Ik mag zonder!

Vrijdagavond laat thuis na een onverwachte film. Zo eens in de zoveel tijd ga ik met een vriend naar de bios. Voor vrijdag was de planning om naar ‘Drive Angry’ te gaan, maar dat liep door de première van Gooise vrouwen helemaal fout. Die film was gecanceld en werd veranderd in ‘ The Kings Speech.’ Totaal wat anders maar wat een film. Ontroerend om de samenwerking tussen de twee acteurs te zien. Zeker het spel van de logopedist Lionel Logue (Geoffrey Rush) is pakkend. Rush speelde eerder in de Pirates of the Carribean maar komt hier minstens zo mooi uit de verf.

En dan zaterdag ochtend. Mooi weer, wat warmer en dat doet dan toch iets met je. En ook met haar. Dat ik zo af en toe mijn schaarse vrije tijd met een ander dan haar doorbreng vergeeft ze me toch, maar vandaag moet ik haar alle aandacht schenken. En terecht trouwens, inmiddels kennen we elkaar al een poosje en merk ik toch dat ik wel erg tevreden veel tijd met haar doorbreng en verdiend ze toch het speciale plekje in mijn leven.
Aan alles kan je merken dat we samen verder kunnen gaan en dat we ondanks het ontbreken van een formele verbintenis toch toe zijn aan een stap verder met elkaar.

De ene keer wordt het echt uitgesproken maar zo af en toe ga je samen naar het punt toe dat geen van beiden het zegt, maar beide wel weten wat er gaat gebeuren. Beiden merken die spanning op die dan langzaamaan opgebouwd wordt. En toch, ondanks dat het niet echt mijn eerste keer is, vindt ik het toch elke keer weer spannend. Aan de ene kant de spanning of het goed gaat, of ik het wel goed doe, of ik niet te hard ben of te ruw, of juist te zacht. Maar dat gaat ook voor haar op. Je merkt gewoon dat ze ook wat onzekerder is, net wat directer reageert en zo af en toe meer aansporing nodig heeft, net alsof ze op mijn toestemming of goedkeuring zit te wachten.

Als we alleen zijn en ik haar liefdevol aanraak gaat er een siddering door me heen. Ik merk mijn verlangen om door te zetten, hongerig naar meer. Als ze stevig tegen me aanzit en tussen mijn benen vertrouwd aanvoelt waag ik het erop. Zonder! Met is zo’n gedoe en je mist toch wel wat. Het voelt niet echt of compleet. Geen close contact en intens gevoel.
Als ik haar zonder aanraak voelt het eerst wat vreemd. Haar vormen zijn vertrouwd maar voelen intenser. Als ik haar aanraak voel ik de ribbeltjes en merk ik dat ze sneller reageert dan voorheen. Ook komt ze sneller tot leven en raakt ze opgewonden. Als ik haar zachtjes knijp wiebelt ze uitdagend en teased naar meer. Ze haalt grommend adem als ik door duw. Eerst wil ze niet, maar als ik de siddering tussen mijn benen voel ga ik door. Strak knijpend plaag ik haar en ze reageert minstens zo plagend. Als we loskomen wiegen we elkaar, dan weer duw ik, dan weer duwt zij. Als we erlkaar vertrouwend harder gaan merk ik het leven onder me. Ze vecht, worstelt en daagt uit. Wat een beetje mooi weer al niet doet met deze schoonheid.

Te snel voor haar (dat merk je aan d’r meteen) is het alweer voorbij. Ikzelf loop met een grote grijns en een blos op het gezicht bij haar weg om wat lekkers voor vanavond te halen. Als ik weer naar buiten kom staat ze op me te wachten. Uitdagend kijkt ze me aan, en wordt door een omstander bewonderd. Als ik achter haar langs loop en haar zachtjes op de kont tik kijkt ie me lachend aan “Liefde he meneer?” “Zeker, echte liefde. ” grijns ik terug.  Echt wel.. Een BillenMan ben ik. Telkens weer kom ik er achter. Deze zwarte vamp maakt telkens weer een hoop in me los.

Haar weer tot de orde roepend zet ik haar klem. Niet iedereen hoeft te weten dat ze me af en toe de baas is. De warmte van net komt nog van haar af. Ze heeft net zo genoten van zonder als ik. Na al die tijd is dit weer close contact en ze wil meer. En dat zal ze krijgen. Snel maken we ons uit de voeten voor meer. Als we weer alleen samen zijn gaan we los. Zij maakt me trillend en grommend gek en ik probeer met kramp in de dijen haar onder controle te houden. Schuddend en zo gevoelig reagerend op elke aanraking weet ik ‘Dit is goed.’

Eindelijk weer de winterhandschoenen uit.. ZALIG!