de eerste 2 al niet gezien hebt, waarom zou je de derde dan wel zien? ”  Nou, tja.. affijn..  Uitgerekend op de enige avond in de week die ik vrij plan voor iets privé komt de meedenker mijn tijd opsouperen.

Ietsjes opgefokt want al meer dan een uur te laat alsnog op Gwyneth gestapt en op naar de smoelenboer. Als we er op de routine heen gereden en toch nog even moeten zoeken (voor die laatste meters is zo’n GPS toch echt rete handig op zo’n industrie terrein) en we zijn er. Gwyneth moet even gerust gesteld worden als we de operatiekamer in gaan en ze in slaap wordt gebracht. Na wat vooronderzoek gaan we aan de slag. Oude littekens worden schoongemaakt en weggepoetst, pukkels weggesneden en ondertussen blijft Gwyneth rustig in slaap.

Als we de eerste lijnen uitgezet hebben en de foto’s gemaakt zijn van waar we naar toe willen gaan we aan de slag op de ontwerp afdeling. Nou… we : hij in elk geval, de stoïcijns opererende chirurg.  Lijnen, foto’s etc worden in een digitale mengelmoes op een scherm getoond. En dan begint het ontwerpen. De ideeën zijn duidelijk, maar de omvang en bouw van Gwyneth spelen ons wat parten.  Spelend met lijnen, vormen, bestaande lijnen volgen en weer kruisen zoeken we naar iets wat hierbij past en haar haar eigen karakter zal geven.

Wat we ook proberen, ‘het pakt niet.’ Om de lijnen toch goed te kunnen uitwerken wordt na een ruime 3 uur doen, gummen, passen, meten en proberen besloten om het anders aan te pakken. We gaan de borstpartij eerst aanpakken, die gaan dan de lijnen bepalen voor de zijkant en kont. Met zachte hand en voor de eerste keer ontdoe ik haar van haar beschermende stukken die we gaan verfraaien.
Haar ingewanden liggen bloot, maar ze blijft rustig op haar plek als ik de schroeven openmaak. Zachtjes klinkt het gepiep van de inktprinters als een soort van monitor. De panelen komen snel los en zitten makkelijk in het karkas.

Snijen, knippen, plakken...

De ambachtsman komt in de plastisch chirurg boven. Middels een geheime techniek door ‘m zelf ontwikkeld (en niets verhullend een drukneutraalhightemperaturevacuumextractie genoemd) brengt hij de eerste lagen aan. Wit van kleur, en strak om de huid van Gwyneth heen. Met vaste hand snijd hij de folies op maat, verhit, buigt, trekt, snijd en grijnsd hij de eerste kant af. Alleen het zachte klikken van de camera die alles vastlegt en een blerend radio 538 klinken door de operatieruimte. Zijn kop heeft rare grimassen van de concentratie.

Als dan de eerste kant klaar is en weer pijnloos op Gwyneth wordt gemonteerd verdwijnt de ambachtsman en komt de kunstenaar boven. “Rommel! Minder is meer hier.” Met een scalpel snijd hij de zojuist aangebrachte vormen kleiner. Het paneel wordt weer verwijderd en dient nu als voorbeeld voor de andere kant. Waar net een zijkant in ruim 2 uur bekleed, op maat gesneden, afgekeurd, verbeterd en goedgekeurd is wordt nu in een dikke 40 minuten. Af en toe licht hij zijn handelingen toe. ‘Hier snij ik alleen in de folie, ik raak de huid niet.” en ‘Dit wordt bij ruim 500 graden verwerkt, dat blijft wel zitten hoor.”

Zijn handen schieten over de folie, plastic, instrumentarium en in zijn handen krijgt een stukje maatwerk vorm.

Dan is het ineens toch al half twee ’s nachts. “Niet om het een of ander, maar dit moeten we in twee keer doen. ”  De stukken die klaar zijn en de basis gaan vormen voor de belijning in de tweede operatie zijn duidelijk zichtbaar als ze weer in Gwyneth vastgemaakt zijn. Een eerste licht test laat duidelijk de vormen al zien, hoe klein ook.

Gwyneth heeft de onderdelen weer op de juiste plekken zitten en we kijken er nog even naar. De naden sluiten mooi aan. ‘Weekje rustig aan, dan geneest het mooi.‘ We spreken af om volgende week verder te gaan, dan kunnen de hechtingen worden verwijderd.

Het arme scheetje, nog zoveel gepier en gedoe aan d’r lijf voor ze echt los kan gaan….