the Horror

Deze titel moet je lezen met de stem van Dexter (het lab knulletje, niet de coole serialkiller): het nieuwe jaar is begonnen en dan gaan we wat leuks doen. Vergeet de discussies over je collega’s zoenen (hoe vaak, wel of niet op de mond, wel of niet een discreet greep aan bil of borst) nee, we gaan socializen: een feest.

Elk jaar hebben we een centrale bijeenkomst. Op zich een goed gebruik, een deel van onze medewerkers zit zoveel langs de weg dat we ze niet echt kennen en dus is een informeel samenzijn (waar ik straks een deel van mijn werktijd ook aan ga spenderen vermoedelijk) om eens bij te kletsen en het wij-gevoel uit te breiden een goede manier. Maar..
Na een dag in een hotel of congres centrum waarbij er wat verplichte nummers gedaan moeten worden is er een feestavond.
Da’s net zo’n beladen woord als “hilarisch” bij die camping zender. Op voorhand is het een feest en ter opleuking rossen we er een thema tegen aan. Dit jaar “trots op nederland” dus wordt er een Nederlands tintje verwacht: rood/wit/blauw/oranje.

Ooit al eens een keer eerder op oranje uitgekomen en toen (je moet die aanschaf toch zien te gebruiken) een volledig oranje ondergoed setje gekocht maar op de een of andere manier liep dat niet goed. Na de eerste opmerking “Joh, heb jij niets” begon ik mijn broek open te knopen waarna de vraagster gierend achterover dook en smeekte niet verder te gaan. Dat ‘niet‘ kreeg ik te laat mee trouwens.

Concept outfit?

Dit jaar weer en de jongens op de afdeling hebben bloed geroken. “We gaan allemaal in latex”  Ik glunder bij het idee om als een soort van Divine mee te mogen. Ze kijken naar mij en realiseren dat er niet snel genoeg zoveel latex gevonden kan worden. Na veel heen en weer gegein word de lunch pauze opgeofferd en duiken we de plaats hier vlakbij in. In een winkel waar ineens ook andere collega’s rondneuzen word er van alles gepast en gedaan en uiteindelijk zijn we één setje rijker en twee ‘vriendinnen’ met een hoog fout oranje gehalte.

Terwijl ik heftig balend (dat contactgestoorde hierboven staat er niet voor niets) erover zit na te denken realiseer ik me dat dit de corporate manier is van wat defensie doet. Een ploeg jongens/meiden bij elkaar zetten en in een kwetsbare situatie brengen. Dat schept als iedereen erdoor komt (dat wil zeggen zonder de gebruikelijke roddels de dag erna over wie in welk bed belande, of wie er toch wel heel pikant op die ene bar stond te dansen) een soort van verbond en versterk het wij-gevoel om een team te maken.

Sigh… the horror..