Sturing.

‘Geloof je in voorbesteming, of sturing van door iets of een hogere macht?‘ vraag ik aan de marokaanse schone die ’s avonds bij ons het IT hok weer leefbaar probeert te maken. Sinds ze bij ons rondloopt is er een soort van gezonde spanning tussen ons. Ik wil haar op mijn karakteristieke wijze onteren en zij doet net alsof ze dat niet wil. Het getal 20 speelt daarbij een centrale rol. De ene keer zijn het de jaren die ons zo scheiden dan weer is het mijn gewicht wat met zoveel kilo naar beneden moet. Waarom haar gewicht niet met zoveel omhoog moet is me een raadsel.
‘Tuurlijk, Allah stuurt je in je leven.’ ‘Ah.. mooi lullig voor mij als atheist..’

En toch kan ik (op het risico af dat dit een maf en zweefteverig stukje wordt) mezelf niet helemaal aan de indruk ontrekken dat ook ik wat vatbaarder ben voor een subtiele maar inmiddels duidelijk aanwezige sturing. Die sturing begon een poosje geleden met ‘Sorry‘  waar als signaal een opmerking kwam ‘Over een week zou mijn email adres helemaal verdwenen zijn, ik stap over op een andere provider.’ Just in time dus.

Dan een kleine drie weken geleden. In mijn voormalige woonplaats waar die ene hobby-geinig-voor-weinig-woning staat ben ik na afloop van een uitgelopen bespreking even in het centrum van die plaats voor een kop koffie en wat te eten en wie loop ik tegen het lijf? Een ex (Ex-1 zeg maar) Hoe groot is die kans? Sterker: Ook niet vies van een beetje show loop ik volledig ingepakt op haar af en brul ‘Blijf staan, Politie!’ Iedereen om haar heen stuift weg, waarop zij kalm zegt “He, Den!” Het enige wat van mij persoonlijk zichtbaar was waren mijn ogen en die herkende ze in een oogwenk, zelfs na ruim 3 jaar. Na samen eten en bijkletsen wordt er nu weer regelmatig gemaild en is er vrede en rust tussen ons.

Dan komt Ex-2  met een afronding van iets wat ons nog steeds verbond, waarmee ook dit afgerond is en we samen alleen verder kunnen gaan. En ook hier is er nu (zeker van mijn kant) vrede en rust mee.

En dan twee keer op de snelweg een moment wat ogenblikkelijk anders (fouter) had kunnen aflopen. Ook hier weer, afgerond, rust en vrede er mee. Behalve sommige collega’s en reguurders hier die nog steeds smakelijk over mijn ‘Snock-en vast zit ie‘ moment lol zitten te maken.

En waar stuurt dat sturende dan heen? Behalve een zakelijk ding is er op dit moment eigenlijk een ding wat niet goed afgerond is. Iemand die overdonderend mijn leven in rende, dat goed op z’n kop zette en ruw er weer uitgeflikkerd werd. Door mij. Want ik wist dat dat de goede oplossing was. Zoals ik met zoveel dingen weet dat dat de goede oplossing is. [insert epic fail moment here]

Afgelopen week heb ik tot twee maal toe over haar gedroomd, een keer over een verpletterend moment en over iets wat niet gebeurd is tussen ons.
Dat verpletterende moment kan ik me tot de dag van vandaag voor de geest halen:

Een augustus nacht, na een warme en klam/klef/zweterige avond liggen we samen op bed. Alleen de vingers in elkaar gestrengeld en rustig liggend in de hoop af te koelen en wat te slapen. En dat lukt, want met een daverende rotklap wordt ik wakker. De hele omgeving is verlicht door een zeer zwaar onweer. Het flitst en dondert alsof alle goden in de wereld op ons dak een oorlog aan het uitvechten zijn. Zij ligt naast me, iets opgekruld en krijgt van het onweer nog niets mee. Dan [de it’er in me wordt wakker] ‘Fuck.. alle datacom kabels zijn nog aangesloten‘ Ik glij het bed uit en ga zachtjes naar beneden. De tv-coax er uit, telefoonlijn er uit, en de voeding naar de computerkamer gaat er uit. Achter me licht het op en knetteren de donders door de straat.
Vlak na de flits is het pikkedonker en zie ik geen zier meer. Op de tast ga ik de gang weer in en loop de trap op. Als ik halverwege de trap ben verlicht een bliksemflits de gang en trapopgang. Het licht is zo fel dat ik niets meer zie behalve heel veel wit. Meteen op dat moment voel ik wat koelere armen en handen me omarmen en vastpakken en perst een koel been zich tussen mijn benen. Mijn hart staat ineens stil.

Als het licht wegebt zie ik haar naakt op de trap staan, vlak voor me. Zij is het die me zo vast pakt. Als het weer donker is realiseer ik me dat mijn hart nog steeds niet klopt. Mijn benen worden wat slap en week en op dat moment zoent ze me. Ik proef haar tong, ruik haar huid en met een schok slaat mijn hart weer. Ik voel de kracht van die ene slag in mijn hele lijf. Ze pakt me nog steviger vast, en zegt slaapdronken “Kom je bij me liggen?”
Ondanks het kleffe weer kruip ik dicht tegen haar aan en trek haar theelepelend stevig tegen me aan. Ruikend aan haar haar en me afvragend wat ik nou toch net meegemaakt heb val ik in slaap.
De volgende ochtend wil ik haar de afgelopen nacht vertellen maar door de drukte van met z’n tweeën opstarten verlies ik dat moment.

Tot op de dag van vandaag weet ze dit niet. Wel dat ze me heeft laten schrikken en dat het een heftig onweer was, maar dat ze mijn hart heeft gegrepen en weer heeft terug gegeven weet ze niet.
Een paar maanden later tijdens een erg heftige discussie op kantoor die net geen oorlog betekende belde ze me. Twintig (!!) minuten later had dat gesprek heel anders verlopen, maar nu omdat ze op dat moment belde en me wilde spreken ging het fout. Met mijn doortastende manier van mensen onderuit halen en een one-shot-one-kill benadering schoot ik iets wat we hadden en wat kon groeien dood. Snel,efficient, doeltreffend en niet omkijkend.

Als ik dit verhaal aan de marokaanse schone vertel kijkt ze me aan. ‘Dan bel of mail je toch? Of weet je niet wat je moet zeggen of schrijven?’ Als ik haar aankijk zeg ik ‘Die brief heb ik al geschreven maar nog nooit gestuurd.‘ (Zie hier )

Als ze van de afdeling afloopt lacht ze ‘Denk aan die sturing, als jij het ziet dan is het niet voor niets..’