Jubel jubel

Wat een schitterende dag. Vanochtend de eerste keer dat de nieuwe helm goed zat. Iets met de kop op maat krijgen in die strakke schaal. De zon scheen mooi en alles wat ze over die helm schreven klopt. Hij is stiller, en beslaat echt niet vanwege de dubbelglas opzet. De ventilatie is uitstekend,zicht prima, weer perfect: al met al een mooi moment om Daphne over de 100.000km te trekken. Sinds afgelopen weekend is ze weer de mijne. En vandaag wordt de stoere scheet een tonner.

Enige wat wat minder is is dat ik op elke rit tot vanochtend om de zoveel minuten mijn been moet uithangen omdat de knie die dikkig en stijf is toch zeer doet. Sommige automobilisten denken dat ik groet op die manier, maar ik laat ze maar in de waan. Daarna is stoppen een trucje want het linkerbeen moet ik strekken om te kunnen staan en af te stappen. Sterker, dan moet ik op die knie draaien en dat doet stiekem toch retezeer.

Contact met waypoint want eigenlijk is het enige wat nog niet werkt na de crash is mijn helmcam. De mount moet vervangen worden en dat vochtige beeld zit me niet lekker. Dat wordt aanstaand weekend opgelost voor een deel, vermoedelijk moet de o-ring worden vervangen zodat ie beter waterdicht is. Dat bleek na een 1-2-tje met de jongens van Contour in Amerika.
Al met al valt alle schade reuze mee. De helm moest toch vervangen worden want al een eerdere crash gehad en nu ook redelijk over datum (sinds december 2010), de beurt van Daphne viel ietsje duurder uit door de crash (een kleine 200 euro) en alleen de cam mount moet vervangen worden en de koffer set. Die kofferset is niet super belangrijk, de plek is niet meer waterdicht, maar op zich kunnen ze nog wel een maandje of twee drie toe.

Tijdens het werk strompel ik van hot naar her omdat die poot niet echt meewerkt.
Staan doet zeer en ik lijk door m’n knie te klappen af en toe. De blauwe plekken zijn inmiddels wat afgezwakt en worden door het pak mooi leeg gedrukt.

En dan ineens, aan het einde van de dag als ik nog wat zit na te rommelen op de afdeling moet ik opstaan. Niet nadenkend ros ik mijn volle gewicht op de knie die met een snerpende pijn knalt. Letterlijk, ik hoor een knal uit mijn knie komen. Meer uit angst dat ik omval hou ik me aan het bureau vast maar al heel snel ebt de pijn weg. Sterker, het lijkt zelfs alsof mijn knie acuut minder dik word.

Analprobes : the magic cure for your knees...

Iets ongelovig sta ik even op het been, draai iets. Maar niets.. Dan til ik het been op, en op een manier die me van de week, sterker, die me tot circa 10 minuten daarvoor nog zeer deed maar nu geen enkel probleem oplevert.
Als de schoonmaakster binnen komt en we even aan de praat raken leg ik mijn voeten op het bureau, en ook dat werkt vlekkeloos. Maf..

Als ik om iets voor 8 m’n pak aantrek en op de motor stap voelt de knie nog steeds goed. Ietsje verdikt maar niet meer de klotszak die er eerst op zat. Ik rij het terrein af en terwijl ik wacht tot het hek achter me sluit leun ik op het linker been. Geen probleem.
Naar huis rijdend voel ik de dikte van de knie het knikken iets belemmeren, maar niet meer zoals het vanochtend was, sterker de volle mep over de snelweg gaat achter elkaar zonder uithangen.
Dan bij een stoplicht nog eens voorzichtig proberen, maar nog steeds goed. Thuis gekomen stap ik af alsof er niets aan de hand is, en als ik de koffers uit en afpak en de hoes over m’n scheetje gooi realiseer ik me dat alles aanvoelt alsof het geheeld is.

Er zijn nu twee mogelijkheden :

• Ik kom morgen op kantoor en ze vragen me waar ik de afgelopen week ben geweest, en moet ik me voorbereiden op een pijnlijk onderzoek om te zien of ik een time abduction door aliens heb meegemaakt, inclusief een analprobe.
• Er heeft de afgelopen twee weken in mijn knie gewricht iets gruwelijk fout gezeten (wat gezien afstappen van een rijdende en spinnende motor met een te zwaar lijf in een te ongemakkelijke houding niet meteen onlogisch is) wat door nog een keer lomp gedrag in fatsoen gedrukt is.

Neh.. m’n kont doet ook zeer, zal wel een alien anal probe zijn..