Een stem uit het verleden.

Klinkt wat morbide maar onder tussen heb ik het al twee keer gedaan. Een van de assistenten hier kwam een poos geleden met een verzoek om iets voor na bestaanden van een overleden medewerker te doen.
Op zich een simpele vraag “ Kan jij de voicemail van een medewerker vastleggen? ” Om zodoende de stem van een medewerker te behouden.

De eerste keer was het een hoop gefrummel, maar ondertussen (niet omdat er zoveel omvallen) is het makkelijk. Kwestie van een juist draadje in een telefoon stoppen, juiste plug in de pc, en opnemen maar. Beetje versterken en ruis onderdrukken en je bent al een heel eind.

Recent is er te jong een moeder overleden en zij laat twee jonge kinderen na. Eentje die het wel meekrijgt en eentje die nog wat aan de jonge kant is.  En dan vraag ik me af hoe het over een paar jaar met zo’n kind hier mee omgaat. Je moeder is inmiddels een aantal jaren overleden en het enige wat je nog hebt is een audio cd waarop ze haar voicemail inspreekt en verwijst naar een collega. Je hebt foto’s, misschien een filmpje en die CD.

En toch kan ik me zo voorstellen dat ondanks dat het maar een paar seconden geluid zijn, je er toch heel wijs mee kan zijn. De stem van je moeder, vrolijk, helder en krachtig klinkend.

Tijdens het opnemen van de stem richt ik me helemaal op de kwaliteit, het moet goed zijn en helder klinken. Gelukkig heeft ze de voicemail rustig en in een kantoor of woonkamer ingesproken en hoor je eigenlijk behalve iets op de achtergrond niets anders dan haar stem. Het maakt het ‘verbeteren’ van de geluidskwaliteit een stuk makkelijker. Na wat knip en plak werk is alleen haar bericht duidelijk te horen, en helder.
De cd wordt in een audio modus gebrand en een data cd (met de originele bestanden) gaat er ook bij. Een laatste test bij een collega en de twijfel slaat toe.

“Eh.. hoor je wat ze zegt?”  Ik realiseer me dat ik alleen op de geluidskwaliteit gelet heb, niet op wat ze zegt. “Ik ben tijdelijk niet bereikbaar.” Tja, dat tijdelijke is wel anders geworden, en zo kijken we elkaar nog eens aan. We overleggen of deze wat pijnlijke woordkeus moeten ‘weggknippen’.  Ik besluit het om niet te doen, omdat je dat toch hoort en omdat ik vind dat dit haar tekst is.

Niet helemaal overtuigd van dit gelijk lever ik de CD’s bij de assistente af en bespreek nog even de tijdelijke onbereikbaarheid. Als we de stem over de boxen horen besluiten we samen dat dit het zo moet zijn. Een collega van haar zal de CD’s naar het getroffen gezin brengen.

In gedachten maak ik die reis ook, zowel als gevende en als ontvangende partij. Welke woorden kies je om een cd te geven, waarop de stem van een collega staat of de stem van je moeder. Of sterker, hoe ontvang je dat?
Draai je die CD grijs, alle 30 seconden telkens weer of hou je die voor speciale gelegenheden? Zo jong dit verlies meemaken en dan alleen nog een cd hebben, ik vind het maar niets voor zo’n kind.