RE:Sorry

Als ik thuis aan het werk ben vliegt de tijd voorbij. Heerlijk eigenlijk. Muziek aan, en zoveel dingen die ik moet doen komen me ongestoord uit de handen. Af en toe hoor ik op de achtergrond het pruttelen van mijn prive laptop die als radio staat te draaien op het moment. Eens in de zoveel tijd een StarTrek kreet “Captain, incoming message” waarmee m’n prive mail zich laat horen.

Om half zeven is het genoeg en sluit ik af. De machine afgekoppeld en eens even freewheelen op internet. Ook m’n mail bijlezen. Wat naweeën van de server crash een paar weken geleden, wat reclame en ineens stokt m’n adem. Ik maak gebruik van allerlei postregels waardoor ik deze mail niet in de algemene box verwacht.

“Re:Sorry”
Als ik naar de naam kijk is die van haar.
Ik heb geen preview aanstaan dus moet op de mail klikken om ‘m te lezen. Ik twijfel. Sterker, en dat gebeurd niet vaak, ik sta er wat woordeloos naar te kijken. Aan de ene kant wil ik de mail snel openen, maar iets houd me tegen. Gevoelsmatig verwacht ik een knetterend pak slaag. Maar om dat te bevestigen of te ontkennen moet ik de mail openen.
Alsof het een antwoord op een sollicitatie brief of een loterij brief is zit ik te aarzelen. Zal ik…

En dan leer ik mezelf weer een beetje beter kennen. Schijnbaar heeft ze meer indruk gemaakt dan ik wil onderkennen want ik ben bang voor de reactie. Even koffie zetten (wat gewoon een lam excuus is om tijd te rekken) en oh, kijk, sneeuw buiten.. Lutser..

Weer naar m’n hok en de de mail weer open. Oh er is ook andere mail, en zo draal ik een poos om de hete brij of hete mail (ik verrek het principieel om hier het ms woord te gebruiken).

Tja, zit je dan.. Beetje heldhaftig op je blog dikke huilie doen en dan ineens blijkt ze te reageren. Iets wat ik dus helemaal niet verwachtte.
Klik op de mail. Oh, wacht, ik  moet nog..  [ klaar vetnek, druk op klik, open! ]

De mail gaat open. De eerste regel slaat me omver:

‘Den,
Ik aanvaard je oprechte excuses. Ik vind het bijzonder dat je na twee jaar nog de moeite neemt om je excuses aan te bieden. Je had ook niets meer van je kunnen laten horen.’

Eh.. knetter zeg. Van alle reacties was dit niet degene die ik verwachtte. Da’s eigenlijk niet de goede woordkeuze. Als ik beter nadenk is juist dit de manier van reageren die haar zo bijzonder maakt. Haar open en eerlijke manier van communiceren, zelfs toen ik wat laf in een hoekje bleef hangen en ze pas na lange tijd ophield met mailen. Ze vertel dat door griep ze niet eerder kon reageren en sluit uiteindelijk haar mail met een scherp (en terecht) prikje af.

‘Ik hoop dat het nu niet twee jaar duurt voordat ik weer wat van je lees. Ik ben namelijk benieuwd hoe het met je gaat.’

ik merk dat in eens mijn humeur enorm opklaart (wat door m’n laffe ontwijken van de mailbox wat minder was geworden) en besluit om terug te schrijven :

‘nou nee, sterker, tegen de gewoonte in reageer ik dezelfde avond al.’

Waarna ik in een paar korte zinnen de afgelopen twee jaar beschrijf.
Als ik er zo over nadenk merk ik dat het op de een of andere manier rust brengt. Schijnbaar leeft dit onderhuids toch meer als ik zelf door heb of wil toegeven.

Ook merk ik dat de twijfel vol toeslaat. Er is er nog een waar ik nog eens wat van me zou moeten laten horen, alleen is dat geen excuus, maar meer een “hoe kwam dat nou zo?“.

Eerst maar eens dit laten landen in m’n kop, grappig dat ik mezelf zo kan opjutten met rare dingen.